(no subject)
Dus hier zit ik, met baklava en red bull (ijskoud het lekkerst!). Ik kan niet kiezen tussen de nieuwe albums van The White Stripes en Gorillaz. En Mariah Carey niet te vergeten. Vandaag heb ik mijn was verpest door per ongeluk een zwarte trui mee te wassen. Al mijn witte ondergoed is nu blauw.
Maar ik probeer alles van de positieve kant te bekijken: Ik kan nu weer nieuw ondergoed kopen.
En ik heb eindelijk een keuze gemaakt in mijn bijvakken: Ik ga er een paar volgen aan het conservatorium in Den Haag, en journalistiek in Leiden. Als ik het zo bekijk doet dit me een beetje denken aan mijn keuze van Spaans, Kunstgeschiedenis en KABK van vorig jaar: er zit HOOI op m'n vork.
Ik wil alleen nog even benadrukken dat ik over 2 weken alleen op vakantie ga en dat ik nu al bang ben, misschien dat ik opeens contactgestoord blijk of zo...nee, nee, maar op school gaat het ook goed en daar heb ik ook contact met iedereen en nee, ik ben niet contactgestoord, ik neem alleen nooit m'n telefoon op en ik haat afspreken met mensen (zie het onderwerp "hooi").
Gisteren heb ik een theorie ontwikkeld over het feit dat alles uit handen geven heel bevrijdend kan zijn, en dat we in het leven wellicht teveel beschermingsmechanismen ontwikkelen om zoveel mogelijk de controle in eigen handen te houden.
Het loslaten van al deze muurtjes en ego's kan heel bevrijdend werken en maakt je misschien wel zelfs "afhankelijk" van je omgeving in plaats van "onafhankelijk", hetgeen je in eerste instantie zou denken bij het begrip "vrijheid".
Misschien moeten we ons wel een beetje meer durven overgeven aan onze omgeving, en deze altijd met vertrouwen en liefde benaderen, ondanks het feit dat je dit niet altijd terugkrijgt.
Maar als jij zelf geen negativiteit in jezelf draagt, zal ook een ander zijn negativiteit geen voedingsbodem vinden, wat me aan het volgende doet denken, namelijk dat die ontzettend slechte film "Dune" op televisie is..Dune moet het beste boek ooit geschreven zijn (deel 1 dan).
Dit brengt mij op de litany against fear,
Hmm, lijk ik nu op een pseudo Dr. Phil? Gisteren klonk dit allemaal heel plausibel, nu kom ik helaas niet verder dan wat quasi intellectuele spreuken. Voorts wil ik de nadruk leggen op het feit dat ik in het echt echt wel zeer slim ben, ik ben het levende bewijs dat intellect ook weldegelijk een beschermfactor kan zijn om je te beschermen tegen de buitenwereld.
Ik vraag me af of deze confrontatie met jezelf nou iets is wat ik in mijn pubertijd had moeten doen, of dat ik ermee moet wachten tot ik in mijn midlife-crisis zit.
Kut, kut, ik moet meer foto's maken en minder tekst schrijven.