kutweek.
ben de laatste tijd ontzettend druk geweest. echt leuk is het niet altijd geweest.
het was echt alsof alles in een week kwam. ik haat dat. er gaat nooit alleen 1 ding fout, maar meteen een hele hoop. het begon allemaal de week voor mijn tentamens. heel veel spullen moest ik nog afmaken, omdat ik nooit zo snel ben op school. ik neem teveel pauzes, ga te vaak naar een cafe toe enz enz.
het was maandag. ik kreeg een smsje van een meisje waarmee ik stage had gelopen. dat was mijn 1e stageplek. bij dini. de vrouw waar ik zo'n goede band mee had, heel intens, waar ik echt zo ontzettend veel van had geleerd op persoonlijk gebied. dini is al haar hele leven ziek geweest, en heeft meerdere malen kanker gehad. elke keer heeft ze gewonnen. toen ik daar nog stage liep, aan het eind van mijn stage eigenlijk, klaagde ze al heel veel over haar rugpijn. wij adviseerde haar om naar de dokter te gaan, de dokter zei dat ze gewoon een spiertje had verrekt ofzo.later kwam ze erachter dat het een kankergezwel was dat maar door bleef groeien in haar buik, waardoor ze dus last kreeg van haar rug. maar goed, het meisje dat mij dus smste had een mailtje van haar ontvangen. mellanie (klasgenootje van mij, wij hebben daar samen stage gelopen, wij waren allebei super fan van dini) en ik gingen naar het olc om het mailtje te lezen. ik las meteen door naar de laatste zin; bereid je op de volgende dagen voor op het meest erge. in het mailtje stond dat zij 'eindelijk' onder ogen zag dat ze dit keer niet van haar kanker zou winnen. zij was namelijk heel erg aan het vechten tegen de ziekte. ze wilde nog leven, ze wilde nog meer reizen. serieus, die vrouw heeft de hele wereld al gezien! anyway, wij lazen dus dat zij haar begrafenis aan het voorbereiden was enz enz. de eerste tien minuten zaten mellanie en ik naar het beeldscherm te staren. we konden geen woord uitbrengen. later gingen we terug naar de klas, wij vertelden wat er aan de hand was. en toen pas drong het tot me door. ik begon te huilen, mellanie bleef sterk, totdat zij het later aan onze mentor vertelde die haar ook kende. hij had het er ook heel moeilijk mee. diezelfde middag zaten we in een cafe erover te praten. ik werd gebeld door dat meisje van mn oude stage. ze was overleden. een paar uur na het mailtje is ze overleden. ik ging helemaal kapot. een vrouw van 53, die zo van het leven genoot. alle kansen aangreep, die echt uniek was, en echt het leven van mensen kon veranderen. ik hield van haar, keek tegen haar op. en toen was ze weg.
in ene keer.
later die week zijn we naar haar huis gegaan waar zij opgebaard lag. wij liepen haar kamer binnen, en ik heb nog nooit zoiets moois gezien. zo ontroerend. haar kist was van onbewerkt hout gemaakt, en alle neefjes en nichtjes en andere kleine kindjes die zij kende hadden erop geverfd. allemaal glitters en kleuren. precies zoals dini. de hele kamer lag onder glitters, en overal stonden roze bloemen met roze vlinders. zij had een prinsessenjurk aan die tijdens onze stage is gemaakt voor een musical. ze had roze handschoentjes aan, roze nagellak, roze roos in haar handen. ze wilde perse nepwimpers op en een blauwe strik in haar gevlochten rastahaar. zo mooi. en nog veel meer. maar nu heb ik geen zin meer om verder te typen.
het was echt alsof alles in een week kwam. ik haat dat. er gaat nooit alleen 1 ding fout, maar meteen een hele hoop. het begon allemaal de week voor mijn tentamens. heel veel spullen moest ik nog afmaken, omdat ik nooit zo snel ben op school. ik neem teveel pauzes, ga te vaak naar een cafe toe enz enz.
het was maandag. ik kreeg een smsje van een meisje waarmee ik stage had gelopen. dat was mijn 1e stageplek. bij dini. de vrouw waar ik zo'n goede band mee had, heel intens, waar ik echt zo ontzettend veel van had geleerd op persoonlijk gebied. dini is al haar hele leven ziek geweest, en heeft meerdere malen kanker gehad. elke keer heeft ze gewonnen. toen ik daar nog stage liep, aan het eind van mijn stage eigenlijk, klaagde ze al heel veel over haar rugpijn. wij adviseerde haar om naar de dokter te gaan, de dokter zei dat ze gewoon een spiertje had verrekt ofzo.later kwam ze erachter dat het een kankergezwel was dat maar door bleef groeien in haar buik, waardoor ze dus last kreeg van haar rug. maar goed, het meisje dat mij dus smste had een mailtje van haar ontvangen. mellanie (klasgenootje van mij, wij hebben daar samen stage gelopen, wij waren allebei super fan van dini) en ik gingen naar het olc om het mailtje te lezen. ik las meteen door naar de laatste zin; bereid je op de volgende dagen voor op het meest erge. in het mailtje stond dat zij 'eindelijk' onder ogen zag dat ze dit keer niet van haar kanker zou winnen. zij was namelijk heel erg aan het vechten tegen de ziekte. ze wilde nog leven, ze wilde nog meer reizen. serieus, die vrouw heeft de hele wereld al gezien! anyway, wij lazen dus dat zij haar begrafenis aan het voorbereiden was enz enz. de eerste tien minuten zaten mellanie en ik naar het beeldscherm te staren. we konden geen woord uitbrengen. later gingen we terug naar de klas, wij vertelden wat er aan de hand was. en toen pas drong het tot me door. ik begon te huilen, mellanie bleef sterk, totdat zij het later aan onze mentor vertelde die haar ook kende. hij had het er ook heel moeilijk mee. diezelfde middag zaten we in een cafe erover te praten. ik werd gebeld door dat meisje van mn oude stage. ze was overleden. een paar uur na het mailtje is ze overleden. ik ging helemaal kapot. een vrouw van 53, die zo van het leven genoot. alle kansen aangreep, die echt uniek was, en echt het leven van mensen kon veranderen. ik hield van haar, keek tegen haar op. en toen was ze weg.
in ene keer.
later die week zijn we naar haar huis gegaan waar zij opgebaard lag. wij liepen haar kamer binnen, en ik heb nog nooit zoiets moois gezien. zo ontroerend. haar kist was van onbewerkt hout gemaakt, en alle neefjes en nichtjes en andere kleine kindjes die zij kende hadden erop geverfd. allemaal glitters en kleuren. precies zoals dini. de hele kamer lag onder glitters, en overal stonden roze bloemen met roze vlinders. zij had een prinsessenjurk aan die tijdens onze stage is gemaakt voor een musical. ze had roze handschoentjes aan, roze nagellak, roze roos in haar handen. ze wilde perse nepwimpers op en een blauwe strik in haar gevlochten rastahaar. zo mooi. en nog veel meer. maar nu heb ik geen zin meer om verder te typen.