Խնդրանք եւ պահանջ

[lernci]

Խոսքս վերաբերում է մեր ազգի այն ծանր հիվանդությանը, որի մասին սրանից 103 տարի առաջ հանճարին հատուկ կարողությամբ արտահայտվել է մեծն Հովհաննես Թումանյանը: Այո՛, մեծագույն ափսոսանքով ու ցավով պիտի խոստովանել, որ, իրոք, այդ ախտը բույն է դրել ամենքիս մեջ և շարունակում է իր սև գործը մինչև այսօր... Ես համաձայն եմ այն մտքին, որ ամեն մի հայ հզորագույն ներուժով օժտված անհատ է, և մեզնից շատերը պատմության ոլորաններում հասել են մեծագույն բարձունքների և դեռ կհասնեն: Սակայն մենք երբևէ իրավունք չունենք մոռանալու ցախավելի պարզունակ ու մշտագո պատմությունը, քանի որ այն, դժբախտաբար, ավելի մոտ է մեր ազգային նկարագրին: Եվ ահա, սթափվելու և առաջնորդվելու խորին հավատամքով իմ պաշտելի ազգի յուրաքանչյուր անդամի առաջ չոքում ու խնդրում եմ, խնդրում ու պահանջում եմ՝ սիրելինե՛րս, մի՛ կարծեք ուրիշներին հիվանդ ու ձեզ՝ առողջ. ախտը համազգային է ու, ինչպես Թումանյանն է ասում՝ <<Անկարելի է աչքներս փակենք մեր էս ծանր հիվանդության առաջ և չզգանք, որ մեր հոգին շատ է դառնացած, մեր ներքին մարդը շատ է փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանն էն է, որ մենք մեր սրտերում և աշխարհքի առաջ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը: Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը: Ուրիշ ճանապարհ չկա, ներսից է լինելու հաստատ փրկությունը, որովհետև ներսից ենք փչացած>>:
Եվ հարկ է, որ այսօր հողագործ գյուղացուց մինչև գիտնական-հանճար հասկանանք այս տարրական, բայց օդի պես անհրաժեշտ խնդրանք-պահանջը, եթե, իհարկե, <<ունենք ազգային իմաստություն, հոգու աիրություն և առողջ բնազդներ>>: Իսկ ... ունե՞նք: Այս հարցի պատասխանը կախված է յուրաքանչյուր հայի մտածումի, խոսքի ու գործունեության արդյունքներից...
Ինքնամաքրու՛մ ու առողջությու՛ն մեզ, սիրելինե՛րս:

Լեւոն Սահակյան
Աղբիւրը․ «Միրհաւ» գրական խմբակ