(no subject)
Zo ben je 's ochtens bij de kapper om je pony te laten bijknippen omdat ie zo hinderlijk voor je ogen hangt, alhoewel dat af en toe wel handig is om je achter te verschuilen........ zo zit je 's avonds in het vliegtuig op weg naar Ecuador ........ zo vertrek je de dag na terugkomst richting Duitsland naar een Italiaans hotel........ en zo zit je de dag na thuiskomst opnieuw bij de kapper om je haar van lang naar kort te knippen. Waarom zeggen mensen vaak 'je' terwijl ze eigenlijk gewoon 'ik' bedoelen? (inclusief ik zelf dus.....).
IK ben tot de conclusie gekomen dat Nederlanders niet de meest vriendelijke mensen ter wereld zijn. Verre van zelfs. Dat is heel generaliserend, maar toch mijn waarheid. Toen ik vandaag de deur uit liep (op weg naar die kapper dus) liepen er twee mensen mij tegemoet. Ik keek ze aan en wilde net een vrolijke 'dag' uit m'n mond laten klinken toen ze me met een 'wat-mot-je'-gezicht aankeken. En tja... dan heb je toch spijt dat je die pony niet meer voor je gezicht hebt hangen om je achter te verschuilen. Totaal nog in vakantiestemming was ik helemaal vergeten dat het in Nederland helemaal niet gepast is om mensen die je niet kent te groeten (in sommige gevallen zelfs mensen die je wel kent, maar dat is een heel ander verhaal). Maar ach... ik ben weer thuis en voor ik het weet, ben ik weer gewend aan Nederland.
Ecuador was super! Wat houd ik toch van Midden- en Zuid-Amerika. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar ik ben verliefd op de mensen daar. Alle, werkelijk álle mensen zien er daar naar mijn mening mooi uit. En dan niet gewoon mooi maar mooi mooi. Of ze nu jong of oud zijn, dik of dun, elk persoon is prachtig (alhoewel ik toch een beetje een zwak heb voor oude vrouwtjes). Na Mexico, Belize, Guatemala en nu dus Ecuador staan Peru, Bolivia en natúúrlijk Paaseiland (zucht) op mijn verlanglijstje. Paaseiland is mijn hele leven al, vanaf dat ik een ukkepuk was, een droom voor mij geweest. Ik zweer het, als ik daar ben, ga ik voor zo'n beeld staan en dan kom ik daar de eerst komende uren niet meer bij vandaan. Zó mooi, zó mysterieus, zó'n aantrekkingskracht! Maar dat zal toch wel een hele tijd moeten wachten helaas.
Maar er zijn gelukkig genoeg andere leuke dingen in de zeer nabije toekomst. Zo kreeg ik vandaag een mailtje van Pygmalion met de cursusdata voor de workshop 'boetseren en gieten in polystone'. Ha! Les krijgen van Pygmalion! Als dat niet cool is, dan weet ik het ook niet meer! Er hangt natuurlijk wel een behoorlijk prijskaartje aan, maar het is toch wel helemaal geweldig om eindelijk weer eens iets creatiefs voor mezelf te doen in plaats van voor m'n werk. Dat zijn dan zes zaterdagen in september en oktober en dan is er nog ergens de Airborne Wandeltocht (waarvan ik niet echt helemaal zeker ben of ik dit wel of niet leuk vind, maar samen wandelen met het vriendje dat het wél helemaal leuk vindt, is vast de moeite waard). Dan zijn er nog verjaardagen van het vriendje en van mijn vader. En wie weet wat voor festivals, concerten en wat dan ook er nog op mijn pad komt? Ja ,ja, ik ben een druk meisje. En oh ja, dan is er natuurlijk ook nog die bruiloft. Aan de ene kant wil ik er niet heen, want ook al ben ik gelukkig met mijn huidige leven, ooit bezorgde hij me duizend-en-één vlinders in m'n buik. En ergens doet het ook wel pijn om hem met iemand te zien trouwen. Aan de andere kant wil ik er wél heen uit nieuwsgierigheid hoe zijn bruid er uit ziet en om hem weer eens te spreken (alhoewel daar vast op zo'n dag nauwelijks tijd voor is). Waarschijnlijk kan ik zelf niet eens een keuze maken om wel of niet te gaan, aangezien ik die dag gewoon moet werken en er afgezien van de (waarschijnlijk) twee weken kerstvakantie er geen vrije dagen voor mij meer inzitten (stérker nog ik moet nog extra uren inhalen....zucht....)
Dan ga ik nu nog maar even voor de spiegel mijn nieuwe kapsel (voor de zoveelste keer) bewonderen en meeblèren op raegaton-muziek.