ԽՈԶՆ ՈՒ ԱԳՌԱՎԸ
Մի դարաւոր կաղնու տակ
Խոզը ագահ ու անհագ,
Այնքան կաղին զխտւեց,
Որ ցած ընկաւ ու փռւեց:
Զարթնեց քնից ու տակից
Ծառը փորեց արմատից:
- Ի՞նչ էս անում, այ անգէտ, -
- Ագռաւն ասաց վերեւից: -
Խա՞ղ էս անում ծառի հետ,
Կչորանա արեւից:
- Չորանում է` չորանա,
- Ինձ ի՞նչ օգուտ` զօրանա,
Միայն կաղին ունենամ,
Ուտեմ, պառկեմ, գիրանամ:
- Այ ապերախտ կենդանի,
Ով քեզ նման վիզ ունի`
Իր կոյր աչքով չի տեսնի,
Որ կաղինը հիւթալի
Լոկ այս ծառն է ձեզ տալի, -
Ագռաւն ասաւ խոզուկին,
Էն կախ գլուխ կուզիկին:
Խոզը ագահ ու անհագ,
Այնքան կաղին զխտւեց,
Որ ցած ընկաւ ու փռւեց:
Զարթնեց քնից ու տակից
Ծառը փորեց արմատից:
- Ի՞նչ էս անում, այ անգէտ, -
- Ագռաւն ասաց վերեւից: -
Խա՞ղ էս անում ծառի հետ,
Կչորանա արեւից:
- Չորանում է` չորանա,
- Ինձ ի՞նչ օգուտ` զօրանա,
Միայն կաղին ունենամ,
Ուտեմ, պառկեմ, գիրանամ:
- Այ ապերախտ կենդանի,
Ով քեզ նման վիզ ունի`
Իր կոյր աչքով չի տեսնի,
Որ կաղինը հիւթալի
Լոկ այս ծառն է ձեզ տալի, -
Ագռաւն ասաւ խոզուկին,
Էն կախ գլուխ կուզիկին: