Չափանիշ առ հասարակական շողուլ
Բաղրամյանի վրա։
Ինչ շենք են ներկել՞՞՞
Քաղաքապետի հրաժարական-բան չգիտեի, իջնում եմ աջ նայելով, մեկ էլ` ու` տուֆի արանքներում` ներկած։
Վեր թռա։
Վախեցած շարունակեցի նայելով իջնել. Ոնց որ Ճարտարապետների տունը, մյուսը, յա` Գրողների տունը դեռ չեն ներկել։
Էլի ուշադիր նայեցի էդ շենքերին։
Գիտեք, քիչ բաներ են` փոքր պաշտգամբ, սյուն, զարդանաշխ, գիծ, փոս... քար, քարի տաք գույն, ինչ-որ դետալներ... ու ախր` նայում ես, հա էլի` ինքն է։ Ճիշտ է` Իմն է։
Գրողների տունը միշտ էնքան էլ դուրս չի եկել, չգիտեմ ինչու, բայց այսօր մտածեցի` հաա, էս վառ գազարագույնին.կսազեր, որ խոսքի հեղափոխություն այստեղից դուրս գար։ Չկա։
Ինչ եմ ուզում ասել. Մարդկանց պիտի պաշտոններից զատել մտովի։
Որ ժամանակին հարցնում էի` Վարչապետը անձ է թե ինստիտուտ, որի բլոգն է բացվել, ճիշտ էի անում։
Հիմա` քաղաքապետը։
Էդ երևի ես տղամարդու խելքն եմ գնահատում, խոսքը, դրա համար փսլնքոտ` ախխխխ ինչ սիմպոոո է էս ինչ ՊԱՇՏՈՆԱՎԱՐԸ, չեմ հասկանում։
Պաշտոնավարի երեսին փլավ չեն ուտում.
Պաշտոնը տալիս են... ԵՆՔ, հասարակական պահանջն էլ հետը, որ մարդը կարողանա աշխատել, գլուխն ու շողուլը չկորցնի աթոռի վրա։
Ի վերջո` մենք չենք ընտրել քաղաքապետ, մենք էլ չենք հանողը։
Ով կախել է մազից, ինքը կարող է կտրել մազը (c)
Մեղք են ՊԱՇՏՈՆԱՎԱՐՆԵՐԸ, հսրկական պլանկան պետք չի իջեցնել։
Մեզ են նայում։
Ամոթ է։
ՊԱՇՏՈՆԱՎԱՐՆԵՐ, ես ձեզ հետ եմ. Կասեմ ինչը ինչոց է, արխային. չեք մոլորվի... հայելու առաջ։