Без тлумачэньняў.
Я выказваю ёй сваё жаданьне, а яна кажа, што я прамаўляю агідныя, ганебныя, брыдкія рэчы. І не тлумачыць, чаму. Як Фройд: "Вы што, самі ня ведаеце?!"
Адзіны аргумент: "Табе ўжо не 5 год, каб не разумець, што ты кажаш!" - але я разумею, што я кажу.
Гэта значыць толькі адно: мне не павінна больш быць цікава іхняе меркаваньне. Бо яны самі не кажуць мне яго. Не тлумачаць. Не хочуць думаць і тлумачыць слова за словам. А так я не разумею. Значыць гэта жыцьцё маё і я сама вырашаю, чаго хацець, што ацэньваць і да чаго як ставіцца.
І на падтрымку зь іхняга боку магу не разьлічваць ніяк.