Այնինչ անձրևն իրենից քամված ուրախությունն էր...
ԵՐԿՆԵՑ ԵՎ ԾՈՎ
- 3 Май, 2009 at 2:30 PM
Բացեց ծովակն իր աչքերն ու տեսավ երկինքն անծայրածիր:
«Ի¯նչ մեծ ծով է»,- հիացավ ծովակն ու փորձեց նմանվել նրան:
Ծնեց փափլիկ ու դողդոջուն աստղիկներ, բայց ափսոսաց, որ երկնի աստղերի պես կայծկլտուն չեն: Չիմացավ ծովակը, որ շատերը դրանցից սառն են ու անկյանք:
Ապշեց երկնի խորությամբ` չիմանալով, որ այն պարզապես... դատարկ է:
Հիացավ նրա թեթևասլաց ամպերով. մինչդեռ դրանք իր շոգիացած մտքերն էին:
Ձգվեց վերև հասկանալու, թե ինչու՞ են նրա արցունքներն անալի: Այնինչ անձրևն իրենից քամված ուրախությունն էր...
Ապարդյուն ձգտեց երկնքին նմանվել ծովակը. տենչաց, տխրեց, շաչեց, շառաչեց... ու այդպես էլ չիմացավ, թե ինչե¯ր կտար և ինչերի¯ց կհրաժարվեր ՆԱ, միայն թե ապրեր Ի’Ր փոթորկուն ու ԼԻՔԸ կյանքով...