Навагрудак 2006 - сярэднявечны фэст
Чамусьці мне зусім не хочацца апісваць усе ляпы, дапушчаныя ў арганізацыі гэтага мерапрыемства, нават засяроджваць сваю ўвагу на тым, хто там што рабіў, наогул што было, а чаго не было. Самае галоўнае, што мне дало гэтае падарожжа, гэта адчуванне нейкага яднання з наваколлем. Невыразна прыемнае пачуццё, якое проста паглынае цябе і ты не звяртаеш увагі больш ні на што, табе становіцца ўсё роўна ці ёсць хто-небудзь поруч, а інкалі нават лепш калі нікога няма...
Так я ляжала простанеба на вале насупраць замкавай гары... глядзела на руіны велічнага колісь збудавання, на неба, такое высокае, амаль недасяжнае і ў той жа час такое блізкае, знаёмае, таксама велічнае....І здавалася нібы тыя стагоддзі, якія мінулі, яны аб'ядналі рукатворнае з нерукатворным у адзінае цэлае...Промені ранішняга сонейка напаўнялі маё цела незвычайным цяплом, прыемна.
За адно гэта ўжо варта любіць жыццё. Для гэтага варта жыць.
Так я ляжала простанеба на вале насупраць замкавай гары... глядзела на руіны велічнага колісь збудавання, на неба, такое высокае, амаль недасяжнае і ў той жа час такое блізкае, знаёмае, таксама велічнае....І здавалася нібы тыя стагоддзі, якія мінулі, яны аб'ядналі рукатворнае з нерукатворным у адзінае цэлае...Промені ранішняга сонейка напаўнялі маё цела незвычайным цяплом, прыемна.
За адно гэта ўжо варта любіць жыццё. Для гэтага варта жыць.