Emphebion Winterlive 2019
Het lustrum-evenement van 25 jaar Emphebion: Jaaaa, het was weer een lekkere! Ik weet niet of het aan de locatie, de mensen, de vibes, de anticipatie of gewoon een combinatie van dit alles, maar ook deze keer speelde er een liedje door mijn hoofd. Was het tijdens het Winterlive 2017 (de live dat ik de ring van de Keizerin kreeg) nog "Shut up and Dance", deze keer huppelde ik de gangen door op "It's Time" van Imagine Dragons.
It's time to begin, isn't it?
I get a little bit bigger but then I'll admit
I'm just the same as I was
Now don't you understand
I'm never changing who I am
En tijd was het zeker. Na maanden vastgezeten te hebben achter een ondoordringbare barrière mochten we ineens doorreizen. De handjes die uit de moerassige delen naar onze kleding grepen, de ronddolende demoontjes en ondoden die ons tegenhielden waren ineens allemaal weg. Het was net alsof de Vier Kwaden zeiden "Kommmmmmmaaarrrrr...."
Afgelopen zomder hadden we paperassen gevonden die erop wezen dat de Vier Kwaden een groot ritueel aan het voorbereiden waren. Blijkbaar was het nu echt tijd. We trokken het gebied in en ontwaakten Henricus, de major domo van een jachthuis wat in het centrum van de plek stond waar het ritueel plaats zou gaan vinden. (Geweldig kostuum van Eferil trouwens, die in een nachthemd met bijpassende slaapmuts de deur opende...de sfeer stond gelijk als een huis!)
Terwijl we langzaam het jachthuis annexeerden en slechts een paar mensen Henricus daadwerkelijk om toestemming vroegen of we mochten blijven, gebeurde er buiten al snel iets spannends. Voor we ter plaatse waren was het alweer klaar. De informatie die langzaam maar zeker verzameld werd, wees erop dat het ritueel gestart was; dat het een soort spel was; dat alles op de omliggende landerijen plaatsvond onderdeel van het spel was.
In de dagen die volgden speelden we het spel zo goed en zo kwaad als het ging. Al heel snel was Zaphira er goed klaar mee. De losse stukjes informatie die verzameld werden, leken niet bij elkaar te komen. Ik had me voorgenomen om niet met mijn gezicht eerst de grote slagroom-plottaart in te duiken, maar het gevolg was (deels) dat de informatie ook niet op een centraal punt verzameld werd.
Want hoe speel je dat spel? Wat is de inzet? Waar spelen we om? Welke rondes worden er gespeeld? En hoe, hoe wordt de score berekend?!
De onzekerheden werden niet geholpen door filosofische NPC's die alleen maar met wedervragen terugkwamen. De plaatselijke druide werd af en toe overgenomen door 'het ritueel' en werd een soort spreekbuis en personificatie van het ritueel. Ze gaf af en toe goede hints: dat de eerste ronde over "los of vast" ging. Maar soms kwam er ook gewoon een wedervraag uit die mij al bijzonder snel op de zenuwen ging werken. Het triggerde bij mij een agressiviteit die helemaal niks met larpen zelf te maken had, en daarom trok ik me terug uit het plot. Filosofische vragen prima, maar als ze bij mij OC iets triggeren, dan gaat het niet goed.
Gelukkig had Abe dit ook door en stuurde hij even spelleider Ed op me af. Die snapte het maar al te goed en zorgde dat er wat anders op mijn pad kwam. Vanaf de zaterdagavond ging het daarom wel beter. En af en toe kon ik toch gewoon kiezen om mee te doen met de stukjes die me wel zinden.
Ondertussen bleek dat het ritueel situaties creëerde waar wij keuzes moesten maken. Er hing een kaart in de zitkamer met de open haard waar af en toe lichtjes op gingen branden. Dat betekende dat er daar dingen stonden te gebeuren. Op een bepaald moment versprongen de lampjes en was het hele jachthuis -- serieus -- binnen twee minuten compleet verlaten. Iedereen rende het bos in naar de verschillende plaatsen waar iets te gebeuren stond. Bijzonder om mee te maken!
