Column - Milieuproblematiek
Lezen maar! En commentaar!
O ja, het is nog wat lang, dus als er een passage erg saai is, laat maar weten.
*~* *~* *~*
Als verse Amsterdamse studente heb ik kennisgemaakt met de parkeerproblemen die een metropool eigen zijn. Slaafs draait een vermanende tekst zijn rondjes in de elektrische ronddraaideur die elk zichzelf respecterend gebouw tegenwoordig ontsluit - het Amsterdamse Roeterseilandcomplex kan daarbij niet achter blijven. Lees maar es.
FIETSEN DIE NIET IN DE FIETSENREKKEN ZIJN GEPLAATST WORDEN DOOR DE MILIEUPOLITIE VERWIJDERD
PLAATS UW FIETSEN ZOVEEL ALS MOGELIJK IS IN DE FIETSREKKEN AAN DE BEIDE ZIJDEN VAN DE GRACHT OF IN DE FIETSENSTALLING IN PARKEERGARAGE ROETERSSTRAAT 11
Natuurlijk heb ik niet als een ezel in een tredmolen een kwartier lang rondjes gelopen om de tekst uit mijn hoofd te leren. Slechts twee rondjes begaf ik me in de deur die van bovenaf gezien nog het meest lijkt op een triviantblokje met drie vakjes. Om me heen spiedend heb ik de mededeling ontvreemd om hem hier te kunnen presenteren. Onfatsoenlijk, ik geef het grif toe. Amsterdamse studenten zijn geciviliseerder - niet ongevoelig voor het gemanierde u waarmee ze worden aangesproken. Na enkele dagen prijkte een nieuwe tekst op de deur.
Plaats dan meer fietsenrekken!!!!!!!!
De FSR
Veel beter. Een koekje van eigen deeg. Ook bijzonder dat een simpele deur de plaats heeft ingenomen van andere communicatiemiddelen. Een soort code die je moet kennen voordat je een gebouw mag betreden.
Enfin. Ik deed het niet voor niets. Ik heb een trend ontwaard. In de Studentenkrant, het misbaksel dat Groningse studenten maken om het glorieuze ANS te evenaren, stond namelijk ook al een klaaglijk stuk over rondzwervende fietsen. Weesfietsen zelfs. Gelukkig laten deze fietsen de Groningers niet koud. Met gevoel voor drama schrijft Ricus Dullaert een artikel over deze ‘oude, afgetrapte fietsen. Sommige van die fietsen hebben al lang geen eigenaar meer, maar verroesten langzaam, vastgeketend aan een boom of hek.’ Je voelt het einde der tijden naderen - een maatschappij waarin zoiets mág! Dullaert vervolgt zijn ode: ‘Je hebt je baas maanden of zelfs jaren trouw gediend. Je stond in de regen voor kroegen, wachtte dagen op het station en werd aan bomen en lantaarnpalen gebonden. Maar nu heb je je baas al een tijd niet gezien. Na een paar eenzame weken dringt het tot je door. Hij komt niet meer terug. Je bent officieel weesfiets.’
‘De weesfietsen zijn een groot drama’, vindt ook Finn van Leeuwen, van de Groningse gemeentelijke partij Student en Stad. Buurtbewoners die last hebben van de fietsen kunnen - jawel - de Milieudienst bellen, die dan langskomt en een lintje om de betreffende fietsen bindt, met de waarschuwing dat ze binnenkort worden weggehaald. Drie weken later komt de Milieudienst weer langs om de fietsen te verwijderen.
Prachtig initiatief, die Milieupolitie/-dienst. Zo te horen is dat een groep mensen die fietsen verwijdert. Nuttige arbeid, zeker. Het milieu mag best eens wat meer aandacht krijgen. Of zou Milieupolitie een elegante benaming voor vuilnismannen zijn? Begrijp me niet verkeerd; dat vind ik helemaal geen slechte ontwikkeling. Vuilnisman heeft een onverdiend nare bijklank.
