հաշմանդամությունը` պրագմատիկների աչքերով
Երեկ երեք կանգառ ոտքով քայլեցի Կոմիտասում, ապշեցի հաշմանդամների հանդեպ փողոց սարքողների հոգածությունից:
Նախ ուշադրությունս «խմեց» մի թեքահարթակ, որին ոչ մի կերպ հնարավոր չէր մոտենալ, որովհետև դրա վրա ոչ մի կերպ հնարավոր չէր բարձրանալ, քանի որ դիմացը մոդայիկ լուսասյուն էր խփած:
Դա չնկարեցի, բայց երբ հասա նույնի իջնող թեքահարթակին, որոշեցի նկարել: Սա այնքան շատ ազատ է, բարձրացողի պես չի, բայց միևնույն է` էլի իջնել չէր լինի, եթե խիստ մանևրելու հմտություններ չունենա սայլակավորը: Ի դեպ` համոզված չեմ, որ այս թեքահարթակի չափը սայլակի լայնությանը հարմար է արված:
Շարունակեցի քայլել: Մինչև այս մի նկարը` չկա որևէ անցում, որ սայլակը կարողանա փողոցն անցնել, իսկ քարերի միջով քշելը արդեն լրիվ անհարմար է:
Մայթ, որ բարձրանալ չի լինի:
Նույն տեղերում` առանց անցումների փողոցներ:
Խանութների դիմաց` թեքահարթակների մուլյաժներ:
Ում է ձեռ առնում քաղաքապետարանը ՞՞
Պարզ է` վարկեր վերցնելու ու հաշվետվություններ գրելու համար քաղաքապետարանի պրագմատիկների համար հաշմանդամությունը հարմար թեմա է: Բայց ինչն՞՞՞ է խանգարում, որ հերթական անգամ անելուց նորմալ անել` ... մեկ է, հասկանալի չի:
Միտեսակ` ... քֆուր կերած անեծք լինեն ոնց որ: