Jun 07, 2011 11:57
Gisteravond was Vio verdrietig, ze kroop in haar schulp, achter de pc en toen gelijk haar bed in. Tessa was aan de telefoon toen ik naar mijn kamer ging. Ik schoof langzaam het gordijn en een schuifdeur een stukje open 'Vii, slaap je al?' 'mjaa' 'dan laat ik je slapen maar je moet wel naar me toekomen als je je rot voelt he!' 'nou, kom dan maar even hierheen'. Ik klom over een rechtopstaand matras heen en schoof bij d'r in bed. Traantjes biggelde over haar wangen, ze zag het even niet meer zitten. We praatten zachtjes over wat er allemaal aan mankeerde en toen ze weer wat gekalmeerd was klom ik terug naar mijn eigen kamer. 'Dankje Juultje' met een kus. Toen ik vanochtend zat te ontbijten kwam ze met een glimlach de keuken binnengelopen, ze had lekker geslapen.
Ik ben blij dat ik naar d'r toe ben gegaan. We hebben alle drie de neiging om elkaar te ontwijken als we ons rot voelen maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig want we zijn alle drie heel lief.
We denken wel dat we het allemaal alleen moeten kunnen en proberen dat uit alle macht. Maar feit is dat wij allemaal, iedereen, het niet alleen kunnen. We hebben elkaar nodig, voor leuke dingen maar vooral in tijden dat het even niet meezit. We moeten niet leren om het alleen te doen, we moeten leren om elkaar om hulp te vragen, want als je de juiste mensen om je heen hebt verzameld zullen zij er voor je zijn. Ze kunnen alleen niet ruiken wanneer jij dat nodig hebt, dat moet je zelf aangeven.