Dreams ; I've never had before
Hij lag heerlijk in z'n bedje te slapen, zo mooi, zo lief, zo rustig. Maar wakker worden deed ie niet meer. Ik werd gek, ik rende naar z'n vader, gillend, huilend, completely psycho. Z'n vader reageerde rustig. Ik denk dat hij vanbinnen kapot ging. Het was gek, want er was (toevallig?) al familie daar. En hij lag daar maar rustig in z'n bed niet meer wakker te worden.
Ik probeerde 'm nog wakker te schudden maar hij deed het niet meer. stuk. kapot. batterij op, zou ik vroeger hebben gezegd. Ik ging helemaal kapot, ik was nu rustig omdat hij zo rustig was, maar vanbinnen was ik verscheurd. Hoe moest ik nou ooit zonder hem. Wat moest ik nu gaan doen? Mijn leventje draaide de laatste tijd zoveel om hem, alles wat ik de laatste tijd deed, daar was hij in betrokken, al was het maar in m'n gedachten. Elke 5 minuten checkte ik wel of ik een berichtje had ontvangen. En nu, zou ik kunnen blijven checken, maar een berichtje van hem zou er niet meer bijzijn. Waarom is hij in Godsnaam zomaar ZO diep in slaap gevallen, té diep! Waarom bewoog hij niet meer, maar lag hij daar maar alsof ie nog steeds aan het slapen was, maar dan voor altijd. Ik kon het niet begrijpen en het zou ook nog wel even duren voordat ik dat wel zou kunnen, ik denk eigenlijk nooit. Want de dood, dat is voor mij iets onbegrijpelijks. Hoe kan iemand die zó levendig is, zo vol liefde, zo vol passie en excitement, hoe kan dat nou opeens weg zijn, niks meer doen?! Ik was nog bij 'm gaan zitten, tegen 'm gaan praten, z'n hand had ik gepakt, z'n handen waren altijd zo superzacht, daar was ik verslaafd aan. Nog 1 keer had ik m'n wang tegen de zijne gehouden, zó'n fijn gevoel, dan was ik zó dichtbij 'm.
Ik werd wakker, compleet verdrietig, een leeg gevoel. In m'n eigen bed, niet in dat rare (vakantie?)huis dat ik niet kende, en z'n vader en z'n familie waren er ook niet. Maar híj ook niet. Gelukkig. Ik voelde me wel verdrietig, uit angst dat het me zou overkomen, en bleef nog een kwartier liggen, nadenkend over hoe ik dan zou reageren en hoe m'n leven er dan uit zou zien en wat ik ervan zou maken. Ik stuurde hem een smsje "Je was dood in m'n droom ro, zó verdrietig!"
Ik ging maar naar beneden en begon met leren, en zat maar te wachten tot ik een berichtje kreeg, maar het duurde nu al wel verdomd lang...
Ik probeerde 'm nog wakker te schudden maar hij deed het niet meer. stuk. kapot. batterij op, zou ik vroeger hebben gezegd. Ik ging helemaal kapot, ik was nu rustig omdat hij zo rustig was, maar vanbinnen was ik verscheurd. Hoe moest ik nou ooit zonder hem. Wat moest ik nu gaan doen? Mijn leventje draaide de laatste tijd zoveel om hem, alles wat ik de laatste tijd deed, daar was hij in betrokken, al was het maar in m'n gedachten. Elke 5 minuten checkte ik wel of ik een berichtje had ontvangen. En nu, zou ik kunnen blijven checken, maar een berichtje van hem zou er niet meer bijzijn. Waarom is hij in Godsnaam zomaar ZO diep in slaap gevallen, té diep! Waarom bewoog hij niet meer, maar lag hij daar maar alsof ie nog steeds aan het slapen was, maar dan voor altijd. Ik kon het niet begrijpen en het zou ook nog wel even duren voordat ik dat wel zou kunnen, ik denk eigenlijk nooit. Want de dood, dat is voor mij iets onbegrijpelijks. Hoe kan iemand die zó levendig is, zo vol liefde, zo vol passie en excitement, hoe kan dat nou opeens weg zijn, niks meer doen?! Ik was nog bij 'm gaan zitten, tegen 'm gaan praten, z'n hand had ik gepakt, z'n handen waren altijd zo superzacht, daar was ik verslaafd aan. Nog 1 keer had ik m'n wang tegen de zijne gehouden, zó'n fijn gevoel, dan was ik zó dichtbij 'm.
Ik werd wakker, compleet verdrietig, een leeg gevoel. In m'n eigen bed, niet in dat rare (vakantie?)huis dat ik niet kende, en z'n vader en z'n familie waren er ook niet. Maar híj ook niet. Gelukkig. Ik voelde me wel verdrietig, uit angst dat het me zou overkomen, en bleef nog een kwartier liggen, nadenkend over hoe ik dan zou reageren en hoe m'n leven er dan uit zou zien en wat ik ervan zou maken. Ik stuurde hem een smsje "Je was dood in m'n droom ro, zó verdrietig!"
Ik ging maar naar beneden en begon met leren, en zat maar te wachten tot ik een berichtje kreeg, maar het duurde nu al wel verdomd lang...