De buren van Beukeveld
Ik heb zelden zo’n gastvrij land gezien als Beukeveld. Geen grenskantoren, geen palen zelfs maar die het stuk grond afbakenen, geen visa of stempels in paspoorten - die kun je zelfs thuislaten. Om de grond te betreden heb je niet meer nodig dan een paar waterdichte laarzen. Het is een bouwterrein, graafmachines aan het werk, vruchtbare zwarte aarde wordt omgeploegd, kuilen gegraven en sporen van toekomstige wegen zijn zichtbaar. Manshoge molshopen omzomen het geheel.
Vorige week was dat nog heel anders, zeggen buurtbewoners aan weerszijden van de grens. Beukeveld was keurig afgerikt - afgebakend met rikkepoal’n, daar waar je prikkeldraad aan ophangt - er was een container op de strook land gezet en een bordje ‘verboden voor onbevoegden’ hing aan de afscheiding. Het land Beukeveld is echter op brute wijze overvallen, afgelopen week. Nu verkeert het in staat van oorlog met de gemeente Coevorden, en daarmee met de staat der Nederlanden.
Beukeveld is niet verzonnen. Toch hoeven we niet bang te zijn voor luchtbombardementen of binnenmarcherende legers: in Beukeveld woont geen mens. Dat kan ook nauwelijks op een strook van 6 bij 485 meter. Toch wordt het land met hand en tand verdedigd. Tegen onrecht, de eigenaar aangedaan door de gemeente.
Het bedrijvenpark Europark is gemakkelijk te vinden, maar het is een hele opgave om Beukeveld te ontwaren in deze vlakte, waar het uitgestorven is op een man die de kans grijpt om zijn levensgrote vliegers op te laten na. De nieuwe, schone asfalteerde weg glimt in contrast met malse graslanden en natzwarte aarde. Een rotonde is bedrieglijk onaf als we hem proberen rond te rijden; ergens anders eindigt de weg bij het spoor, zonder overgang. Tijd om aan te bellen en de weg te vragen bij een van de schaarse boerderijen onder de rook van de lustig paffende afvalverbrandingsinstallatie. Ook daar trad de gemeente Coevorden burgerbelangen al met voeten: 90 % van de bewoners aan de Duitse zijde van de grens was tegen de komst van dit gifdampgevaarte, toch staat hij er nu. Alles draait alleen maar om geld, verzuchten de buren.
Op de oprit staat een Duitse auto. Ongemerkt zijn we de grens gepasseerd. Behalve de nummerplaat is er echter weinig Duits aan de bewoners: hier wonen gewoon Nederlanders, profiterend van de ruimte aan de overzijde van de grens. We hebben geluk, zegt de kortharige vrouw van een jaar of vijftig die ons opendoet, de folder ligt nog in de papierbak. De folder, die de familie Beukeveld heeft verspreid onder de omwonenden, zodat ze inspraak konden hebben op de plannen. Ja, zoals dat hoort bij bestemmingsplannen. Een sneer aan het adres van de gemeente Coevorden. In de folder een afruk van kaarten van het kadaster. Geen twijfel mogelijk: Beukeveld staat erop: een strook land in de vorm van een vishaakje.
Die familie Beukeveld, wat zijn dat voor mensen? ‘Ze zijn aardig, hoor, ze pachten ook het aanpalende maïsland. Nooit problemen.’ De heer des huizes komt de tuin inlopen - hij kent de familie wel, hij woont hier al heel zijn leven. ‘Frans, die praat graag, die zal het wel vertellen. Tja, wat het is met Beukevelders: ze gaan het conflict niet uit de weg, maar zoeken het op.’ Zijn vuisten botsen op elkaar. ‘Nee, ze zullen niet snel inschikkelijk zijn, of de gemakkelijkste weg kiezen. Maar schrijf dat maar niet op, we willen ze graag te vriend houden. Ja, en verder… ze zijn erg op hun geld.’ Zoon Harold heeft dat ook al gezien: ’Die machines die ze hebben, ouwe troep is dat.’
