Dag spinnetje...
Verdiept in het boek 'Moby Dick' voer ik op een schip over een kalme zee terwijl een warm zonnetje mijn haren bleekte.
Er kriebelde iets over mijn arm, terwijl ik de reling stevig vast hield en de zeelucht mijn longen binnen liet.
Het gekriebel hield niet op en verplaatste zich. Geirriteerd verliet ik de wereld van schuimkoppen en krakende planken om mijn arm te inspecteren.
Een klein zwart spinnetje wandelde doodgemoederd over mijn onderarm. Ik boog mijn hoofd naar hem toe en blies. Het spinnetje hield zich met al zijn kracht vast terwijl de storm hem naar de grond probeerde te sleuren. Uiteindelijk ging de wind weer liggen, het spinnetje fatsoeneerde zijn haar en vervolgde kalm zijn weg.
Verbaasd bestuurde ik hem, maar het schip en zijn bemanning wachtte dus schoot ik het spinnetje met mijn vinger weg.
Er stak een lichte wind op terwijl het schip over de golven deinde. Ik..
Kriebel.
Met gefronste wenkbrauwen bekeek ik het spinnetje dat over mijn arm liep alsof het nooit was weggeweest. Ik schoot hem weer weg; ga maar ergens anders je wandeling vervolgen.
Het zeil klapperde terwijl de bemanning...
Kriebel.
Boos richtte ik mijn blik weer op mijn arm. Een licht briesje waaide over het verlaten lichaamsdeel. De kriebel kwam ergens anders vandaan. Mijn ogen dwaalde langs mijn benen en opeens zag ik hem. Met vereerende kracht beklom hij mijn onderbeen. Ik bestuurde het kleine zwarte vlekje dat langzaam omhoog klauterde.
Toch wel schattig zo'n spinnetje eigenlijk...
Maar niet schattig genoeg en dus veegde ik hem van mijn been af. Zou hij ondertussen nog geen hersenschudding hebben?, vroeg ik mij bezorgd af. Ik besloot hem dus maar even goed in de gaten te houden.
Toen zag ik het.
Een dun draadje dat het spinnetje en mij met elkaar verbond. Ik staarde er even vertederd naar, maar besloot toen dat het tijd voor hem was om op eigen benen te staan. Met een dichtgeknepen keel sneed ik de verbindingsdraad tussen ons tweeen door. "Het ga je goed", fluisterde ik.
Het spinnetje heeft zich nooit meer laten zien...
Er kriebelde iets over mijn arm, terwijl ik de reling stevig vast hield en de zeelucht mijn longen binnen liet.
Het gekriebel hield niet op en verplaatste zich. Geirriteerd verliet ik de wereld van schuimkoppen en krakende planken om mijn arm te inspecteren.
Een klein zwart spinnetje wandelde doodgemoederd over mijn onderarm. Ik boog mijn hoofd naar hem toe en blies. Het spinnetje hield zich met al zijn kracht vast terwijl de storm hem naar de grond probeerde te sleuren. Uiteindelijk ging de wind weer liggen, het spinnetje fatsoeneerde zijn haar en vervolgde kalm zijn weg.
Verbaasd bestuurde ik hem, maar het schip en zijn bemanning wachtte dus schoot ik het spinnetje met mijn vinger weg.
Er stak een lichte wind op terwijl het schip over de golven deinde. Ik..
Kriebel.
Met gefronste wenkbrauwen bekeek ik het spinnetje dat over mijn arm liep alsof het nooit was weggeweest. Ik schoot hem weer weg; ga maar ergens anders je wandeling vervolgen.
Het zeil klapperde terwijl de bemanning...
Kriebel.
Boos richtte ik mijn blik weer op mijn arm. Een licht briesje waaide over het verlaten lichaamsdeel. De kriebel kwam ergens anders vandaan. Mijn ogen dwaalde langs mijn benen en opeens zag ik hem. Met vereerende kracht beklom hij mijn onderbeen. Ik bestuurde het kleine zwarte vlekje dat langzaam omhoog klauterde.
Toch wel schattig zo'n spinnetje eigenlijk...
Maar niet schattig genoeg en dus veegde ik hem van mijn been af. Zou hij ondertussen nog geen hersenschudding hebben?, vroeg ik mij bezorgd af. Ik besloot hem dus maar even goed in de gaten te houden.
Toen zag ik het.
Een dun draadje dat het spinnetje en mij met elkaar verbond. Ik staarde er even vertederd naar, maar besloot toen dat het tijd voor hem was om op eigen benen te staan. Met een dichtgeknepen keel sneed ik de verbindingsdraad tussen ons tweeen door. "Het ga je goed", fluisterde ik.
Het spinnetje heeft zich nooit meer laten zien...