Dag mijn kleine Sully
Het is alweer even geleden, maar ik wilde er nog niet eerder over schrijven. Liever eerst alle heisa rond de inbraak een beetje afronden. Maar daags na de inbraak hebben we ons lieve kleine konijntje Sully in moeten laten slapen...
Eigenlijk begon het zo: Na de inbraak moest er zoveel gedaan en geregeld worden dat Boudewijn en ik allebei een dag vrij hadden genomen. Omdat we nu eindelijk eens tijd hadden doordeweeks, besloten we met ons konijntje naar de dierenarts te gaan. Sully was al een tijd ziek, hij had een permanente rugbeschadiging.
Nu merkte hij daar zelf niet zo heel veel van, hij had nog nauwelijks gevoel in zijn achterkant. Maar dat betekende ook dat hij zijn achterpootjes achter zich aansleepte als hij probeerde door zijn hokje te hupsen. En dat hij alles overal zomaar liet lopen. Die combinatie zorgde voor lelijke vuile en kale plekken in zijn vacht.
We probeerden zo goed als we konden voor hem te zorgen, dagelijks wassen, soms in een teiltje, soms samen met mij in een bodempje water in de badkuip. Maar hiertegen konden we met de beste wil ter wereld niet op. Het was slechts een kwestie van tijd tot het zou gaan ontsteken. Dus op naar de dierenarts.
Eigenlijk hadden we in de paar honderd meter die het lopen was naar de dierenarts al min of meer besloten dat dit het einde was, dat we niet meer voor hem konden doen als dit. Alleen wilden we het zelf nog niet echt bekennen. In de wachtkamer heb ik Sully de hele tijd op schoot gehad, gewikkeld in een oude handdoek. Om beurten aaiden en knuffelden we hem, tot het onze beurt was bij de dierenarts naar binnen te gaan. Nooit eerder was ons konijntje zo rustig en tam...
De dierenarts heeft hem onderzocht, maar kon niet anders dan ons vermoeden bevestigen. Om het iets makkelijker te maken, liet ze ons onszelf verplaatsen in de situatie van het beestje. Je kunt je benen niet gebruiken, je ligt in je eigen urine, je moet geholpen worden met wassen. Je beseft het zelf dan wel niet, want je merkt er zelf niets van. En dus heb je nog alle plezier.
Wat is dan het beste? Wachten tot het erger wordt? Tot je pijn gaat krijgen? Want beter wordt het niet meer. We hebben ervoor gekozen om hem te laten gaan, voor hij zelf in de gaten kreeg dat het eigenlijk niet meer ging. Het afscheid was best moeilijk, maar in dit geval beter vroeg dan laat. Dag lieve kleine Sul.
Eigenlijk begon het zo: Na de inbraak moest er zoveel gedaan en geregeld worden dat Boudewijn en ik allebei een dag vrij hadden genomen. Omdat we nu eindelijk eens tijd hadden doordeweeks, besloten we met ons konijntje naar de dierenarts te gaan. Sully was al een tijd ziek, hij had een permanente rugbeschadiging.
Nu merkte hij daar zelf niet zo heel veel van, hij had nog nauwelijks gevoel in zijn achterkant. Maar dat betekende ook dat hij zijn achterpootjes achter zich aansleepte als hij probeerde door zijn hokje te hupsen. En dat hij alles overal zomaar liet lopen. Die combinatie zorgde voor lelijke vuile en kale plekken in zijn vacht.
We probeerden zo goed als we konden voor hem te zorgen, dagelijks wassen, soms in een teiltje, soms samen met mij in een bodempje water in de badkuip. Maar hiertegen konden we met de beste wil ter wereld niet op. Het was slechts een kwestie van tijd tot het zou gaan ontsteken. Dus op naar de dierenarts.
Eigenlijk hadden we in de paar honderd meter die het lopen was naar de dierenarts al min of meer besloten dat dit het einde was, dat we niet meer voor hem konden doen als dit. Alleen wilden we het zelf nog niet echt bekennen. In de wachtkamer heb ik Sully de hele tijd op schoot gehad, gewikkeld in een oude handdoek. Om beurten aaiden en knuffelden we hem, tot het onze beurt was bij de dierenarts naar binnen te gaan. Nooit eerder was ons konijntje zo rustig en tam...
De dierenarts heeft hem onderzocht, maar kon niet anders dan ons vermoeden bevestigen. Om het iets makkelijker te maken, liet ze ons onszelf verplaatsen in de situatie van het beestje. Je kunt je benen niet gebruiken, je ligt in je eigen urine, je moet geholpen worden met wassen. Je beseft het zelf dan wel niet, want je merkt er zelf niets van. En dus heb je nog alle plezier.
Wat is dan het beste? Wachten tot het erger wordt? Tot je pijn gaat krijgen? Want beter wordt het niet meer. We hebben ervoor gekozen om hem te laten gaan, voor hij zelf in de gaten kreeg dat het eigenlijk niet meer ging. Het afscheid was best moeilijk, maar in dit geval beter vroeg dan laat. Dag lieve kleine Sul.