หัดถ่าย... ได้รูป
ฉันเรียนรู้เรื่องบางอย่างจากการที่หัดถ่ายรูปซึ่งฉันคิดว่ามันดีมาก ด้วยว่าตัวฉันนั้นไม่มีความรู้เรื่องนี้เป็นทุนอย่างไรเลย การถ่ายรูปของฉันจึงเป็นการเริ่มจากศูนย์ดีๆนี่เอง
แรกเริ่ม ฉันไม่ใช่เทพ ไม่อาร์ตตกขอบ ฉันไม่รู้เรื่องกล้อง ไม่รู้เรื่อง F-stop ไม่รู้เรื่อง Speed shutter หรืออะไรเลยสักอย่าง ไอ้ที่เคยถ่ายรูปมานั่นก็กดอย่างเดียว (ฮา) เมื่อเริ่มหัดถ่ายรูปก็เหมือนเด็กหัดใหม่ ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง กว่าที่จะงมเข็มได้สักเล่มก็เป็นเรื่องยากเย็น ก็ไหนๆจะลงทุนกล้องดีๆ(ถึงแม้จะเป็น entry level ก็เถอะ)กับเขาสักตัวแล้วนั้นก็ควรจะรีดเอาความสามารถของกล้องออกมาให้ได้ดีกว่าการหยิบกล้องมากดๆๆอย่างเดียวสักหน่อยหนึ่งนะ
การถ่ายรูปทำให้ฉันมีสมาธิ ทำให้ฉันใจเย็น ทำให้ฉันพยายามหาอะไรที่แปลกไปกว่าเดิมมานั่งมองนั่งดู การหยิบกล้องแล้วเดินออกไปถ่ายรูปเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันต้องคิดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันอยากได้อะไร เหมือนสติต้องติดตัวตลอดเวลาถ่ายรูปนั่นแหละ
เวลาออกนอกสถานที่ซึ่งไม่ใช่ที่บ้าน แหงล่ะ ที่บ้านก็รู้มุมอยู่แล้วนิว่าตรงไหนต้องหลบอะไร จำเป็นต้องอาศัยการลองผิดลองถูก (ขอบคุณกล้องดิจิตอลที่ลบได้และถ่ายใหม่ได้ตลอดโดยไม่เปลืองตังค์) ซึ่งส่วนใหญ่มันจะผิดมากกว่าถูก (ฮา) แต่ก็เลยต้องมีการแก้มือที่สถานที่เดิมๆบ้าง อยุธยา ต้องมีแน่นอน (ตอนนี้จะต้องไปเย็นๆล่ะ ไปแล้วพอมืดก็กินข้าวแล้วกลับจะดีกว่า)
ฉันยังคงพยายามถ่ายรูปต่อไปนะ ถึงแม้เวลาที่เห็นรูปสวยๆอาร์ตๆของใครต่อใครแล้วฉันก็รู้สึกว่า โห.. อีกกี่ปีหว่าฉันถึงจะถ่ายได้คมขนาดนั้นฉันก็ยังไม่ลดละความพยายามอยู่ดี เรื่องบางอย่างมันก็คงต้องอาศัยเวลาและความสร้างสรรเข้าช่วย ก็ค่อยๆทำกันไป
มีคนบอกว่ารูปถ่ายของฉันออกจะเหงาๆ จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้