ԻՆՉԵ՜Ր ՏԱՐԱՐ...
Պատուհանում` մի լույս-աղջիկ`
Իր թափանցիկ հագ ու կապով.
Ի՜նչ երազյալ կտավ է սա`
Պատուհանը - արեգակով.
Ճմլկոտեց նա հեզագեղ
Եվ կրծքերը թռթռացին...
Տե՛ր իմ, ինչեր, ինչե՜ր տարար`
Կյանք տալով այս առեղծվածին.
Նա անթաքույց երանությամբ
Վիզն է շոյում շիվ-մատներով,
Հետո դանդաղ, գորովագութ
Փայում է կուրծքն անրջանքով.
Մազերն` ըմբոստ, հայացքը` երգ,
Ու մարմինը` քնքշապարար,
Գարուն է նա թեթևաշոր`
Թավշյա ու գիրգ, խենթ ու վարար...
Պատուհանում` մի լույս- աղջիկ,
Մի նոր Լիլի՜թ արեգնածին,
Տե՛ր իմ, ինչե՛ր, ինչե՜ր տարար`
Կյանք տալով այս առեղծվածին:
Լևոն Սահակյան