Առավոտյան տրամադրությունս թունդ բարձրացավ ։Ճ
Չէ, տաքսիստ չկար էս անգամ։
Այսինքն` կար, բայց...
Ահ, դե լավ.
Մեքենան, որ նստեցի, տեսնեմ` մեջը հացեր ու ապակի։
Հարցնում եմ` ես տաքսի եմ նստել՞՞՞
/Դե. մի հանդիպումից հետո ոտքերս մտքերս գետնին չէին հասնում առնում, կարող էր չտեսնեի ուր եմ նստել.../
Սա թե` Հաաա, ինչու՞՞՞ /ինչու՞՞՞-ն` նեղացած/
Ասում եմ` Հա՞՞՞, լաաավ... Եսիմ` հաաաց, ապակիիի..
Սա թե` Ինչի՞՞՞ Տաքսիստը հաց չի ուտում՞՞՞ Ապակին էլ.. հա, ինչ անենք՞՞՞ Տղես է կոտրել դպրոցում, տանում եմ, գցեմ. Երեխա է, հիմա, ինչ անենք՞՞՞
Է հեչ։ ...
Ա, բայց ավելի առավոտվա մասին էի ուզում ասել։
...Կեսից /սովորականի կեսից/ աչքս ընկավ հեռուստացույցին։ Մի գյուղում մի մարդ ըմբշամարտ է պարապում։ Մի աղջիկ-երեխա ամեն օր գնում, նայում է ոնց են եղբայրները /երեք/ մարզվում... Ինչ երկարացնեմ` երեք քույրն սկսում են բոքս պարապել էդ նույն մարդու մոտ։ Առանց հանրապետական մրցույթների /համարյա/, գնում են միջազգայինի, գավաթով հետ են գալիս...
Դե, ես վազվում էի, որ դուրս թռնեմ շուտ, շատ բան չլսեցի, ու որ գյուղն էր` չգիտեմ։
Բաաայց` հիմա էդ գյուղում 9 աղջիկ, 18 տղա բոքս են պարապում, քսանքանի հոգի էլ` ըմբշամարտ։
Քեֆս էր, ինչս էր` բարձրացավ ։Ճ