Overgave?

[knuffelslet]

Toch zijn kracht en kwetsbaarheid geen tegenovergestelden. Sterker nog, als Dom voel ik me juist aangetrokken tot subs die krachtig zijn. Niet zozeer dat ze tegengas geven of zich niet zomaar overgeven, daar zit die kracht helemaal niet per definitie in. Ik bedoel ruggengraat, ik bedoel dat ik voel dat diegene de kracht en het zelfvertrouwen heeft

Comments

[anonymous]

Ik heb maandenlang rond gelopen met de wetenschap dat ik naast mijn dominante, ook een lieve, kleine kant had. Dit liet ik alleen aan niemand weten, er waren namelijk genoeg mensen in mijn omgeving die me wel 'klein wilden krijgen'. Gek werd ik ervan, echt gek. Bij (bdsmmende) vrienden deed ik me altijd 'groot' voor, nooit wilde ik een knuffel of bij iemand op schoot of op de grond zitten. Bang dat ze het verkeerd interpreteerden.

Totdat ik mijn vriend ontmoette. Die probeerde niets, die _deed_ gewoon. De maanden erna, toen ik mijn subkant ontdekte, waren er vreselijk veel dingen die ik niet durfde. Ik wilde best kruipen, maar ik durfde het niet. Ik was bang dat hij me als minderwaardig zou zien, dat zijn beeld van mij zou veranderen. Dat ik ineens niet meer Rave zou zijn, maar in andermans ogen eerst sub, dan pas Rave. En BANG dat ik daarvan werd, doodsbang! Het weerhield me van veel dingen, niet alleen tijdens spel, maar ook in het dagelijks leven.

Wat ik wilde zeggen is dat overgeven eng is. Dat je het nu niet durft, dat je niet weet of je het aankunt, is een normale gedachte. Je leest veel over mensen die zich overgeven, maar maar zelden over de strijd en angst en andere gevoelens die eraan voorafgaan.

Op zoek gaan naar de kracht in jezelf lijkt me nooit weg, maar of je je meteen in een bdsm-avontuur moet storten vraag ik me af. Nu heb je natuurlijk bdsm en bdsm. Je hebt canes en zwepen en je hebt een avond drinken verzorgen en op de grond zitten in plaats van op de bank, om maar een heel simpel voorbeeld te geven. Ontdekken welke spelvorm je ligt is ook nog een leuke zoektocht. ;)

Knuffel,
Rave