Вы хочаце песень? Іх ёсьць у мяне )
Click to viewВАЙНА І МІР
Лацінаамэрыканцы
якраз пачыналі мяне біць,
але, убачыўшы яго,
разьбегліся.
І ня дзіва: ён быў на галаву вышэйшы за мяне
і як мінімум удвая таўсьцейшы,
у маленечкіх акулярах,
што толькі падкрэсьлівалі яго памеры:
проста нейкі Сяргей Бандарчук
сярод дэкарацыяў свайго Барадзіна,
ці хутчэй Ватэрлоа,
бо ўсё адбывалася якраз у Бэльгіі.
Ён чамусьці адразу загаварыў са мной па-расійску,
быццам на мне было напісана,
што я ведаю, хто такі Бандарчук.
“Дарма ты зь імі размаўляў, - сказаў ён. -
Гэтыя маглі б і зарэзаць”.
“Калі б маўчаў, - адказаў я, -
дакладна б зарэзалі.
Тут як на заліку”.
“Залік, - сказаў ён. -
Мяне завуць П’ер. Як Бязухава”.
“А мяне Андрэй. Як Балконскага”.
Рэшту ночы памятаю ня вельмі.
“Трапісты”! - раз-пораз паўтараў ён. -
Найлепшае ў Брусэлі піва - гэта “Трапісты”!
Хадзем, пакажу адно месца,
плаціць граф Талстой”.
“Дык ты не з Расіі?
Зь Беларусі? Яшчэ лепей!
Я там з жонкай пазнаёміўся”.
“Я таксама”.
“Але мая - японка, уяві. Вучыліся разам расійскай,
а навучыліся: яна францускай, а я японскай.
Бальзак і маленькая японка, ведаеш кіно?
Беларусы, кажа яна, - гэта такія расійцы,
толькі са знакам якасьці”.
“Кітаянка”, - паправіў я.
“Хто? Мая жонка?”
“Я кажу, Бальзак і маленькая кітаянка.
Кітайцы - гэта такія японцы,
толькі са знакам колькасьці”.
Тут ягоны фільм абрываецца,
а мой круціцца далей.
Мы ў аўто, як у маленькай кіназалі:
на заднім шэрагу - Чып і Дэйл, два героі-бандарчукі,
сьпяшаюца на дапамогу трапістам,
а жонка-японка за стырном займаецца пракатам.
Наш вандроўны кінатэатар
усё бліжэй да апошняга бровара,
дзе найсьвяцейшыя манахі
вараць піва са знакам якасьці,
якое разьвязвае языкі так,
што выгнаньнікі ўсіх краінаў
разумеюць адно аднаго без субтытраў.