(no subject)
* * *
У спалучэнні двух вымярэнняў жыву кожны дзень. Свет вонкавы і свет духоўных пасылаў дужаюцца між сабою. Унутраны “я” часам не прымае мяне рэчаіснага. Губляе хісткую гармонію нутро - чэзне і знешняе сонца, усе прыемныя пахі і гукі. Жыўнасць і людзі палохаюць: нашто тут я, нашто тут яны? Нічога не чую, не бачу, усё спустошанае, хоць бы ўсміхаўся мільён народу перада мной і заліваліся салаўі… Парадкую сябе словам - і паўстае незаўважнае, гучыць змоўклае, ажывае змярцвелае, ненавіснае робіцца любасным. Слова не раўнуючы будуе мяне штораніцы, паэтычнае слова… Узнімае Лазарам над зеўрай нябыту. “Божа, вялікая шчодрасць твая…”