Another Goodbye
Misschien was te vroeg dan toch te laat...
Waarom nou jij,
waarom ben jij vertrokken zonder reden
Woensdagochtend was het. M'n fiets stond nog in Gouda bij Icara, dus ik ging met de trein en liep naar haar huis om m'n fiets te pakken en vervolgens naar school te gaan. Ze liep al buiten, mijn kant op, naar het station dus. Ik snapte er niks van en toen we eenmaal op praat-afstand waren vertelde ze het. Ze was onderweg naar het station omdat ze wilde kijken of er foto's hingen, van Robin. Robin was weg, kwijt, nergens te vinden. Z'n telefoon stond uit. En dat was al sinds dinsdagavond 18.00u. Robin was een oud klasgenootje van ons en een goede vriend van Icara. Hij was de droogkloot en de lachebek. Dinsdag was hij zoals gewoonlijk om 18u naar de Albert Heijn gegaan om te werken. Maar z'n ouders werden om 22u gebeld door de AH, Robin was niet komen opdagen. Rond die tijd kregen ze een smsje van 'm, hij zat bij een vriend in Utrecht die problemen had en zou optijd weer thuis zijn. Z'n ouders waren ongerust geworden en hadden, toen bleek dat Robin z'n telefoon uitstond, die vriend gebeld waar hij heen was gegaan, en die bleek niet in Utrecht maar in Gouda te zijn, en had ook helemaal geen problemen. Daarna heeft niemand Robin niet meer kunnen bereiken. Iedereen was perplex want nu bleken alle grapjes die hij steeds gemaakt hints te zijn geweest. Want hij had het tegen al z'n vrienden al gehad over Frankrijk, Engeland en Blanes. Maar hij had het altijd wel zó gebracht, dat niemand het echt serieus kon nemen. In de vorm van grapjes, of een smiley erachter, of iets dergelijks. Hij het altijd over reizen. In de klas hadden ze het maandag bij Nederlands nog gehad over de dood en dat verdrinkingsdood zo'n mooie dood was. Iedereen had tegen de leraar grapjes gemaakt dat de volgende dag iedereen dood zou zijn. Robin had gezegd 'morgen is er echt eentje minder' en niemand had het doorgehad.
Hij had nog tegen Icara gezegd "voor vrijdag ben ik 't land uit, maar ik kom nog wel even afscheid nemen" en daarna had ie weer een of ander grapje gemaakt, dus ook zij had 't niet door gehad. En op de bewuste avond was Icara niet thuis, maar bij ons op school. We zouden optreden op de voorlichtingsavond, wij zaten fijn "groen als gras" te zingen, terwijl die jongen helemaal in de war was. Godverdomme. In utrecht bleek hij 250 euro te hebben gepind. Wij dachten dat ie daarvan blijkbaar z'n ticket ging kopen ofzo, en dat ie dus allang ver weg was. Dat was aan de ene kant wel een geruststelling, dan zou hij iig geen gekke dingen doen, maar we zouden 'm nooit kunnen vinden.
Tot we opeens nieuws kregen, dat hij in Tilburg bij een vriendin was. Hij had dinsdagnacht bij haar geslapen en was de volgende dag naar haar school in eindhoven gegaan. Daar had hij z'n simkaart weggegooid. Ze had contact opgenomen met zijn ouders en haar vader had Robin verteld dat iedereen heel erg ongerust was en dat zelfs de politie 'm zocht. Paniek, natuurlijk raakte hij toen in paniek! het meisje zou 'm op de trein naar huis zetten en dat deed ze ook. Samen kochten ze een kaartje, en blijkbaar was hij zó geloofwaardig bezig dat ze 'm gewoon liet gaan. Toen ik t hoorde wist ik meteen dat hij 't eerste tussenstation meteen uit zou stappen. And so he did. Hij heeft daar nog 6 uur lang rondgedwaald en heel z'n schrift volgeschreven. Hij was bang. "Nee niet deze, de volgende dan maar" had hij als laatste geschreven. Hij legde z'n tas op het perron, het schrift erop en liep naar de spoorwegovergang. Daar ging hij staan, hij had z'n discman op, die had hij samen met 2 cd's gekocht van de 250 euro waarvan wij dachten dat ie tickets kocht. keihard de RHCP aan. Daar stond ie, midden op de overgang. Draaide zich om, met z'n rug ernaartoe en liet het gebeuren.