Eén van de gebeurtenissen was vlak achter het jachthuis. In een cirkel stonden vier onschuldige burgers, en een groot monster. We konden de cirkel niet in, en degene die het gebeuren leidde -- een ondode of een demon, geen idee -- vroeg ons te kiezen welk van de onschuldigen zou blijven leven. We moesten een bloederig hart in een aangrenzende cirkel leggen en zo één iemand redden. Uiteindelijk hakte Tiburius de knoop door: de zwangere dame bleef leven, haar zus en een andere dorpeling lieten het leven. We ontfermden ons over haar, en legden de doden te ruste.
Met deze akkefietjes werden ons steentjes gegeven in bepaalde kleuren. Elke kleur stond voor één van de Vier Kwaden, en de steentjes moesten op het speelbord geplaatst worden. Jonkvrouwe Isabella probeerde zo goed mogelijk het spel te doorgronden en de steentjes zo te plaatsen dat we de Vier Kwaden zo veel mogelijk konden dwarsbomen.
Daarnaast waren er een aantal artefacten die we in de afgelopen jaren hadden verzameld. Verspreid over vier plaatsen in het bos stonden vier pilaren, als een 'stand-in' voor een ritualist. Aan het begin van de ronde moesten de artefacten geplaatst worden in een pilaar om het ritueel kracht te geven (ofzoiets), en aan het einde van de ronde kwamen deze weer vrij. De avonturiers zijn hier ook erg zoet mee geweest -- want de Vier Kwaden stuurden hun eigen volgelingen ook om de artefacten op te halen aan het einde van de ronde, of te plaatsen aan het begin van een nieuwe ronde. Eén avonturier werd achtergelaten door zijn groepje en heeft het maar op het nippertje overleefd.
Ik geloof niet dat ik eerder spelers zo goed samen heb zien werken.
Ik wilde niet volledig meedoen met het spel en besloot ander spel te gaan maken. Naast Jonkvrouwe Isabella was er nog een nieuwe jonkvrouwe aangetreden. Ik twijfelde heel eventjes: is ze speler of NPC. En toen heb ik mezelf heel snel een schop onder mijn eigen hol gegeven: dat maakt niet uit! 'Kan ik haar vertrouwen?' is de vraag die je jezelf moet stellen...en al gauw besloot ik dat ik gewoon lekker spel moest gaan maken.
Het bleek de juiste keuze. De vrouwe was een jongere dochter van een klein adellijk huis uit West-Dosforks (het gebied wat nog onder de koning valt) en reist rond om verhalen op te schrijven zodat ze in de oorlog tussen Oost en West niet zomaar verloren kunnen gaan. Vrouwe Liesbeth was niet alleen boekbindster, maar ook heel rustig en weloverwogen. Ik begon haar het verhaal te vertellen over hoe de ring van de Keizerin bij mij terecht was gekomen. Ze schreef alles op.
Al veel te snel werd ons gesprek onderbroken en pas de volgende dag kon ik het vervolgen. Toen ze eenmaal doorhad hoe de vork in de steel zit, snapte ze ook beter waarom ik me zorgen maakte. Ik ben nog steeds een beetje verbouwereerd dat er nog geen demonen op mijn stoep stonden, maar aan de andere kant ben ik natuurlijk een heel klein visje in deze modderige poel.
Uiteindelijk viste Vrouwe Liesbeth twee ondoorzichtige rode kristallen uit een buidel. "Om je te helpen." Ze vertelde dat ik er wellicht wat goodwill mee kon kweken of wat deuren kon openen.... Ik weet niet precies hoeveel het waard is, ik vermoed 100, maar ik kon het me ook niet permitteren het af te wijzen.
Ook had ik waardevolle momenten met Ryas, die zoals gewoonlijk vanaf de zijlijn alles probeerde te analyseren. Hij vroeg Yanis en mij mee in een gebed of meditatie. Achter de barrière was het contact met de Goden bijna onmogelijk -- slechts met de artefacten die in de zomer gemaakt waren door de ambachtslieden kon er contact gemaakt worden. Er was echter ook een kwamertje op zolder waar contact met de Goden wel mogelijk was, en daar zijn we gaan zitten. Ryas nam onze handen en sprak op kalme toon wat we gingen doen.
Tijdens het gebed voelde ik iets in mij groeien, ontluiken als een bloem. Het groeide groter en vervulde me van top tot teen en blééf maar groeien. Ik wilde zien hoe ver het kon reiken, hoe groot het kon zijn, en ik volgde het terwijl het groter groeide, buiten mij, zo ver daarbuiten.
