פון די נייסטע לידלעך 1
באריס קארלאוו
September 17 at 3:18 AM ·
איך האָב דערקענט דעם זונפאַרגאַנג
און ער האָט אונדז דערקענט
די לעצטע שאַרלעך־רויטע בראַנד
האָט דאַן באַזאַלבט די וועלט
און דו האָסט דאַן געזאָגט: ווי שיין
עס שפּיגלט זיך אין אויג
דער לאַנגער טאָג מיט זיין קאַיאָר
וואָס האָט אַזוי געטויגט
און מיר האָבן גענומען זיך
פאַר צערטלדיקע הענט
ס'האָט אונדז געגריסט דער זונפאַרגאַנג
די וועלט האָט שטיל געברענט
באריס קארלאוו
September 15 at 7:11 PM ·
חדש תחת השמש
.
געזאָגט אַמאָל עס האָט אַ גרויסער חכם
און אַלע חזרן דאָס איבער נאָך אים:
ס'ניטאָ קיין נײַעס אונטער דער זון, ס'ניטאָ...
און איך אַיעדע רגע שפּיר אויפסניי: ביסט דאָ!
און דאָס איז אייביק נײַ פאַר מיר און מאָדיש
ווײַל קלערנדיק פון דיר כ'זאָג טאַקע: חָדש
תחת השמש איז פאַר מיר געוויס פאַראַן.
קאָן זיין אַז דאָס איז נאַריש, ווילד, אַלטמאָדיש:
צי קאָן דען זײַן דער גרעסטער חידוש פּעריאָדיש?..
נאַר זאָגן זאָג איך דאָס, מײַן ליכטיקע, ניט סתּם.
.
September 14 at 4:15 PM ·
דערמאָנונג
דו זעסט זיי אַלע יונג און שיין און נאָך ניט נאַקעט,
דער שפּאָגל פרישער, רויער חן ביי זיי נאָך טשאַקעט
און אין זיכּרון טוט אויפשטיין אַ גאַנצע תקופה
סיי מונטער־הילכיק ניכטערהייט, סיי בגילופין.
און ס׳קומט אין זינען משהס זאָג: ״אַמאָל אין יוגנט״
ווי גרויס עס איז געווען די פרייד, ווי פריי די טוגנט!
ווי זאַנפט האָט דוד דאַן געשפּילט אויף אונדזער האַרפע
אָט רעשנדיק, אָט צערטלעך־שטיל - מיט קלאַנגען שאַרפע.
און ס׳האָט געדאַכט אַזוי וועט אַלץ פאַרבלייבן אייביק,
נאָר מיט די יאָרן ווערט דאָך אַלץ פאַרשטויבט, פאַרשטייביקט
און ווען מע נעמט זיך פאַרבן האָר אין מיצקע דרינען
פאַרטונקלט ווערט דאַן דער קאַיאר, דער שפּאַן - געמינערט...
דו קוקסט זיך צו ווי יונג און שיין און נאָך ניט נאַקעט
געווען מיר אַלע, קליפּ־און־קלאָר. מיר אַלע? טאַקע!?..
You see them all so young and fresh and not yet naked
Their raw seductive charm still puts to shame all fakers.
And the recalling comes of all that bygone era
Of sober deeds, and drunken pranks that seem now dearer...
And poet’s words thus come to mind: “once upon youth”
When there was so much joy and virtue - not obtuse.
How clever clear did Dovid then play our harp
Both noisily staccato and mellifluously sharp.
And it appeared to all that this will last and last for ever
But years pyle up hick layers dust, oblivion’s mighty lever.
And when one starts abruptly dying silver hair
The morning turns to evening, hope - to despair
So you behold how nimble, young and cool, ostensibly not naked
We all then were... and start to ponder: Really?! Did we make it?