Как интересно устроено наше общество, когда ребенок еще только родился, и ему постоянно надо чувствовать жтвое тепло, биение сердца, постоянство мира, наше общество требует посадить его в коляску. Слава Богу сейчас уже ( Read more... )
Маё стаўленне да вазочка, як да агрэгата, які трэба самой цягнуць і пхаць, у параўнанні з бегавелам не змянілася. Але яго любіць Дзіма, ён з-за майго слінгафанатызму не задаволіў бацькоўскі гонар шпацыраў з крутым вазком на надзьмуваных колах (у нас вазок прагулка). Гэта я са сваімі ўчора ў Прастор схадзіла, убачыла задавальненне Рагнеды, і асабліва Дзіміна, што яна нікуды не збягае, даганяць яе не трэба, усе пакупкі пагрузіў у вазок і вязі. Са мной жа Рагнеда толькі пешку ці на бегавеле. Маё стаўленне да вазкоў да году не змянілася -- толькі слінг, я і зараз з задавальненнем цягала ў ім часам, бо мне вельмі падабалася, але часам і пра сябе трэба думаць, гэта я пасля бальніцу такая разумная стала, калі ў мяне выправіўся перакос моцны, і зняўся хранічны боль, які быў ужо столькі год, што я на яго быццам бы і ўвагу не звяртала.
Без дунды і вазка можна пражыць, але я для сябе зрабіла адкрыццё, што трохгадовае дзіцё яшчэ не такое вялікае, як кажа асяроддзе, і можа прасіць быць "маленькай ляляй".
Пра дунду не ведаю, дзіцё ў нас пакуль адно, Рагнеда вісела на мне рэальна суткамі, але неяк з дундай не задалося, хаце мне ў той час і не напружна было яе смактанне ў слінгу цяца ў якасці дунды.
А пра адзенне я пісала не пра той выпадак, кал дзіцё само выбрала адзенне не па сезону, гэта заўжды заўважна (Рагнеда ў мінулым годзе пры +30 хадзіла ў зімовай шапцы). Я пісала пра выпадкі калі сябе закутаюць па самае немагу, і дзіця таксама.
І гэта я не асуджаюцы ўсё пісала, проста свае адкрыцці. У мяне такое бывае, "начакана, у 30 год, Аксана даведалася, што размаўляе прозай".
Эх, з горкім смуткам узгадваю часы, калі магла спаць у намёце на зямлі, насіць цяжкі заплечнік у паходхе, хадзіць пешыя паходы, лазіць у горы, і водныя таксама. Гэны боль я яшчэ не перажыла і не змірылася з ім (((
я не давала дунду ў слінзе, мне было не цяжка, а вось у машыне, і на сон, калі есці больш не могу - то да.. З Васілём мне нават у галаву не прыйшло яе выкарыстоўваць, навошта?:)
Маё стаўленне да вазкоў да году не змянілася -- толькі слінг, я і зараз з задавальненнем цягала ў ім часам, бо мне вельмі падабалася, але часам і пра сябе трэба думаць, гэта я пасля бальніцу такая разумная стала, калі ў мяне выправіўся перакос моцны, і зняўся хранічны боль, які быў ужо столькі год, што я на яго быццам бы і ўвагу не звяртала.
Без дунды і вазка можна пражыць, але я для сябе зрабіла адкрыццё, што трохгадовае дзіцё яшчэ не такое вялікае, як кажа асяроддзе, і можа прасіць быць "маленькай ляляй".
Пра дунду не ведаю, дзіцё ў нас пакуль адно, Рагнеда вісела на мне рэальна суткамі, але неяк з дундай не задалося, хаце мне ў той час і не напружна было яе смактанне ў слінгу цяца ў якасці дунды.
А пра адзенне я пісала не пра той выпадак, кал дзіцё само выбрала адзенне не па сезону, гэта заўжды заўважна (Рагнеда ў мінулым годзе пры +30 хадзіла ў зімовай шапцы). Я пісала пра выпадкі калі сябе закутаюць па самае немагу, і дзіця таксама.
І гэта я не асуджаюцы ўсё пісала, проста свае адкрыцці. У мяне такое бывае, "начакана, у 30 год, Аксана даведалася, што размаўляе прозай".
Эх, з горкім смуткам узгадваю часы, калі магла спаць у намёце на зямлі, насіць цяжкі заплечнік у паходхе, хадзіць пешыя паходы, лазіць у горы, і водныя таксама. Гэны боль я яшчэ не перажыла і не змірылася з ім (((
Reply
З Васілём мне нават у галаву не прыйшло яе выкарыстоўваць, навошта?:)
Reply
Reply
Leave a comment