Het groeide tot het de hele wereld besloeg. Ik zag het hele continent voor mij liggen, zo imméns groot. En langzaam en snel kwamen alle wezens die daarop wonen aan mij voorbij. Van mensen en elven, dwergen en trollen; van demonen en ondoden tot orken en de boswezens en de adellijken tot de boer op zijn land. Het was zo onnoemelijk groot, zo alomvattend veel, dat het me duizelde.
Toen het gebed ten einde was en ik mijn ogen opende, en langs de zoldertrap voorzichtig verdwaasd een weg terug naar het plein voor het jachthuis zocht, kwam ik daar David tegen. Daar werd hij tot Ridder geslagen in het bijzijn van zijn reisgenoten en vrienden.
In het ritueel werd gevraagd om offers, en ik kon er niet bij. Als de wereld zó groot is, en wij gekozen zijn om voor al die wezens hier te staan om een verschil te maken... Als het ritueel van de Vier Kwaden om offers vraagt, en alleen zo invloed uitgeoefend kan worden op het lot van de wereld, hoe kunnen we hier dan nog staan met alles op zak wat ons zo dierbaar is?
Ik wilde mijn ring en ketting van me afsmijten in afschuw. Ik wilde dat David hetzelfde deed met zijn riddertitel. Ik wilde mijn leven geven om ook maar een poging te doen de wereld te behoeden van de Vier Kwaden, maar ik vreesde dat het niet genoeg zou zijn. Ik heb zelfs met Harman gepraat om hem voor te bereiden als ik inderdaad zóveel zou offeren om anderen te beschermen. Hij zou er kapot van zijn geweest.
Uiteindelijk was het Stanislav die de wijze woorden sprak, op weg naar een ritueel in het bos: “Dood is eenvoudig. Het is pas een offer als je moet leven met de consequenties.”
Ah, Stanislav. Hij ving net genoeg op van mijn gesprek met Vrouwe Liesbeth. Hij vroeg waarom we zoveel over Iis en Osdorkxa praatten. Toen hij doorkreeg waar het over ging, en wie ik was, zakte hij direct op één knie. Hij beloofde mijn leven te beschermen en mij te dienen. Inmiddels had ik wel door dat Tabitha geen hoge pet van hem op had. Ze zei dat zijn volk alles deed voor geld. Maar nu bond hij uit vrije wil zijn leven aan het mijne. Het is iets waar ik nog even aan zal moeten wennen.
Uiteindelijk kwam het met het ritueel ook wel goed. Na uren en uren bakkeleien over de laatste ronde was Vrouwe Isabella eruit waar de vakjes voor stonden en waar wij onze steentjes moesten plaatsen om de Vier Kwaden zoveel mogelijk dwars te bomen. Ik nam in het bos deel aan een ritueel om Ilhatamax te leren over "geven". De demon die door velen gewoon 'Illy' wordt genoemd was namelijk bekend om dat hij alleen maar van het 'nemen, nemen, nemen' was. We probeerden hem in ons ritueel te vertellen over geven zonder iets terug te verwachten. Of het gewerkt heeft, weet ik niet. De herinnering die ik offerde, was ik na het ritueel ook kwijt. Maar we gingen met vijf of zes steentjes terug naar het spelbord.
Op maandag was het ritueel ten einde. De Vier Kwaden verschenen in een grote rituele cirkel op het grasveld voor het jachthuis. Het was angstaanjagend om ze alle vier zo voor mijn neus te zien verschijnen, maar de Vier waren meer op elkaar gericht dan op ons. Wallach foeterde naar de anderen; "Jullie wilden ze er zo graag bij hebben, want 'wat kunnen ze nou eigenlijk uithalen tegen ons'. Nou, kijk maar wat daarvan terecht is gekomen!"
De Vier hebben nooit goed samen kunnen werken, achterdochtig als ze naar elkaar waren. Ook nu leek het mij alsof ze een air van tevredenheid of onverschilligheid ophielden om vooral niet aan de anderen te laten zien wat hun daadwerkelijke gevoelens waren. Er werden wat onbeleefdheden uitgewisseld, maar niets wat echt de ander zou kwetsen of de werkelijke gevoelens zou tonen.