Toch. De jacht op fietsen berust op een grote vergissing. Wat je ziet is nooit opdringerig. Echte milieuschade wordt toegebracht via neus, oor, gif bijtend in het tastorgaan. Wat te zien is laat zich eenvoudig camoufleren. In een recente fototentoonstelling in het Gymnasion hulde een fiets zich in een gordijn van klimop: een beeldschone vertoning. Wedden dat het een weesfiets betrof?
Liever zou ik de Milieupolitie afsturen op geluiden. Van geluiden kun je je moeilijk afsluiten - het helpt niets om de andere kant op te kijken. Denk maar eens aan de piepende kluisjes in de UB. Als ondervoede vogeltjes piepen ze om aandacht. Erbarmelijk klinkt het - ze sperren hun deurtjes wijd open in de hoop dat een vriendelijke bezoeker hen een jas of tas toestopt. Hun klaaglijk gezang houdt nooit op.
In het gloednieuwe Huygensgebouw doet zich een soortgelijk probleem voor. Een hoge, snerpende pieptoon teistert het gehoor van de student. Het klinkt alarmerend - staat het gebouw in brand, is er een chemische stof ontsnapt? Zelfs in de vrije natuur is de Piep een stoorzender. Ik bezocht het duingebied, tevens Nationaal Park, Zuid-Kennemerland. Je zou het niet zeggen, maar wij Nederlanders hebben daar een natuurgebied van internationale allure mee in huis. Iets om trots op te zijn, ware het niet dat de IJmuidense hoogovens het echte natuurgevoel versjteerden. Voortdurend roepen ze ‘Tudutudutudutudu’. Staccato. Tu iets hoger dan du. Zenuwslopend.
Nee, Groningers en Amsterdammers zijn maar zeikerds als ze zich druk maken over fietsen. Al moet de Milieudienst worden nagegeven dat ze handelen in het belang van de fiets. Onderdelen verdwijnen namelijk naar derdewereldlanden, of naar werkgelegenheidsprojecten. De echte ouwe knarren vinden welverdiende rust op het fietsenkerkhof. Daar zijn ze ongetwijfeld veel beter af dan onder de hardhandige beulshanden van een student.
O ja, het is nog wat lang, dus als er een passage erg saai is, laat maar weten.
*~* *~* *~*
Als verse Amsterdamse studente heb ik kennisgemaakt met de parkeerproblemen die een metropool eigen zijn. Slaafs draait een vermanende tekst zijn rondjes in de elektrische ronddraaideur die elk zichzelf respecterend gebouw tegenwoordig ontsluit - het Amsterdamse Roeterseilandcomplex kan daarbij niet achter blijven. Lees maar es.
FIETSEN DIE NIET IN DE FIETSENREKKEN ZIJN GEPLAATST WORDEN DOOR DE MILIEUPOLITIE VERWIJDERD
PLAATS UW FIETSEN ZOVEEL ALS MOGELIJK IS IN DE FIETSREKKEN AAN DE BEIDE ZIJDEN VAN DE GRACHT OF IN DE FIETSENSTALLING IN PARKEERGARAGE ROETERSSTRAAT 11
Natuurlijk heb ik niet als een ezel in een tredmolen een kwartier lang rondjes gelopen om de tekst uit mijn hoofd te leren. Slechts twee rondjes begaf ik me in de deur die van bovenaf gezien nog het meest lijkt op een triviantblokje met drie vakjes. Om me heen spiedend heb ik de mededeling ontvreemd om hem hier te kunnen presenteren. Onfatsoenlijk, ik geef het grif toe. Amsterdamse studenten zijn geciviliseerder - niet ongevoelig voor het gemanierde u waarmee ze worden aangesproken. Na enkele dagen prijkte een nieuwe tekst op de deur.
Plaats dan meer fietsenrekken!!!!!!!!
De FSR
Veel beter. Een koekje van eigen deeg. Ook bijzonder dat een simpele deur de plaats heeft ingenomen van andere communicatiemiddelen. Een soort code die je moet kennen voordat je een gebouw mag betreden.
