(no subject)
50.5 alıp bütünlemeye kalmış olmamın üzerime çöktürdüğü bu sinir, öfke ve depresif havayı neye kanalize etsem bilemiyorum. sözlüde, şansıma en kötü hocaya düşüp üstelik mikroskobumun bozuk olmasına mı, yoksa önceki gece ezberlediğim şeyleri bile sınavda yanlış yapmama mı bilmiyorum. tek bildiğim, bir şey değişmeyecek ve arkadaşlarım tatil yaparken, benim 15 gün daha eve kapanıp ders çalışmak zorunda kalacağım. kusmak istiyorum. böyle esaslı bir şekilde evin ortasına. ama dün öğleden beri bir şey yemediğim için kusamayacağımı biliyorum. 6 soru daha fazla yapmış olsam, yediğim barajlar da olmayacağından, şu an mutlu ve rahat bir insan olacaktım. aradaki çizginin bu kadar ince olması çok sinir bozucu. bir de bütünlemede de aynı mallığı yapacak olmamın verdiği tedirginlik sinirimi bozuyor. 15 gün eve kapanıp anatomi kitabını ezberlemeyi ve 80 falan alıp sınıf bütünleme birincisi olmayı planlıyorum. zaten konuşacak kimse, yapacak hiçbir şey yok. ama önce toparlanmam lazım. dünkü sınava bir set çekmem lazım. yoksa sinirim azalmıyor ve tüm beynimi kaplıyor. adalet istemek için gidebileceğim bir mahkeme olmadığını hatırlıyorum. suçlusu benimdir, şansımdır, başka etkenlerdir. hiçbir şeye suç bile yükleyemiyorum. halbuki bana mazeret uyduracak bir şey vermeliydiler. annemden hala isviçre parası çıkar mı bilmiyorum, ama bu yaz'ı hiç unutamayacağımı şimdiden tahmin ediyorum. her yaz bir öncekinden boktan olmak için yarışıyor. acele etmeyin ama çocuklar, hepinize yer var neden olsa.