Toen verscheen de leider van het ritueel, een personificatie wellicht van iets wat normaal ongrijpbaar was geweest. Hij vertelde precies wat de uitkomst van het ritueel was. Eén voor één werden de Vier Kwaden vastgegrepen en meegenomen. Wallach, die altijd maar méér wilde, hadden we door onze offers in de Verzadiging weten te plaatsen. Ilhatamax werd gebonden aan het Pantheon. MM werd gebonden aan de Heer van het Licht (argh, al dat gedoe over de Echte Naam van dit Kwaad, en nu ben ik het gewoon OC vergeten of heb ik het niet goed verstaan en weet ik het NOG niet). En Draco werd gebonden aan de Vrouwe van Verandering.
Met gemengde gevoelens pakten we onze spullen bij elkaar. De Heer van het Licht had heel duidelijk gezegd tegen zijn volgelingen dat hij niet aan een Kwaad verbonden wilde worden, en door onze misinterpretatie van de vakjes op het spelbord was dat precies wat er gebeurd was. Sowieso was het verbinden van de Kwaden aan het Pantheon wellicht een heel dom idee. Maar dat is het probleem als je je niet druk genoeg maakt om het plot: dan is er een stem minder in het maken van de beslissingen. En eerlijk gezegd is het ook prima zo, ik trok het OC ook niet om me er méér mee te bemoeien.
-----
Ondanks de wereldschokkende gebeurtenissen van het plot was het ook fijn met niet-plot dingen bezig te zijn. Er is weer een zaadje geplant bij
een jonkvrouwe en Zaphira heeft er weer een volgeling bij. Andere trouwe ja-je-gaat-dit-doen pushers zoals Yanis en meester Raistlin zijn nog steeds druk bezig om die troon te bouwen voor Zaphira. Langzaam maar zeker berust ze zich erin dat het niet meer zomaar weggaat. En ze heeft nu ook uitgesproken dat ze de armband wil hebben.
Ik heb er ook nieuwe physreps voor besteld omdat ik de originelen van Kat niet durf te dragen -- ik ben veel te bang dat ze stuk gaan!
Ik heb een nieuw boek om belangrijke dingen in op te schrijven en de kaart van Bratax te kopiëren. Dan kan het oude boek met alle angst en emo weg. Ook heb ik tijdens het winterlive een aantal uren heerlijk zitten kalligraferen.
Het zomerlive is deze keer begin juli, dus we hoeven nu maar 6 maanden te wachten tot het verhaal verder gaat. Psyched! Zin in!
It's time to begin, isn't it?
I get a little bit bigger but then I'll admit
I'm just the same as I was
Now don't you understand
I'm never changing who I am
En tijd was het zeker. Na maanden vastgezeten te hebben achter een ondoordringbare barrière mochten we ineens doorreizen. De handjes die uit de moerassige delen naar onze kleding grepen, de ronddolende demoontjes en ondoden die ons tegenhielden waren ineens allemaal weg. Het was net alsof de Vier Kwaden zeiden "Kommmmmmmaaarrrrr...."
Afgelopen zomder hadden we paperassen gevonden die erop wezen dat de Vier Kwaden een groot ritueel aan het voorbereiden waren. Blijkbaar was het nu echt tijd. We trokken het gebied in en ontwaakten Henricus, de major domo van een jachthuis wat in het centrum van de plek stond waar het ritueel plaats zou gaan vinden. (Geweldig kostuum van Eferil trouwens, die in een nachthemd met bijpassende slaapmuts de deur opende...de sfeer stond gelijk als een huis!)
Terwijl we langzaam het jachthuis annexeerden en slechts een paar mensen Henricus daadwerkelijk om toestemming vroegen of we mochten blijven, gebeurde er buiten al snel iets spannends. Voor we ter plaatse waren was het alweer klaar. De informatie die langzaam maar zeker verzameld werd, wees erop dat het ritueel gestart was; dat het een soort spel was; dat alles op de omliggende landerijen plaatsvond onderdeel van het spel was.
In de dagen die volgden speelden we het spel zo goed en zo kwaad als het ging. Al heel snel was Zaphira er goed klaar mee. De losse stukjes informatie die verzameld werden, leken niet bij elkaar te komen. Ik had me voorgenomen om niet met mijn gezicht eerst de grote slagroom-plottaart in te duiken, maar het gevolg was (deels) dat de informatie ook niet op een centraal punt verzameld werd.
Want hoe speel je dat spel? Wat is de inzet? Waar spelen we om? Welke rondes worden er gespeeld? En hoe, hoe wordt de score berekend?!
De onzekerheden werden niet geholpen door filosofische NPC's die alleen maar met wedervragen terugkwamen. De plaatselijke druide werd af en toe overgenomen door 'het ritueel' en werd een soort spreekbuis en personificatie van het ritueel. Ze gaf af en toe goede hints: dat de eerste ronde over "los of vast" ging. Maar soms kwam er ook gewoon een wedervraag uit die mij al bijzonder snel op de zenuwen ging werken. Het triggerde bij mij een agressiviteit die helemaal niks met larpen zelf te maken had, en daarom trok ik me terug uit het plot. Filosofische vragen prima, maar als ze bij mij OC iets triggeren, dan gaat het niet goed.
Gelukkig had Abe dit ook door en stuurde hij even spelleider Ed op me af. Die snapte het maar al te goed en zorgde dat er wat anders op mijn pad kwam. Vanaf de zaterdagavond ging het daarom wel beter. En af en toe kon ik toch gewoon kiezen om mee te doen met de stukjes die me wel zinden.
Ondertussen bleek dat het ritueel situaties creëerde waar wij keuzes moesten maken. Er hing een kaart in de zitkamer met de open haard waar af en toe lichtjes op gingen branden. Dat betekende dat er daar dingen stonden te gebeuren. Op een bepaald moment versprongen de lampjes en was het hele jachthuis -- serieus -- binnen twee minuten compleet verlaten. Iedereen rende het bos in naar de verschillende plaatsen waar iets te gebeuren stond. Bijzonder om mee te maken!
Eén van de gebeurtenissen was vlak achter het jachthuis. In een cirkel stonden vier onschuldige burgers, en een groot monster. We konden de cirkel niet in, en degene die het gebeuren leidde -- een ondode of een demon, geen idee -- vroeg ons te kiezen welk van de onschuldigen zou blijven leven. We moesten een bloederig hart in een aangrenzende cirkel leggen en zo één iemand redden. Uiteindelijk hakte Tiburius de knoop door: de zwangere dame bleef leven, haar zus en een andere dorpeling lieten het leven. We ontfermden ons over haar, en legden de doden te ruste.
Met deze akkefietjes werden ons steentjes gegeven in bepaalde kleuren. Elke kleur stond voor één van de Vier Kwaden, en de steentjes moesten op het speelbord geplaatst worden. Jonkvrouwe Isabella probeerde zo goed mogelijk het spel te doorgronden en de steentjes zo te plaatsen dat we de Vier Kwaden zo veel mogelijk konden dwarsbomen.
Daarnaast waren er een aantal artefacten die we in de afgelopen jaren hadden verzameld. Verspreid over vier plaatsen in het bos stonden vier pilaren, als een 'stand-in' voor een ritualist. Aan het begin van de ronde moesten de artefacten geplaatst worden in een pilaar om het ritueel kracht te geven (ofzoiets), en aan het einde van de ronde kwamen deze weer vrij. De avonturiers zijn hier ook erg zoet mee geweest -- want de Vier Kwaden stuurden hun eigen volgelingen ook om de artefacten op te halen aan het einde van de ronde, of te plaatsen aan het begin van een nieuwe ronde. Eén avonturier werd achtergelaten door zijn groepje en heeft het maar op het nippertje overleefd.
Ik geloof niet dat ik eerder spelers zo goed samen heb zien werken.
Ik wilde niet volledig meedoen met het spel en besloot ander spel te gaan maken. Naast Jonkvrouwe Isabella was er nog een nieuwe jonkvrouwe aangetreden. Ik twijfelde heel eventjes: is ze speler of NPC. En toen heb ik mezelf heel snel een schop onder mijn eigen hol gegeven: dat maakt niet uit! 'Kan ik haar vertrouwen?' is de vraag die je jezelf moet stellen...en al gauw besloot ik dat ik gewoon lekker spel moest gaan maken.
Het bleek de juiste keuze. De vrouwe was een jongere dochter van een klein adellijk huis uit West-Dosforks (het gebied wat nog onder de koning valt) en reist rond om verhalen op te schrijven zodat ze in de oorlog tussen Oost en West niet zomaar verloren kunnen gaan. Vrouwe Liesbeth was niet alleen boekbindster, maar ook heel rustig en weloverwogen. Ik begon haar het verhaal te vertellen over hoe de ring van de Keizerin bij mij terecht was gekomen. Ze schreef alles op.
Al veel te snel werd ons gesprek onderbroken en pas de volgende dag kon ik het vervolgen. Toen ze eenmaal doorhad hoe de vork in de steel zit, snapte ze ook beter waarom ik me zorgen maakte. Ik ben nog steeds een beetje verbouwereerd dat er nog geen demonen op mijn stoep stonden, maar aan de andere kant ben ik natuurlijk een heel klein visje in deze modderige poel.
Uiteindelijk viste Vrouwe Liesbeth twee ondoorzichtige rode kristallen uit een buidel. "Om je te helpen." Ze vertelde dat ik er wellicht wat goodwill mee kon kweken of wat deuren kon openen.... Ik weet niet precies hoeveel het waard is, ik vermoed 100, maar ik kon het me ook niet permitteren het af te wijzen.
Ook had ik waardevolle momenten met Ryas, die zoals gewoonlijk vanaf de zijlijn alles probeerde te analyseren. Hij vroeg Yanis en mij mee in een gebed of meditatie. Achter de barrière was het contact met de Goden bijna onmogelijk -- slechts met de artefacten die in de zomer gemaakt waren door de ambachtslieden kon er contact gemaakt worden. Er was echter ook een kwamertje op zolder waar contact met de Goden wel mogelijk was, en daar zijn we gaan zitten. Ryas nam onze handen en sprak op kalme toon wat we gingen doen.
Tijdens het gebed voelde ik iets in mij groeien, ontluiken als een bloem. Het groeide groter en vervulde me van top tot teen en blééf maar groeien. Ik wilde zien hoe ver het kon reiken, hoe groot het kon zijn, en ik volgde het terwijl het groter groeide, buiten mij, zo ver daarbuiten.
Het groeide tot het de hele wereld besloeg. Ik zag het hele continent voor mij liggen, zo imméns groot. En langzaam en snel kwamen alle wezens die daarop wonen aan mij voorbij. Van mensen en elven, dwergen en trollen; van demonen en ondoden tot orken en de boswezens en de adellijken tot de boer op zijn land. Het was zo onnoemelijk groot, zo alomvattend veel, dat het me duizelde.
Toen het gebed ten einde was en ik mijn ogen opende, en langs de zoldertrap voorzichtig verdwaasd een weg terug naar het plein voor het jachthuis zocht, kwam ik daar David tegen. Daar werd hij tot Ridder geslagen in het bijzijn van zijn reisgenoten en vrienden.
In het ritueel werd gevraagd om offers, en ik kon er niet bij. Als de wereld zó groot is, en wij gekozen zijn om voor al die wezens hier te staan om een verschil te maken... Als het ritueel van de Vier Kwaden om offers vraagt, en alleen zo invloed uitgeoefend kan worden op het lot van de wereld, hoe kunnen we hier dan nog staan met alles op zak wat ons zo dierbaar is?
Ik wilde mijn ring en ketting van me afsmijten in afschuw. Ik wilde dat David hetzelfde deed met zijn riddertitel. Ik wilde mijn leven geven om ook maar een poging te doen de wereld te behoeden van de Vier Kwaden, maar ik vreesde dat het niet genoeg zou zijn. Ik heb zelfs met Harman gepraat om hem voor te bereiden als ik inderdaad zóveel zou offeren om anderen te beschermen. Hij zou er kapot van zijn geweest.
Uiteindelijk was het Stanislav die de wijze woorden sprak, op weg naar een ritueel in het bos: “Dood is eenvoudig. Het is pas een offer als je moet leven met de consequenties.”
Ah, Stanislav. Hij ving net genoeg op van mijn gesprek met Vrouwe Liesbeth. Hij vroeg waarom we zoveel over Iis en Osdorkxa praatten. Toen hij doorkreeg waar het over ging, en wie ik was, zakte hij direct op één knie. Hij beloofde mijn leven te beschermen en mij te dienen. Inmiddels had ik wel door dat Tabitha geen hoge pet van hem op had. Ze zei dat zijn volk alles deed voor geld. Maar nu bond hij uit vrije wil zijn leven aan het mijne. Het is iets waar ik nog even aan zal moeten wennen.