"Tot ooit" stond er in z'n msn-naam, en dat zou nooit meer veranderen
Hij had ons allemaal voor de gek gehouden, hij was de grappige, droge robin, de gesloten robin, die iedereen zó voor de gek had gehouden. In alle afscheidsbrieven die hij had geschreven staat dat het niemands schuld is, maar dat het lag aan alle onvrede die hij met zichzelf had. Geen redenen, geen waarom, nergens. Nooit zal iemand weten wat hem dwarszat, wat hem ertoe bracht zichzelf en ons dit aan te doen. Toen ik donderdagochtend op school kwam wist ik nog van niks, Karlijn vroeg het me, omdat ik veel te vrolijk gedag zei. Terwijl alles door m'n hoofd flitste en ik het begon te beseffen werden we al meteen de aula ingeloodsd, waar al z'n vrienden stonden te huilen.
Het was te vroeg voor hem, maar toch te laat. Hij had zichzelf nooit kunnen uiten bij had alle lieve mensen om hem heen die zoooveel om hem gaven , en had grote onvrede met zichzelf gehad. En elke keer als ik zijn foto in de stilte ruimte zie staan, met een zee van waxinelichtjes eromheen, snap ik niet dat dat koppie, dat lichaampje niet meer kan leven.
Als iemand me nou eens kon uitleggen wat de dood is en waarom en hoe, zou ik misschien wat geruster zijn. Maar dat kan niemand, NIEMAND. De hele dag probeer ik een filmpje in m'n hoofd te maken, van hoe hij daar stond, hoe die kuttrein hem raakte, hoe hij moet zijn gevallen. En hoe verschrikkelijk geschokt die 2 kindjes van 13 jaar daar moeten hebben staan kijken. Lieve, gekke Robin. De laatste tijd sprak ik je helemaal niet veel meer, maar het gevoel is er niet minder om. Ik hoop dat je beseft en ziet hoeveel mensen er wel niet om je geven, en hoe erg ze je nu missen. Ze hadden je zó graag geholpen. Maar misschien moest het maar gewoon zo zijn, was het te vroeg voor je, maar ook te laat...
Tot ooit liefste Robin.
Waarom nou jij,
waarom ben jij vertrokken zonder reden
Woensdagochtend was het. M'n fiets stond nog in Gouda bij Icara, dus ik ging met de trein en liep naar haar huis om m'n fiets te pakken en vervolgens naar school te gaan. Ze liep al buiten, mijn kant op, naar het station dus. Ik snapte er niks van en toen we eenmaal op praat-afstand waren vertelde ze het. Ze was onderweg naar het station omdat ze wilde kijken of er foto's hingen, van Robin. Robin was weg, kwijt, nergens te vinden. Z'n telefoon stond uit. En dat was al sinds dinsdagavond 18.00u. Robin was een oud klasgenootje van ons en een goede vriend van Icara. Hij was de droogkloot en de lachebek. Dinsdag was hij zoals gewoonlijk om 18u naar de Albert Heijn gegaan om te werken. Maar z'n ouders werden om 22u gebeld door de AH, Robin was niet komen opdagen. Rond die tijd kregen ze een smsje van 'm, hij zat bij een vriend in Utrecht die problemen had en zou optijd weer thuis zijn. Z'n ouders waren ongerust geworden en hadden, toen bleek dat Robin z'n telefoon uitstond, die vriend gebeld waar hij heen was gegaan, en die bleek niet in Utrecht maar in Gouda te zijn, en had ook helemaal geen problemen. Daarna heeft niemand Robin niet meer kunnen bereiken. Iedereen was perplex want nu bleken alle grapjes die hij steeds gemaakt hints te zijn geweest. Want hij had het tegen al z'n vrienden al gehad over Frankrijk, Engeland en Blanes. Maar hij had het altijd wel zó gebracht, dat niemand het echt serieus kon nemen. In de vorm van grapjes, of een smiley erachter, of iets dergelijks. Hij het altijd over reizen. In de klas hadden ze het maandag bij Nederlands nog gehad over de dood en dat verdrinkingsdood zo'n mooie dood was. Iedereen had tegen de leraar grapjes gemaakt dat de volgende dag iedereen dood zou zijn. Robin had gezegd 'morgen is er echt eentje minder' en niemand had het doorgehad.
