Sesshin
Zo dat was alweer even geleden, dat ik achter de naaimachine zat. Maar, hij doet het nog en ik kan het nog (een beetje).
Ik had nog een sigarenblikje met spelden van oma. Die spelden waren scherper dan mijn eigen!
Volgende week ga ik op sesshin. Dat betekent dat ik een week lang in een hotel in Lochem ga mediteren met mijn zenclubje. We zitten dan zo’n acht uur per dag op ons kussentje, we dragen zwarte kleren (om elkaar zo min mogelijk af te leiden) en we zijn de hele week stil. (Klik hier als je er meer over wilt lezen.)
Klinkt dat heftig? Dat is het ook. Maar ook heel… (ik wilde typen ‘fijn’, maar ik kies toch maar voor:) goed voor me. En toch ook wel fijn. Iemand zei eens: “op sesshin hoef ik een week lang niet aardig te zijn”. Nu is het niet zo dat aardig zijn me moeite kost, maar af en toe is het wel fijn om me naar binnen te keren en de boel daar eens flink te onderzoeken. Ik knap er altijd erg van op: de bezem erdoor, muizennissen eruit, vastgeroeste patronen naar het schroot.
Het programma van de sesshin ligt vast. Het is elke dag hetzelfde en de rollen worden aan het begin verdeeld. Zo hoeven we ons niet bezig te houden met ‘wat ga ik nu eens doen?’ en kunnen we ons volledig concentreren op waar we voor komen: meditatie en reflectie.
Door de jaren heen had ik een stapeltje zwarte kleren bij elkaar verzameld. Ik heb al een paar van die sesshins gedaan en had een aantal zwarte joggingbroeken en t-shirts enzo, maar om me nog minder druk te hoeven maken over wat ik aantrek of hoe ik eruit zie, heb ik een paar ‘uniforms’ gekocht. Ze lijken een beetje op karatepakken, maar ze zijn van dunne, soepel stof en moeten vooral lekker zitten. (Want zitten, dat ga ik doen!)
Deze vond ik:
(Die paarse is trouwens ook leuk… Misschien als huispak?)(Niet doen Klik, heb je niet nodig.) 🙂
Maar die pakken zijn bedoeld voor tai-chi, of voor tao ofzo, en wij zijn van de zen. Dat is net anders. Deze pakken hebben van die gekke brede manchetten en die ze bij de zen dragen hebben dat niet. Dus heb ik ze eraf geknipt en een zoompje in de mouw gelegd. (Elastiek erin mag ook, maar dat vind ik niet fijn.)
En die mensen in China, voor wie die pakken ontworpen zijn, hebben minder brede heupen dan ik. Dus heb ik wat sluitingen erafgehaald. Nu kiekt het jasje een beetje op de heup, maar dat vind ik niet zo erg. Er zit toch nog een ‘flap’ onder. (Met een ‘binnenzak’; handig voor een zakdoekje of kamersleutel.)
En die mannen, die hebben ook minder dikke billen dan ik. Dus heb ik van vier broeken drie broeken gemaakt: eentje aan repen geknipt en die bij de andere drie op de heup er tussen gezet. Nu heb ik drie wijde broeken in plaats van vier die net te strak waren.
Ik was dus even zoet met het vermaken van die pakken. Maar nu ben ik voorlopig goed; ik kan zitten, groeien en krimpen en eens flink (mentaal) opruimen. Ik ga flink bikkelen volgende week, maar ik kom (nog) leuker terug.
Whish me luck!
Crossposted from my blog. Comment here or at the original post.