Uiteindelijk kwam het met het ritueel ook wel goed. Na uren en uren bakkeleien over de laatste ronde was Vrouwe Isabella eruit waar de vakjes voor stonden en waar wij onze steentjes moesten plaatsen om de Vier Kwaden zoveel mogelijk dwars te bomen. Ik nam in het bos deel aan een ritueel om Ilhatamax te leren over "geven". De demon die door velen gewoon 'Illy' wordt genoemd was namelijk bekend om dat hij alleen maar van het 'nemen, nemen, nemen' was. We probeerden hem in ons ritueel te vertellen over geven zonder iets terug te verwachten. Of het gewerkt heeft, weet ik niet. De herinnering die ik offerde, was ik na het ritueel ook kwijt. Maar we gingen met vijf of zes steentjes terug naar het spelbord.
Op maandag was het ritueel ten einde. De Vier Kwaden verschenen in een grote rituele cirkel op het grasveld voor het jachthuis. Het was angstaanjagend om ze alle vier zo voor mijn neus te zien verschijnen, maar de Vier waren meer op elkaar gericht dan op ons. Wallach foeterde naar de anderen; "Jullie wilden ze er zo graag bij hebben, want 'wat kunnen ze nou eigenlijk uithalen tegen ons'. Nou, kijk maar wat daarvan terecht is gekomen!"
De Vier hebben nooit goed samen kunnen werken, achterdochtig als ze naar elkaar waren. Ook nu leek het mij alsof ze een air van tevredenheid of onverschilligheid ophielden om vooral niet aan de anderen te laten zien wat hun daadwerkelijke gevoelens waren. Er werden wat onbeleefdheden uitgewisseld, maar niets wat echt de ander zou kwetsen of de werkelijke gevoelens zou tonen.
Toen verscheen de leider van het ritueel, een personificatie wellicht van iets wat normaal ongrijpbaar was geweest. Hij vertelde precies wat de uitkomst van het ritueel was. Eén voor één werden de Vier Kwaden vastgegrepen en meegenomen. Wallach, die altijd maar méér wilde, hadden we door onze offers in de Verzadiging weten te plaatsen. Ilhatamax werd gebonden aan het Pantheon. MM werd gebonden aan de Heer van het Licht (argh, al dat gedoe over de Echte Naam van dit Kwaad, en nu ben ik het gewoon OC vergeten of heb ik het niet goed verstaan en weet ik het NOG niet). En Draco werd gebonden aan de Vrouwe van Verandering.
Met gemengde gevoelens pakten we onze spullen bij elkaar. De Heer van het Licht had heel duidelijk gezegd tegen zijn volgelingen dat hij niet aan een Kwaad verbonden wilde worden, en door onze misinterpretatie van de vakjes op het spelbord was dat precies wat er gebeurd was. Sowieso was het verbinden van de Kwaden aan het Pantheon wellicht een heel dom idee. Maar dat is het probleem als je je niet druk genoeg maakt om het plot: dan is er een stem minder in het maken van de beslissingen. En eerlijk gezegd is het ook prima zo, ik trok het OC ook niet om me er méér mee te bemoeien.
-----
Ondanks de wereldschokkende gebeurtenissen van het plot was het ook fijn met niet-plot dingen bezig te zijn. Er is weer een zaadje geplant bij
een jonkvrouwe en Zaphira heeft er weer een volgeling bij. Andere trouwe ja-je-gaat-dit-doen pushers zoals Yanis en meester Raistlin zijn nog steeds druk bezig om die troon te bouwen voor Zaphira. Langzaam maar zeker berust ze zich erin dat het niet meer zomaar weggaat. En ze heeft nu ook uitgesproken dat ze de armband wil hebben.
Ik heb er ook nieuwe physreps voor besteld omdat ik de originelen van Kat niet durf te dragen -- ik ben veel te bang dat ze stuk gaan!
Ik heb een nieuw boek om belangrijke dingen in op te schrijven en de kaart van Bratax te kopiëren. Dan kan het oude boek met alle angst en emo weg. Ook heb ik tijdens het winterlive een aantal uren heerlijk zitten kalligraferen.
Het zomerlive is deze keer begin juli, dus we hoeven nu maar 6 maanden te wachten tot het verhaal verder gaat. Psyched! Zin in!