Hij had nog tegen Icara gezegd "voor vrijdag ben ik 't land uit, maar ik kom nog wel even afscheid nemen" en daarna had ie weer een of ander grapje gemaakt, dus ook zij had 't niet door gehad. En op de bewuste avond was Icara niet thuis, maar bij ons op school. We zouden optreden op de voorlichtingsavond, wij zaten fijn "groen als gras" te zingen, terwijl die jongen helemaal in de war was. Godverdomme. In utrecht bleek hij 250 euro te hebben gepind. Wij dachten dat ie daarvan blijkbaar z'n ticket ging kopen ofzo, en dat ie dus allang ver weg was. Dat was aan de ene kant wel een geruststelling, dan zou hij iig geen gekke dingen doen, maar we zouden 'm nooit kunnen vinden.
Tot we opeens nieuws kregen, dat hij in Tilburg bij een vriendin was. Hij had dinsdagnacht bij haar geslapen en was de volgende dag naar haar school in eindhoven gegaan. Daar had hij z'n simkaart weggegooid. Ze had contact opgenomen met zijn ouders en haar vader had Robin verteld dat iedereen heel erg ongerust was en dat zelfs de politie 'm zocht. Paniek, natuurlijk raakte hij toen in paniek! het meisje zou 'm op de trein naar huis zetten en dat deed ze ook. Samen kochten ze een kaartje, en blijkbaar was hij zó geloofwaardig bezig dat ze 'm gewoon liet gaan. Toen ik t hoorde wist ik meteen dat hij 't eerste tussenstation meteen uit zou stappen. And so he did. Hij heeft daar nog 6 uur lang rondgedwaald en heel z'n schrift volgeschreven. Hij was bang. "Nee niet deze, de volgende dan maar" had hij als laatste geschreven. Hij legde z'n tas op het perron, het schrift erop en liep naar de spoorwegovergang. Daar ging hij staan, hij had z'n discman op, die had hij samen met 2 cd's gekocht van de 250 euro waarvan wij dachten dat ie tickets kocht. keihard de RHCP aan. Daar stond ie, midden op de overgang. Draaide zich om, met z'n rug ernaartoe en liet het gebeuren.
"Tot ooit" stond er in z'n msn-naam, en dat zou nooit meer veranderen
Hij had ons allemaal voor de gek gehouden, hij was de grappige, droge robin, de gesloten robin, die iedereen zó voor de gek had gehouden. In alle afscheidsbrieven die hij had geschreven staat dat het niemands schuld is, maar dat het lag aan alle onvrede die hij met zichzelf had. Geen redenen, geen waarom, nergens. Nooit zal iemand weten wat hem dwarszat, wat hem ertoe bracht zichzelf en ons dit aan te doen. Toen ik donderdagochtend op school kwam wist ik nog van niks, Karlijn vroeg het me, omdat ik veel te vrolijk gedag zei. Terwijl alles door m'n hoofd flitste en ik het begon te beseffen werden we al meteen de aula ingeloodsd, waar al z'n vrienden stonden te huilen.
Het was te vroeg voor hem, maar toch te laat. Hij had zichzelf nooit kunnen uiten bij had alle lieve mensen om hem heen die zoooveel om hem gaven , en had grote onvrede met zichzelf gehad. En elke keer als ik zijn foto in de stilte ruimte zie staan, met een zee van waxinelichtjes eromheen, snap ik niet dat dat koppie, dat lichaampje niet meer kan leven.
Als iemand me nou eens kon uitleggen wat de dood is en waarom en hoe, zou ik misschien wat geruster zijn. Maar dat kan niemand, NIEMAND. De hele dag probeer ik een filmpje in m'n hoofd te maken, van hoe hij daar stond, hoe die kuttrein hem raakte, hoe hij moet zijn gevallen. En hoe verschrikkelijk geschokt die 2 kindjes van 13 jaar daar moeten hebben staan kijken. Lieve, gekke Robin. De laatste tijd sprak ik je helemaal niet veel meer, maar het gevoel is er niet minder om. Ik hoop dat je beseft en ziet hoeveel mensen er wel niet om je geven, en hoe erg ze je nu missen. Ze hadden je zó graag geholpen. Maar misschien moest het maar gewoon zo zijn, was het te vroeg voor je, maar ook te laat...
Tot ooit liefste Robin.