Արխիվից... Բան հիշեցի
Առանց ափսոսանքի
Հայացքս ճամփա եմ դրել.
Քայլերդ չկան մոտեցող:
Մարմինս անձև եմ փռել.
Ձեռքերդ չկան քանդակող:
Հույսերս երկինք են փարվել.
Կրքերդ չկան անձրևող:
Մատներս մերկ եմ մեկնել.
Մազերդ չկան խռնվող:
Տարփանքս ծով եմ ալիքել.
Մերժումդ էլ չկա խռովող…
Ափսոսըս վարգում է անսանձ.
Անունը չգիտեմ` կանչեմ: