Առանց ափսոսանքի

[khlurd]

Հայացքս ճամփա եմ դրել.
Քայլերդ չկան մոտեցող:
Մարմինս անձև եմ փռել.

Comments

[apasionade]

ձեռքերը չկան քանդակող... միայն քանդող...
մի՛ կանչի, չկանչե՛ս...

[pepitoshka]

Huzich u geghetsik, shnorakal em... )

[khlurd]

Շնորհակալ եմ :Ճ

[nrbakert_tashuk]

Խորը և մեկնող... ու նորից (չէ, ավելի շուտ, ինչպես միշտ) ԻՆՔՆԱՏԻՊ:))... ՄԻ հարց. «Անունը չգիտեմ, կանչե՞մ» թե «Անունը չգիտեմ, Ո՞ՆՑ կանչեմ»...
Ինձ թվում է, դուք չեք ուզում կանչել... Հիշեցի Հարութի երգը, Կապուտիկյանի խոսքերով գրած. «Արի, արի, արի, թեկուզ վերջին անգամ, թեկուզ ուրիշ գրկից, միայն արի, արի... Թեկուզ դաժան ու բիրտ, միայն արի, արի»... Դուք չեք ուզում կանչել... Արդեն չեք ուզում, երևի...

[khlurd]

Շնորհակալ եմ. Ձեր ինքնատիպը :Ճ ուրախացնում է :Ճ
իմ գրածում միշտ վերնագիրը մի տողն է: Առանց ափսոսանքի. ...ուրեմն անսանձ վարգող ափսոսանքի անունը չգիտեմ, որ ինձ մոտ կանչեմ... այսինքն` էս ամենը ապրվում է ու առանց ափսոսանքի, որովհետև ինչը, ինչպես, ոնց... ափսոսալ` չգիտեմ...

[chemarina]

ՄՄՄմմմ
Գիտե՞ս ոնց էր: Ոնց որ կույր ու խուլ լինի մարդ ու ամբողջ ընկալածը հոտառություն ու շոշափելիք լինի: Մաշկով էր: Շատ հավես

Ջան:

[khlurd]

:Ճ
Գիշերով էր գրած ու առանց մաշկի:Ճ