Się uśmiecham
Siedzę przy biurku i uśmiecham się do wszystkiego dookoła. Do otaczającego mnie bałaganu, który powinnam posprzątać, albo przynajmniej jakoś usystematyzować, do ślicznej, szmaragdowej świeczki, którą kupiłam wczoraj i która spala się w zaskakująco ładny sposób, do drugiej świeczki, tej w szkle, która pachnie malinami, do kubka z kotem (na zewnątrz) i herbatą (w środku), do rozsypanych cekinów, swojego ulubionego wiecznego pióra, uroczych karteczek na notatki, wielkich pudeł pełnych kolorowej włóczki i niezliczonych wiaderek po popcornie, w których siedzą zaczęte robótki (skończę je! jeszcze nie wiem kiedy, ale skończę! WSZYSTKIE!) i tych wszystkich pomysłów, które kłębią mi się w głowie i które chcę spisać i zrealizować. Czuję się szczęśliwa. Jak niewiele mi trzeba. Jestem wyspana, mam umyte włosy, skończyłam wszystkie bieżące zlecenia i jutro mam wolny dzień. Jest dobrze.