(no subject)
Так хочацца спаць пад адкрытым небам - многа-многа паветра і бясконцая прастора. Адчуваць сябе часьцінкай космасу, спалучаць блізкіх у сузорʼі, кожнай клетачкай усьведамляць сіняе-сіняе... Крыху падмярзаць і глыбей кутацца ў плед - толькі нос высунуць і шкадаваць, што не атрымліваецца схавацца. Удыхаць начныя пахі, якіх ніколі ня знайсьці ўдзень - зьнікаюць, нібы прывіды. Вось бы пасябраваць з такім Касперам.
Пацяплела, і ня хочацца закрываць форткі. Але, на жаль, гэта адзінае выратаваньне ад суседзяў-курцоў.
Пасяліце неба ў маім пакоі!
Запись сделана с помощью приложения LiveJournal для Android.