Dood
Zaterdag heb ik dit geschreven (typisch ofzo?)
Misschien niet de meest perfecte timing, maar wou hem toch effe kwijt.
Ik heb nooit begrepen dat dat zo'n taboe is om over te praten, dood.
Als er word gevraagd wat diegene bijvoorbeeld zou willen, cremeren begraven etc. dan hoor je mensen altijd zeggen: “joh dat komt tegen die tijd wel”. En dat is natuurlijk ook zo. Je weet niet alles wat je wil, maar wat is er nou zo erg aan het daar over te hebben en der een beetje over na te denken? Wat is er nou vooral ook zo eng aan? Doodsoorzaak nummer één is geboren worden, dat weten we toch allemaal wel, waarom is het dan toch zo moeilijk om het er over te hebben? Of ligt dat aan mij of zo? Ben ik de enige die ook gewoon nog kan lachen om dit onderwerp, of is dat gewoon om dat ik daar anders tegenover sta gezien mijn ziekte ofzo?
Dat zwaarmoedige altijd! Dat moet er uit! Die rouw-advertenties bijvoorbeeld al: “uit ons midden is heengegaan” Neen, bij mij mag het allemaal een stuk makkelijker hoor. En dat er om heen gedraai ook altijd. Heengegaan, weggenomen... Ik ben gewoon DOOD. Punt. Klaar. Ik ben niet het hoekkie om, of de pijp uit, ik ben gewoon dood. Laatst had ik het over een Tattoo toen zei iemand: “Ja en wat als je oud en verlept ben en je vind er niks meer aan” toen moest ik toch zo ontiegelijk lachen.. “nou ik geloof niet dat ik me daar zorgen om hoef te maken he?” en diegene die had helemaal zoiets van: “oh, ja shit” en wist daarna geen woord meer uit te brengen. Terwijl ik er ronduit om in een deuk lag!
Het is dat ik begraven wil worden anders zou het nog wel grappig zijn qua muziek.. “Come on baby, light my fire..” hahaha! Echt hoor.
Hou toch op met je heengegaan.