private "party" yeahyeah!
Op Amsterdam centraal ontmoette ik drie mede anti-flag gangers. Ons contact begon met mijn vraag of ze misschien een ov hadden. Echt goed had ik ze niet bekeken, want men kon in één blik zien dat zij lange van achttien waren, laat staan studeerden. Beduusd keken ze op en na enige discussie "ze vroeg of je een ov had. een kortingskaart!" kreeg ik een nee van ze. Wellicht ook een sorry, maar dat denk ik niet. Wel kreeg ik een slokje drinken. De opdringerige wannabe die ik ben, had daar zelf om gevraagd. Een brutaal mens heeft de halve wereld, naar het schijnt. Ik denk wel dat dat klopt. Ik denk alleen dat de hele wereld van mij is. (Ik wist toen nog niet dat alles altijd anders blijkt te zijn) Maargoed, deze stuiterende nieuwe vriendjes moesten dus naar Hillegom en Lissebroen ( ?) en reden tot Haarlem met mij mee. Ze gingen naast mij zitten en ik mocht dan wel doodmoe zijn en een hoofd hebben van een rotterdamse straathoer; het waren immers jonge, onwetende punkertjes. Hun niveau zou ik zelfs bereiken als ik drie uur in de pitt had staan pitttun, naar ik meende (misschien juíst dan). Geen centje pijn. Achteloos knoopte ik gesprekken aan waarvan ik dacht dat de onderwerpen op hun golflengten zouden liggen. Ik acht mijzelf toch wel enigszins veelzijdig, zoals eerder vermeld. Nu lukte me dat aardig, toch schrok ik van die golflengte. Hij deed me aan mijn eigen golflengte twijfelen. Ze zaten in een band, wat natuurlijk dope was, en hadden de joligste gesprekken over MiB en LotR. Met jolig bedoel ik, op zijn wilco's: mnja. Ik vertelde ze over mijn gitaarervaring en ze luisterden. Ik liet vallen dat ik op mezelf woonde en in plaats van als de onwetende nobodies die ze zijn op de grond te krioelen, smekend om een woord van alwetende, alternatieve Gemma, keken ze me totaal leeg en vervreemd aan. Vervreemd. Wat ik natuurlijk had kunnen verwachten, alleen mijn aanblik zorgt al voor de nodige onthutsing (niet punk, nee, niet gothic, ook niet, hm. wat is ze nou?), hun situatie is immers heel anders, doch zo anders had ik het niet verwacht. Veilig school wereldje, fuck george bush maar weten ze ook maar iets en leuk hoor, gestreepte kousen. Het meisje, wat ik zo'n twaalf jaar schatte, zag er uit als ik vroeger, maar dan extremer. Ik hield het bij een h&m ribbroek en t-shirts van bands die niemand echt kende ("is bauhaus geen bouwstijl?"). Verwilderd haar, grote trui, erg grote trui, t-shirtje erover, stoere driekwart broek en kousen, kousen, kousen, is haar look. Ze pulkte aan mijn authentieke Hema geitenwollensokken overknees en zei " leuke kousen heb jij!". "Ach, vieze dingen", mompel ik (WAAROM??). Het meisje had verkering met één van de jongetjes, wat natuurlijk een uiterst schattige bedoeling was, twee kleine altootjes in een boom en dergelijke, toch schrok ik wel toen ze me vroeg hoe laat het was. Van het gevolg dan, want het was namelijk na twaalven. Hopla, paniek, want dan moest de pil ingenomen worden. Nu zie ik een van mijn passies graag benadrukt worden, en dat is wel " de verloedering van de maatschappij of hoe het toch al nooit iets was" , dus later vroeg ik zijdelings naar haar leeftijd. Zestien was ze. Waarom ze er dan uit ziet als een uit de kluiten gewassen liliputter, is mij een raadsel. Dan mag ze seks hebben, al vind ik het raar dat iemand die nog nooit rond twaalven met de trein gereisd heeft seks heeft. Ik heb het amper, en ik reis op de meest uiteenlopende tijdstippen met de trein. Maar ik ben me er dan ook eentje apart. En dat is dan wel de moraal van dit verhaal, dat ik me gerealizeerd heb dat zij niet mijn verleden zijn, niet mijn heden en niet mijn toekomst. Op hun golflengte zal ik nooit komen, hoe hard ik ook probeer en hoe zelfverzekerd en alwetend ik ook ben. Straks ga ik weer terug naar de middelbare school, dat wordt nog wat. In een klap zal ik teruggeworpen worden in mijn outcast rol. Nu vind ik dit allemaal zo erg nog niet. Ik vind het kwalijker dat het me niets kan schelen. Dat zegt al genoeg.
