բլից... կյանք
Էս կոմպի դիմաց լռվելուց վիզս քարանում է:
Հիշեցի, որ սանդալի մեղր ունեմ. Քսեցի, բարակ ցելոֆան դրեցի, որ չքսմսվի ու քնա
Աղոթեցի, նոր քնեցի:
Տխրեցի, որ դադարը, որ այդքան ուզում էի, որ մտածեմ, հասկանամ, կարոտս առնեմ, ... եկավ այն գիշերը, երբ բոլորը... չէ, չեն սպասում, բայց` նայում են աշխարհի վերջին:
...
Արթնացա ցելոֆանի խշխշոցից: Սկզբում թվաց` իմն է: Դանդաղ արթնանում եմ. իմը չի կարող, իմը խշխշացող չէ: Դրսում է երևի, մտածում եմ: Դրսում` ուր ՞՞ Այս հարկում... Հատակին քիմմաքրումից բերած վերակուի ցելոֆանե պատյանն է: Նստում եմ ու սկսում ուշադիր նայել` դրանից է ձայնը ՞՞՞
Չէ կարծես:
Չէ:
Զգում եմ բայց` օդը դողում է: Նայում եմ դուրս` ոչ մանուշակագույն մութ է, ոչ դեղին լույս: Մինչև հասկանալը, որ` քամի է, մտածում եմ` վիշապները օդ են ելել...
Զգում եմ, որ վախս գալիս է:
Միիի,-ամաչում, հեռու եմ հրում...
Միի,-ինձ եմ ասում,-աղոթել եմ:
Աղոթքովս պարուրում եմ ինձ, պառկում, մատով արթնացնում եմ համակարգիչս, որ... մենակ չլինեմ՞՞՞ Օնլայն քիչ մարդ կա, ստատուսներն ու կոմենթները շատ դանդաղ են հոսում ցած. Երևի քնած են:
Դրսում վիշապներ են, իսկ մարդիկ` քնած: Մտածում եմ` Գրե՞մ, թե՞ ասեմ` լաավ, քնեք, վախս անցավ... կնայեմ ես ձեզ, քնեք...
Ու բայց էլի տարածության, թե աշխարհի ահռելի չափերը սկսում են մտքումս ոլորվել քամուց...
Խավարը գալարվում է...
Մատս տանում եմ կոմպն արթնացնեմ էլի. Կարդում եմ` Աճուրդը դադարեցված է...
Էլ պետք չէ փողը այդ աղջկան: Վերջ. Գնաց:
Չկարողացանք նայել:
Հիմա կողքներս նայենք, տեսնենք` կկարողանանք տեսնել ՞՞՞