Սիրիահայերի հայրենիքում
Երեկ առանձնապես բերանս չէր բացվում բառ ասելու, էլի էն տաքսու վարորդը հանդիպեց, որ ասում է` ուֆֆֆ, էլի նույն դեմքերըըըը, նույն պատվերներըըը, նույն մարդուն նույն տեղը տաաար. հոգնա-ձանձրացա...
Այս անգամ թարսի պես ճամփաս ավելի երկար էր... Հասավ սիրիահայերին: Ասում է.
«Երկու երեխա նստեցին, սիրոււււն... ասում են` մենք բիդի ձեզ վեց հարյուր դանք, որ մնացածին հաց առնենք... ասում եմ` վայ էրեխեք ջան, ուզում եք, էդ էլ մի տվեք...
Շատ են, շատ սիրիահայերը հիմա:
Էն օրն էլ մի մարդ ասում է` ինչքան մարդ էր ուզում գալ, չկարողացավ տոմս առնել: Տոմսերը մեր հաշվին էին. Զիջում-բան չեղավ...Երբ երգրաշարժը եղավ, հայրս շապիկից սկսած ուղարկեց...
Ասում եմ` հիմա խելքներդ եկավ տեղը՞՞՞ Աստված չանի, մյուս անգ...
Ասաց` միշտ ալ բիդի օգնենք հայրենիքին....»:
...Զգացողությունը, որ ապրում եմ սիրիահայերի հայրենիքում, գնալով ուժեղանում է...
Ջերմեցի. գիշերը երազումս Երևանում տրամվայի գծերով փղերը ուղևորներ էին տեղափոխում