Թարգմանչական մարզանք` ըստ Օվանիտասի
Դե, ովքեր ուզում են մարզանքից օգուտ ու անօրինական շահ ունենալ` այստեղ .
Если хочешь жить легко
И быть к небу близко,
Держи сердце высоко,
А голову низко.
Я знаю правду! Все прежние правды - прочь!
Не надо людям с людьми на земле бороться!
Смотрите: вечер, смотрите: ночь.
О чем - поэты, любовники, полководцы?
Уж ветер стелется, уже земля в росе,
Уж скоро звездная в небе застынет вьюга,
И под землею скоро уснем мы все,
Кто на земле не давали уснуть друг другу.
Կուզես թեթև կյանք՞՞՞,
Ֆավորիտ երկնի …
Սիրտով հառնա վեր
Գլուխով` խոնարհվի
Գիտեմ ճիշտը նոր. Նախորդներն` ի չիք
Մարդս մարդու հետ հարկ չէ պայքարի
Տես` ու երեկո, տես` հիմա` գիշեր
Ում է խոսքդ պոետի, սիրահարի ու զորավարի՞՞՞
Արդ քամին ոտնոց, արդ հողը ցողված
Երկնում կսառի մրրիկը աստղած
Ու երկրի ներսում հրես կքնենք բոլորս մարած
Բոլորս` իսկ ապրում էինք մեկմեկուց այնպես քններս խլած։
Սա էլ մրցույթից դուրս, էլի` ovanitas -ից
Աննա Ախմատովա
Одни глядятся в ласковые взоры,
Другие пьют до солнечных лучей,
А я всю ночь веду переговоры
С неукротимой совестью своей.
Я говорю: «Твое несу я бремя
Тяжелое, ты знаешь, сколько лет».
Но для нее не существует время,
И для нее пространства в мире нет.
И снова черный масленичный вечер,
Зловещий парк, неспешный бег коня.
И полный счастья и веселья ветер,
С небесных круч слетевший на меня.
А надо мной спокойный и двурогий
Стоит свидетель… О, туда, туда,
По древней по Подкапризовой дороге,
Где лебеди и мертвая вода.
Մեկն` արտացոլանք հայացքում արբած
Մյուսները` հարբեն մինչև այգածագ…
Իսկ ես ողջ գիշեր ինձ տամ ու առնեմ
Անսանձ խղճիս հետ պատեպատ խփվեմ։
Ասում եմ. «Բեռդ եմ քաշում քանի տարի ես
Ծանր է, գիտես՞՞՞ Հիպոկրատի գլխարկի պես»…
Չգիտի սակայն ժամ ու ժամանակ
Չգիտի տեղ, տի, ոչ` եզերք դատարկ
Ու էլի յուղոտ սև գիշեր ահա…
Չարագույժ այգի, ձիու դանդաղ վարգ
Ու էլի հղփոտ քամին է ուրախ
Արձակ երկնքից անխնա հարձակ
Ահա Սատանան` սառն ու ակնապիշ
Վրաս ծանրացած վկաս… որ տանի,
Գնանք՞՞՞` հին ու լայն ճամփով
Հասնենք տեղ` մեռած ջրերով։
Если хочешь жить легко
И быть к небу близко,
Держи сердце высоко,
А голову низко.
Я знаю правду! Все прежние правды - прочь!
Не надо людям с людьми на земле бороться!
Смотрите: вечер, смотрите: ночь.
О чем - поэты, любовники, полководцы?
Уж ветер стелется, уже земля в росе,
Уж скоро звездная в небе застынет вьюга,
И под землею скоро уснем мы все,
Кто на земле не давали уснуть друг другу.
Կուզես թեթև կյանք՞՞՞,
Ֆավորիտ երկնի …
Սիրտով հառնա վեր
Գլուխով` խոնարհվի
Գիտեմ ճիշտը նոր. Նախորդներն` ի չիք
Մարդս մարդու հետ հարկ չէ պայքարի
Տես` ու երեկո, տես` հիմա` գիշեր
Ում է խոսքդ պոետի, սիրահարի ու զորավարի՞՞՞
Արդ քամին ոտնոց, արդ հողը ցողված
Երկնում կսառի մրրիկը աստղած
Ու երկրի ներսում հրես կքնենք բոլորս մարած
Բոլորս` իսկ ապրում էինք մեկմեկուց այնպես քններս խլած։
Սա էլ մրցույթից դուրս, էլի` ovanitas -ից
Աննա Ախմատովա
Одни глядятся в ласковые взоры,
Другие пьют до солнечных лучей,
А я всю ночь веду переговоры
С неукротимой совестью своей.
Я говорю: «Твое несу я бремя
Тяжелое, ты знаешь, сколько лет».
Но для нее не существует время,
И для нее пространства в мире нет.
И снова черный масленичный вечер,
Зловещий парк, неспешный бег коня.
И полный счастья и веселья ветер,
С небесных круч слетевший на меня.
А надо мной спокойный и двурогий
Стоит свидетель… О, туда, туда,
По древней по Подкапризовой дороге,
Где лебеди и мертвая вода.
Մեկն` արտացոլանք հայացքում արբած
Մյուսները` հարբեն մինչև այգածագ…
Իսկ ես ողջ գիշեր ինձ տամ ու առնեմ
Անսանձ խղճիս հետ պատեպատ խփվեմ։
Ասում եմ. «Բեռդ եմ քաշում քանի տարի ես
Ծանր է, գիտես՞՞՞ Հիպոկրատի գլխարկի պես»…
Չգիտի սակայն ժամ ու ժամանակ
Չգիտի տեղ, տի, ոչ` եզերք դատարկ
Ու էլի յուղոտ սև գիշեր ահա…
Չարագույժ այգի, ձիու դանդաղ վարգ
Ու էլի հղփոտ քամին է ուրախ
Արձակ երկնքից անխնա հարձակ
Ահա Սատանան` սառն ու ակնապիշ
Վրաս ծանրացած վկաս… որ տանի,
Գնանք՞՞՞` հին ու լայն ճամփով
Հասնենք տեղ` մեռած ջրերով։