Enfin. Ik deed het niet voor niets. Ik heb een trend ontwaard. In de Studentenkrant, het misbaksel dat Groningse studenten maken om het glorieuze ANS te evenaren, stond namelijk ook al een klaaglijk stuk over rondzwervende fietsen. Weesfietsen zelfs. Gelukkig laten deze fietsen de Groningers niet koud. Met gevoel voor drama schrijft Ricus Dullaert een artikel over deze ‘oude, afgetrapte fietsen. Sommige van die fietsen hebben al lang geen eigenaar meer, maar verroesten langzaam, vastgeketend aan een boom of hek.’ Je voelt het einde der tijden naderen - een maatschappij waarin zoiets mág! Dullaert vervolgt zijn ode: ‘Je hebt je baas maanden of zelfs jaren trouw gediend. Je stond in de regen voor kroegen, wachtte dagen op het station en werd aan bomen en lantaarnpalen gebonden. Maar nu heb je je baas al een tijd niet gezien. Na een paar eenzame weken dringt het tot je door. Hij komt niet meer terug. Je bent officieel weesfiets.’
‘De weesfietsen zijn een groot drama’, vindt ook Finn van Leeuwen, van de Groningse gemeentelijke partij Student en Stad. Buurtbewoners die last hebben van de fietsen kunnen - jawel - de Milieudienst bellen, die dan langskomt en een lintje om de betreffende fietsen bindt, met de waarschuwing dat ze binnenkort worden weggehaald. Drie weken later komt de Milieudienst weer langs om de fietsen te verwijderen.
Prachtig initiatief, die Milieupolitie/-dienst. Zo te horen is dat een groep mensen die fietsen verwijdert. Nuttige arbeid, zeker. Het milieu mag best eens wat meer aandacht krijgen. Of zou Milieupolitie een elegante benaming voor vuilnismannen zijn? Begrijp me niet verkeerd; dat vind ik helemaal geen slechte ontwikkeling. Vuilnisman heeft een onverdiend nare bijklank.
Toch. De jacht op fietsen berust op een grote vergissing. Wat je ziet is nooit opdringerig. Echte milieuschade wordt toegebracht via neus, oor, gif bijtend in het tastorgaan. Wat te zien is laat zich eenvoudig camoufleren. In een recente fototentoonstelling in het Gymnasion hulde een fiets zich in een gordijn van klimop: een beeldschone vertoning. Wedden dat het een weesfiets betrof?
Liever zou ik de Milieupolitie afsturen op geluiden. Van geluiden kun je je moeilijk afsluiten - het helpt niets om de andere kant op te kijken. Denk maar eens aan de piepende kluisjes in de UB. Als ondervoede vogeltjes piepen ze om aandacht. Erbarmelijk klinkt het - ze sperren hun deurtjes wijd open in de hoop dat een vriendelijke bezoeker hen een jas of tas toestopt. Hun klaaglijk gezang houdt nooit op.
In het gloednieuwe Huygensgebouw doet zich een soortgelijk probleem voor. Een hoge, snerpende pieptoon teistert het gehoor van de student. Het klinkt alarmerend - staat het gebouw in brand, is er een chemische stof ontsnapt? Zelfs in de vrije natuur is de Piep een stoorzender. Ik bezocht het duingebied, tevens Nationaal Park, Zuid-Kennemerland. Je zou het niet zeggen, maar wij Nederlanders hebben daar een natuurgebied van internationale allure mee in huis. Iets om trots op te zijn, ware het niet dat de IJmuidense hoogovens het echte natuurgevoel versjteerden. Voortdurend roepen ze ‘Tudutudutudutudu’. Staccato. Tu iets hoger dan du. Zenuwslopend.
Nee, Groningers en Amsterdammers zijn maar zeikerds als ze zich druk maken over fietsen. Al moet de Milieudienst worden nagegeven dat ze handelen in het belang van de fiets. Onderdelen verdwijnen namelijk naar derdewereldlanden, of naar werkgelegenheidsprojecten. De echte ouwe knarren vinden welverdiende rust op het fietsenkerkhof. Daar zijn ze ongetwijfeld veel beter af dan onder de hardhandige beulshanden van een student.