човен
ты як човен на сінім моры
сьвістам рэжаш радзім-берагі
каб спустошыць сябе
і на-поўнядзь* сябе
прыпыніць на ўзьнятай зямлі
звонкім гулам растрэсаны вецер
не імкнецца навоўчыць твой сьлед
бо ты йдзеш па вадзе ды нясеш па вадзе
і сябе, і чужога, і сьвет