( en inmiddels heeft Gemma wel drie dagen op de vrije scholengemeenschap Rudolf Steiner (?) meegelopen en dat hele outcast gebeuren kan mij nu niets meer schelen. laat mij mijn sigaretje alleen oproken, maar vooral niet op het schoolplein want dat is verboden, laat mij maar alleen het hele gebouw doorlopen op zoek naar lokaal 113, laat me vooral met rust. toch overdrijf ik nu heel erg, want eigenlijk zijn de meeste van mijn schoolgenoten heel erg leuk (duimelotje en haar vriendje, bijvoorbeeld:)) doch het jammere is dat het er niet toe doet. ik kronkel mijzelf door de lessen en gesprekken heen, diazepam heeft een groot zwart gat in mijn concentratie geboord en de motivatie om mijn vwo te halen, op welke manier dan ook, is verder te zoeken dan verwacht. tussen jou en mij, wij weten allemaal dat het kansloos is. dit. dat er geen andere toekomst dan de straat en het bordeel voor mij is weggelegd. de inrichting en de dood wat de meesten betreft. nee, vertel me niet over kansen, praat me godverdomme niet over kansen. de kansen die ik nog zal krijgen, kunnen mijn kont kussen. ik ben af. kapot. afgeteigerd. ik wil niet zeuren, het is zinloos, maar welke kansen heeft een zeventienjarig meisje dat door ieder familielid, vriend/in, instelling én school (mijn moeder heeft ze mijn levensverhaal verteld, wat kennelijk genoeg reden is om ook mijn recht op onderwijs te negeren "misschien zijn wij toch niet echt de geschikte school voor je") uitgespuugd wordt, geen geld heeft, geen woonruimte (/geen gevoel, geen levenslust, veel bagage/)? jazeker, mijn tijdelijke paleisje wat overigens omringd was door doornenstruiken was van korte duur mijn paleisje, want ik heb het wederom verpest. en op straat sta ik. en ik moet naar school. misschien is het fietsenhok slapen en mijn huiswerk op de wc van de mc donalds maken? NOU, bij vrienden logeren dan maar, tot ze mijn afhankelijkheid weer zat zijn en bovendien valt er niet met mij te leven. mijn familie, ex-vriendjes en psychiaters kunnen je daar alles over vertellen. heb je even de tijd? zelfs begeleid kamerwonen ben ik niet geschikt voor. van inrichtingen word ik afgestuurd. als ik ze vraag:"wat nu?" dan lachen ze schaapachtig en zeggen ze dat ze het erg vinden. dus breek me de bek niet open over een toekomst. of over hoe goed we het hebben in nederland. ik val tussen land en wal; het kastje en de muur verschijnen iedere nacht in mijn nachtmerries. ik zit gevangen en NATUURLIJK is het allemaal mijn eigen schuld, lieve papa en mama die dit lezen. zo lang jullie je zeventienjarige dochter de schuld blijven geven van al jullie levensmoeheid en verdriet, zal dit ook nooit veranderen. ik heb het allemaal zelf gedaan. ik kies voor mijn ziekte. ik kies voor dit leven. HOUD TOCH JULLIE #@%$&^&^ EN BEZORG ME EEN HUIS MET EEN BED EN EEN POESJE. IK ZAL NOOIT MEER PRATEN, ALLEEN MAAR HUILEN TOTDAT ZELFS DAT WATER NIET MEER STROOMT, MIJN ADEM STOKT EN MIJN WORDPAD VASTLOOPT. ik kan niet beter dan dit, hak mijn armen er af, mijn geweten kan jullie verwijten geen seconde langer verdragen, mijn schouders niet langer deze hele fokking (en nee dat is geen woord!) toestand WAAR IK NOOIT VOOR GEKOZEN HEB! ik kan schreeuwen wat ik wil, ik heb het fout. altijd. dat is goed. daar kan ik meeleven. echt. maar, willen jullie me nu helpen dan? iemand? iedereen leeft voor zichzelf, maar ik leef niet, pak mij op en gooi mij neer, keer op keer. ik schenk de wereld mijn lichaam, als de ware prostituee, de vuile hoer, die ik ben. zoals ook Jezus zijn lichaam geschonken heeft. waarom is hij dan wel nobel? ik wil ook wat waardering, al is het maar omdat ik al jullie vooroordelen jegens mij en jullie geloof in jullie zelf en jullie belachelijke denkbeelden bevestig. ik kus ze met mijn hele wezen. zodat jullie lekker slapen. maar dit is ook niet zo. ik schop er wellicht te dikwijls tegenaan. ik ben niet gemaakt voor deze wereld. mijn hemel is een hel in jullie ogen.
oh! en vanaf nu is mijn livejournal friends only, blabla.
Doch niet getreurd! Niet alles is hopeloos! Ik vestig mijn laatste hoop op mijner Jan. Ik ga hem een brief schrijven. Helpt u mij, Jan Marijnissen. Mijn knokkels doen pijn, maar een vuist kan ik nog maken.