Մի օր առավոտյան դուրս եմ գալիս մուտք,... իսկ ես առաջին հարկում եմ... տեսնեմ` լիքը, ԼԻՔԸԸԸԸ, կոտրած-թափած ձմերուկ: Ու մի վեց-յոթ տղա ու աղջիկ կանգնած մուտքի մոտ հռհռում են, խոսում են, թե ինչ:
Վերցնում եմ ավելը, սկսում եմ ավլել, հասնում եմ իրենց, հարցնում եմ` կարող է մաքրեք ՞՞՞ Սրանք խնդում են,... Ես նայում եմ տղաներից մեկին: Սրանք թե` բայց մենք չենք թափել: Ասում եմ` կասկած չկա` ես էլ չեմ թափել, բայց ավլեցի այսքանը. ու եթե դուք էլ ավլեք, ես ջուր կլցնեմ, ավելի շուտ կլինի...
Ու էլի նայում եմ նույն մարդուն:
Էս տղան չդիմացավ: Վերցրեց ավելը, բոլորը սկսեցին հռհռալ, թե` արրրա, ավլելու ես ՞՞՞
Սա թե` մեկա գնալու եմ բանակ հեսա, ավլեմ...
Բակում կանայք են կանգնած, սրանք տեսան, որ էդ տղան ավլում է, սկսեցին քչփչալ թե` ով ասաց, որ ավլում է ՞՞՞
Սկսեցին հատուկ մոտենալ, ինձ նայել /ես նոր ապրող էի էդ շենքում/:
Տենց: Գարաժների դիմաց էլ ավլեցի:
Բակն էլ շենքի, չնայած հավաքարար կար, կարող էր մի օր հետո ավլել /ըստ շենքի հոգեբանության/:
Հետո իմացա էդ տղան ոչ լսել գիտի, ոչ անել,... վայրենու անուն հանած, էլի...
Երևի դրա համար էին զարմացել:
Տենց, էլի:
Խնդալու կլիներ, եթե մտածեի` բայց ինչի պիտի ես անեմ: ՈՒ մնայի զիբիլի կողքը:
Շատ խնդալու կլիներ:
Ինչ ասեմ: Ինչքան մզմզ պիտի լինի տղան, որ բանակում ավլելը ... իրեն կոդրի: Ինչքան անազատ միտք ու շրջապատ պիտի ունենա, որ տենց հիմարագույն բանից իր կոտրվել-չկոտրվելը կախված լինի:
Լուրջ: