Stukkie fietsen
Het mooie weer en de zin om eens naar het werk te fietsen waren reden genoeg: factor 30 op de bakkes en d'ropuitdanmaar.
Volgens de navigatie op mijn telefoon was het 19 kilometer naar de Nieuwstraat in Son, en alhoewel ik vroegâh geregeld zo'n afstand naar Zoetermeer aflegde was m'n auto zo'n beetje aan mijn reet vastgeroest in de weken voor Drachenfest en had ik ook geen kekke ligfiets tot mijn beschikking.
Gelukkig maar; de keien in Liempde bevielen me ook op de bukfiets voor geen meter! Al snel liet ik dit luxe dorp met veel te net aangelegde tuinen achter me en crosste ik het Groene Woud in. Alhoewel de naam doet vermoeden dat het om een Pools Oerbos zou gaan was niets minder waar. Eindeloze rijen (canadese) populieren strekten zich in nette rijtjes langs de weggetjes. Hoe verder ik richting het zuiden trok, hoe meer boerderijen en maisvelden de nette rechte lijnen doorspekten. De Vleutweg was de enige die omgeven werd door de geliefde eik.
Bij de Sint Oedenrodese weg vond ik het welletjes. Er stond aardig wat wind en ik was best moe, dus gooide ik de spreekwoordelijke handdoek dan maar in de fietstassen, dronk een halve liter vlierbloesemlimonade (oftewel: Fläder van Ikea, aangelengd met water), at een stuk kruidkoek en draaide om.
Het Groene Woud is niets anders dan een grotere broer van het Loetbos, wat ook grootsheidswaanzin heeft door zichzelf een bos te laten noemen. Toch was ik als kind al blij met de moerassige slootjes, de eindeloze rijen elzen en de twee beroemde kastanjes die ergens in het midden van het bos hun gewilde schatten lieten vallen.
Terwijl ik met 20 kmu over de weg terug naar Boxtel zoefde spotte ik pepermunt, hop, bramen, guldenroedekruid, boerenwormkruid, smeerwortel, zuring, smalle weegbree en klaver. En ook een aantal planten waar ik dan bij denk "oh...hoe heet dit interessant bloeiend stukje natuur?!"
En dat het populieren waren, dat geef ik toe, moest ik toch echt even opzoeken.
Gelukkig zitten de 22 kilometer er op en hadden ze in Liempde een door Chinezen gerunde snackbar waar een softijsje mijn sportieve prestatie bekroonde. Nu alleen nog die smerig plakkende zonnebrand nog van mijn lijf wassen, en dan verdien ik een grote pot thee.
Volgens de navigatie op mijn telefoon was het 19 kilometer naar de Nieuwstraat in Son, en alhoewel ik vroegâh geregeld zo'n afstand naar Zoetermeer aflegde was m'n auto zo'n beetje aan mijn reet vastgeroest in de weken voor Drachenfest en had ik ook geen kekke ligfiets tot mijn beschikking.
Gelukkig maar; de keien in Liempde bevielen me ook op de bukfiets voor geen meter! Al snel liet ik dit luxe dorp met veel te net aangelegde tuinen achter me en crosste ik het Groene Woud in. Alhoewel de naam doet vermoeden dat het om een Pools Oerbos zou gaan was niets minder waar. Eindeloze rijen (canadese) populieren strekten zich in nette rijtjes langs de weggetjes. Hoe verder ik richting het zuiden trok, hoe meer boerderijen en maisvelden de nette rechte lijnen doorspekten. De Vleutweg was de enige die omgeven werd door de geliefde eik.
Bij de Sint Oedenrodese weg vond ik het welletjes. Er stond aardig wat wind en ik was best moe, dus gooide ik de spreekwoordelijke handdoek dan maar in de fietstassen, dronk een halve liter vlierbloesemlimonade (oftewel: Fläder van Ikea, aangelengd met water), at een stuk kruidkoek en draaide om.
Het Groene Woud is niets anders dan een grotere broer van het Loetbos, wat ook grootsheidswaanzin heeft door zichzelf een bos te laten noemen. Toch was ik als kind al blij met de moerassige slootjes, de eindeloze rijen elzen en de twee beroemde kastanjes die ergens in het midden van het bos hun gewilde schatten lieten vallen.
Terwijl ik met 20 kmu over de weg terug naar Boxtel zoefde spotte ik pepermunt, hop, bramen, guldenroedekruid, boerenwormkruid, smeerwortel, zuring, smalle weegbree en klaver. En ook een aantal planten waar ik dan bij denk "oh...hoe heet dit interessant bloeiend stukje natuur?!"
En dat het populieren waren, dat geef ik toe, moest ik toch echt even opzoeken.
Gelukkig zitten de 22 kilometer er op en hadden ze in Liempde een door Chinezen gerunde snackbar waar een softijsje mijn sportieve prestatie bekroonde. Nu alleen nog die smerig plakkende zonnebrand nog van mijn lijf wassen, en dan verdien ik een grote pot thee.