Другі вечар узапар толькі слухаю музыку і нічога не магу рабіць. Не хачу нічога рабіць. Хачу падраныя джынсы, мужчынскія чаравікі і крочыць куда вочы глядзяць. Хачу пагаманіць, не, не сяброўскую размову, не пабалакаць, а як часам бывае ў дарозе раптам незнаёмаму чалавеку расказваеш пра сябе тое, чаго ніколі і нікому не казаў. Іду паміж карпусамі ( Read more... )

Гора-бяда. Бясследна знік напісаны рэферат па серэднеквадратычным набліжэнні. Замест гэтага знайшлося колькі год таму напісанае. Я нават і не падазравала, што такое існуе. То няхай будзе тут ( Read more... )

Я праўда не разумею, што адбываецца. Так, у мяне смяротна хворы бацька, так, зараз ён у вельмі цяжкім стане. Але я не разумею, навошта тэлефанаваць мне, уздыхаць у слухаўку, шматзначна маўчаць і казаць нічога не абазначаючую фразу "трымайся дзяўчынка". Навошта мне ўсё гэта? Няўжо вы думаеце, што мне ад гэтага лягчэй? Я не хачу маўчаць і рабіць ( Read more... )

А мы ўчора з сяброўкай у Бабруйск ездзілі. І вось што я вам скажу: калі вы жадаеце ўбачыць беларускае мястэчка ў сваім першапачатковым выглядзе -- вам туды. Не ў Гародню, не ў Брэст, а менавіта ў Бабруйск ( Read more... )

Сёння прахадзіла на экскурсіях з 10 раніцы да 19.30. Прыйшла стомленая, але шчаслівая. Знізу змерзла, з твару -- абгарэла. Экскурсія Харэўскага па Ракаўскім прадмесці -- харызматычна, цікава, нязмушана, але троху тлумна. Алесь Белы з экскурсіяй пра Станіслава Манюшку давёў мяне да паўсоннага стану. Ніякай логікі ў пабудове матэр'ялу, прамаўляе ( Read more... )

Бывае, едзеш на машыне:корак, людзі нервуюцца, а тут дарога. І атрымліваецца, што па знаках можна на лева, на права і ўпрост, але шырыня толькі на дзьве машыны. І я губляюся, я не хачу ні на лева, ні на права. Аўтамабілісты злуюцца, сігналяць, крычаць ў вакно: "Табе што, больш за ўсіх трэба?" Мне робіцца сорамна. Ну, праўда, што за справы. Усе неяк ( Read more... )

Вясна амаль прыйшла. Я сама, на свае ўласныя вочы бачыла яе сёння. Над Мерачоўшчынай і Ружанамі клякочуць буслы, на балота пад Бярозай прыляцелі лебедзі, і дзе-нідзе ўжо квітнее падбел.

Сёння, на заняткі, акурат рыхтавала матар'ялы пра бойку пад Мілавідамі. І ўзгадала, з чаго пачалося маё вывучэнне беларускай мовы, калі я толькі сюды прыехала. Вось з гэтага верша:

( Read more... )

Прывезлі новую канапу. А яна пахне пераездам, развітаннямі, новым домам, пераменамі. І калі заплюшчваеш вочы, так легка ўявіць, што гэта зусім іншая гісторыя...

Тише,  малышка, тише…

Лиственным вихрем рыжим

Осень  стучит по крыше.

Бьет по карнизам дождь.

Лишь за себя в ответе

В детской  резвятся дети…

Знают  лишь  снег  и ветер,

Как  ты  меня  не  ждешь.
Дзякуй вялікі, liubov_liubava