(no subject)

[licvinka]

Бываюць іншыя дні,

Калі ўнутры

Вялікай вільготнай рыбінай б’ецца

Сэрца.

Цягне тванню з-пад кожных дзвярэй

І з-пад кожных павекаў,

Цвіллю зацягвае зрэнкі і вокны суседзяў зверху.

Тонкія стрэлкі аеру

Пускаюць свае карані

Ў ванным пакоі.

Калі хочацца кавы з ванільным цукрам,

А табе прапануюць «кофе»,

І дождж за вакном усё ліецца.

І рыбіна ў табе

Выбівае

Хвастом

Скерца

І губляе срэбныя лускі.

Яны кладуцца

Адна на адну, на дно, на жаль

Не стае ліхаманкі срэбнай,

Каб хоць камусьці была карысць.

Застаецца адно перажыць

Гэтую рыбіну

У сабе:

Загаладзіць яе, задушыць яе, засушыць,

Выпусціць у мора - там ёй і мейсца,

Стужкай перавязаць і падараваць урэшце,

Пазбыцца

Нават успаміну аб ёй, вільготнай і слізкай,

Зарасціць гэты шнар

І засадзіць кіпарысамі.

Усё!

Сёння

Час на іншае.

Ужо наліліся квеценню зарасці бэзу,

Распачаліся цудоўныя дні,

Духмяныя поўдні, росныя ранкі,

У Менску пачаўся Парыж,

Раптоўна здарыўся.

Напоўніў алеі ў парках,

Скразныя аркі ў ар-дэко,

Ваду у Свіслачы

Ператварыў у віно,

Заблытаўся

У вузкіх францускіх вокнах

І ў вуснах, якія шэпчуць,

Што адчуваюць

Сонца ў сабе,

У табе,

У сэрцы.