(no subject)
och, verhuizing is stress, verhuizing is verdriet ... ik heb een heel mooi nieuw huisje, midden in het centrum, helemaal zelfstandig en nog niet af, maar prachtig ingericht (mijn motto was: kobaltblauw, het thema: 1001 nacht) ...
ik citeer: "ik had hem aangekeken en wist: op jou heb ik gewacht. voor jou laat ik zonder aarzeling alles achter. niet de fysieke aantrekkingskracht, niet de geilheid, nee, het was niets minder dan een overrompelend, allesomvattend herkennen van de grote liefde. ja. soms neemt het leven een hoogdravende wending en kun je niet anders dan eraan toegeven."
over twee weken barcelona, mijn hereniging met raúl
het is mijn onvermogen om lief te hebben, het maakt me nieuwsgierig. zal ik dat gevoel ooit kennen? herkennen? dat ik iemand ontmoet en denk ALLAH AKHBAR!, hier heb ik nou mijn hele leven op gewacht?
onverbeterlijk? nee, gewoon onvermogen
ik vertelde haar: "ik geloof in sprookjes, ik geloof in die ene seconde dat twee blikken elkaar ontmoeten en dat je weet, JA."
ik praat alleen maar over liefde, excuses, ik weet niet waarom. ik wil graag weten waarom mensen van elkaar houden, waarom ze bij elkaar zijn, hoe ze elkaar hebben ontmoet, dat INTRIGEERT mij enorm.
toen ik naar mijn nieuwe huis ging kijken werd ik blij verrast door een schildering van zijn hand op de muur voor mijn huis ... ik bekijk mijn agenda, toen ik nog 20 euro per maand aan huur betaalde: barcelona, berlijn, rome, chili, argentinie
in mijn bed dacht ik, je kunt heel hard denken dat hij haar moet verlaten (ik fantaseer vaak dat heel hard denken helpt), maar het zal geen waarde hebben, je moet wachten tot het "tijd" is, je moet geduld hebben. mijn geduld heeft pieken en dalen: soms berusting, soms weiger ik. ik ben meer van de instant satisfaction, als ik iets wil dan moet ik het krijgen, dan heb ik nooit het geduld om er zo van te genieten dat ik er langer en beter van geniet.
ik ben gulzig.
als ik volgend jaar sterf heb ik dit jaar tenminste veel van de wereld gezien ...
en zij zag dat het goed was