ԶԱՆԳԵԶՈՒՐ
Սերո Խանզադյանին
Ինձ կանչում է երկիրն այն անձրևոտ,
Ուր մի գիշերվա մեջ՝ մարդահասակ
Մի եղեգ է աճում անձավի մոտ:
Ինձ կանչում է երկիրն այն արևոտ,
Ուր քարակույտերի հոտն է ննջում
Խոշոր եղջերավոր ժայռերի մոտ:
Ինձ կանչում է երկիրն այն բարձրաձերձ,
Ուր որոտի պահին չես իմանում
Ա՞մպ է ոտքերիդ տակ, թե փլվող քերծ:
Ինձ կանչում է երկիրն այն խորախոր,
Ուր թե երեկ քար ես նետել անդունդ,
Արձագանքը պիտի լսես այսօր:
Ինձ այն հողն է կանչում, ուր նույն պահին,
Երբ որ ձորերի մեջ բալն է հասնում,
Ձնծաղիկն է բացվում ձորագլխին:
Ինձ կանչում է երկիրն այն խիստ ու մեղմ,
Որ կարող ես հանգիստ՝ ու տարվա չորս
Եղանակը տեսնել մի ժամվա մեջ:
Ինձ կանչում է երկիրն այն գեղանի,
Ուր մարդը մեղմ է, խիստ, բարձր է ու խոր
Բնաշխարհի նման իր հայրենի:
1954 թ., Համո Սահյան
Կտավը՝ Գուրոս, Տանձատափ գիւղը: