Memoires of a wannabe geisha
Op de Kyoto-reis bleek de verleiding toch te groot: Anneloes en ik hebben ons laten omtoveren (of liever gezegd omplamuren) tot geisha's. Eigenlijk trainee-geisha's, Maiko's, maar toch. Het duurde een uur van verwoed schilderen, knopen en trekken en toen we klaar waren volgde nog een fotosessie waarvan ik een deel van het resultaat heb geplaatst. Het podium waar we gefotografeerd werden was in de hal van de gebouw en voor we het wisten stonden er zo'n 15 Japanse toeristen om ons heen foto's te maken. Ik vluchtte op mijn tien centimeter hoge en 15 centimeter lange klompen (ik had aan het einde van de klomp nog zo'n 10 cm voet over, dus jullie begrijpen dat de vlucht niet heel snel ging) naar de achterkant van het podium, maar ze waren me gevolgd. Op 2 meter afstand 4 Japanse toeristen met camera's. "Jullie zien er zo schattig uit, mogen we een foto maken?" *flits* flits* Pogend mysterieus te glimlachen omdat mijn tanden nog veel geler leken door al die witte make-up doorstonden we dapper de flitslichten. Het was verschrikkelijk genânt, maar ook wel erg leuk. En het resultaat is onherkenbaar. Volgens mij lijk ik voor het eerst van mijn leven een beetje op mijn moeder, maar zij vindt van niet, ze draagt nooit zoveel make-up :-)
