aan iedereen en aan mezelf.
ik heb de rouwranden van mijn nagels weggespoeld, het zwart van mijn lijf, de oogpotlood rond mijn ogen. ik heb het water over me heen laten golven, klotsen, kletsen en dralen. ik ruik naar amandeltjes, bossen na een regenval, zuidelijke vruchten. ik glim nog na van de bodylotion, ik heb mijn mooiste jurk aan, satijn, hij zit me als gegoten, als een tweede lijfje draalt de stof als huid om mijn lenderen. warmte vouwt zich om mijn lichaam, rode knietjes en ellebogen en een sereniteit in mijn hoofd.
ik adem mezelf nog eens in, draai me om, doe een klein dansje voor de warmte van de gaskachel.
maar dan denk ik aan jou, de gaskachel lacht me toe, de kamer gromt en ik vraag me af waarom.
was het de manier waarop ik lachtte om mijn eigen grappen? de manier waarop ik laconiek de grootste onvrede over mijzelf en de wereld uitstortte? de manier waarop ik terloops vertelde van het ongeluk dat mij deel is? was de manier waarop ik lachtte te mistroostig? waren het mijn littekens, als te hard bewijs dat ik niet langer zuiver kon zijn? was ik niet mooi genoeg, niet intelligent genoeg? was ik niet warm genoeg, kende mijn harde woorden geen liefde?
waarom.
kon je niet van me houden omdat ik teveel van jou hield? kon je niet van me houden omdat ik teveel was om van te houden?
of, kon je niet van me houden omdat je bang was te veel van me te houden?
vertelde je het me maar.
als ik nu naar mijzelf kijk zie ik een sterke mooie vrouw, maar ze is gekweld. help me de kwelling op te heffen. help me mijn puurste vorm te bereiken en weer zuiver te zijn. wees zuiver, wees puur, wees eerlijk. dan doet het geen pijn. ik zal je woorden over me heen laten komen als zachte regen, en ik zal de zon zoeken in je ogen.
en, alstjeblieft, geen haat. ik wil nooit meer met ogen vol haat bekeken worden. ik wil alleen begrepen worden. snap je niet dat je de wereld te kort doet door mij te haten ? en vooral, weet je wat je haat? pas wanneer je weet wat ik ben, wanneer je mijn hele zijn hebt opgesnoven en doorwoeld met heel je wezen, mijn gedachtes hebt geproefd op je tong en mijn vingers hebt gevoeld nog voordat ze je huid bereikten, mag je me haten.
ik zal je liefhebben.
ik adem mezelf nog eens in, draai me om, doe een klein dansje voor de warmte van de gaskachel.
maar dan denk ik aan jou, de gaskachel lacht me toe, de kamer gromt en ik vraag me af waarom.
was het de manier waarop ik lachtte om mijn eigen grappen? de manier waarop ik laconiek de grootste onvrede over mijzelf en de wereld uitstortte? de manier waarop ik terloops vertelde van het ongeluk dat mij deel is? was de manier waarop ik lachtte te mistroostig? waren het mijn littekens, als te hard bewijs dat ik niet langer zuiver kon zijn? was ik niet mooi genoeg, niet intelligent genoeg? was ik niet warm genoeg, kende mijn harde woorden geen liefde?
waarom.
kon je niet van me houden omdat ik teveel van jou hield? kon je niet van me houden omdat ik teveel was om van te houden?
of, kon je niet van me houden omdat je bang was te veel van me te houden?
vertelde je het me maar.
als ik nu naar mijzelf kijk zie ik een sterke mooie vrouw, maar ze is gekweld. help me de kwelling op te heffen. help me mijn puurste vorm te bereiken en weer zuiver te zijn. wees zuiver, wees puur, wees eerlijk. dan doet het geen pijn. ik zal je woorden over me heen laten komen als zachte regen, en ik zal de zon zoeken in je ogen.
en, alstjeblieft, geen haat. ik wil nooit meer met ogen vol haat bekeken worden. ik wil alleen begrepen worden. snap je niet dat je de wereld te kort doet door mij te haten ? en vooral, weet je wat je haat? pas wanneer je weet wat ik ben, wanneer je mijn hele zijn hebt opgesnoven en doorwoeld met heel je wezen, mijn gedachtes hebt geproefd op je tong en mijn vingers hebt gevoeld nog voordat ze je huid bereikten, mag je me haten.
ik zal je liefhebben.