‘Wat lag jij dubbel toen die folder door de bus kwam’. Ja, die folder heeft voor de nodige beroering gezorgd in de buurt. Mensen in het buurtschap Laar doen er een beetje lacherig over, onder elkaar. Maar nee, de familie Beukeveld is niet gek. Ze hebben gestudeerd, en vinden nu de mazen in de wet. Ze willen geld hebben voor hun stuk grond, maar de gemeente Coevorden en ook de gemeente Emlichheim willen dat er niet voor geven; die schuiven de verantwoordelijkheid voor de onteigening van de grond op elkaar af. Dus, geen andere conclusie mogelijk: het is van niemand, behalve van Beukeveld, zo redeneren die mensen. ‘De gemeente gaat niet altijd even eerlijk te werk. Ja, daar heeft Beukeveld best gelijk in. Sneu voor dat landje, tijd om een eigen staat in het leven te roepen, moet hij gedacht hebben. Dat biedt mogelijkheden.’ Verkoop van belastingvrije producten, en zelfs het boren naar gas en olie.
‘Ja, die Beukeveld, die had het land gekocht van Schippers, de boer hiernaast. Hij heeft ervoor betaald, de ouwe Beukeveld, Hendrik heet hij geloof ik, en nu wil hij eerlijk geld van de gemeente. God, die familie, het is me er wel eentje. Vader wordt op handen gedragen, of beter gezegd, rondgereden in zijn Mercedes door zoon Frans, die van discotheek Lord Nelson, jaren geleden gesloten vanwege vermeend drugsgebruik. Geen woord van waar, volgens de eigenaar. Nu is de grond van Gerard, en hij is meteen woordvoerder namens de familie.’ Maar ja, die woont in Hoorn. Dan maar even langs bij Frans.
Aanvankelijk heeft de gemeente het voorgenomen fietspad omgelegd om niet over het stuk land heen te hoeven. Nu kunnen de grensoverschrijdende werkzaamheden niet langer worden uitgesteld. De geplande weg gaat dwars door Beukvelds grondgebied heen. Frans Beukeveld ziet het wel zitten, twee mooie studentes over de vloer. Bereidwillig belt hij zijn broer. Hoewel hij een zware week voor de boeg heeft, met een rechtszaak, de familie niet vreemd, kan hij vrijdag tijd maken om ons te ontvangen. Hij neemt het interview serieus: willen we iets weten over de staat Beukeveld, of over de gerechtelijke procedure? Laat die juridische prut maar achterwege. Wij zijn hier voor het mooie, smakelijke verhaal.
Vorige week was dat nog heel anders, zeggen buurtbewoners aan weerszijden van de grens. Beukeveld was keurig afgerikt - afgebakend met rikkepoal’n, daar waar je prikkeldraad aan ophangt - er was een container op de strook land gezet en een bordje ‘verboden voor onbevoegden’ hing aan de afscheiding. Het land Beukeveld is echter op brute wijze overvallen, afgelopen week. Nu verkeert het in staat van oorlog met de gemeente Coevorden, en daarmee met de staat der Nederlanden.
Beukeveld is niet verzonnen. Toch hoeven we niet bang te zijn voor luchtbombardementen of binnenmarcherende legers: in Beukeveld woont geen mens. Dat kan ook nauwelijks op een strook van 6 bij 485 meter. Toch wordt het land met hand en tand verdedigd. Tegen onrecht, de eigenaar aangedaan door de gemeente.
Het bedrijvenpark Europark is gemakkelijk te vinden, maar het is een hele opgave om Beukeveld te ontwaren in deze vlakte, waar het uitgestorven is op een man die de kans grijpt om zijn levensgrote vliegers op te laten na. De nieuwe, schone asfalteerde weg glimt in contrast met malse graslanden en natzwarte aarde. Een rotonde is bedrieglijk onaf als we hem proberen rond te rijden; ergens anders eindigt de weg bij het spoor, zonder overgang. Tijd om aan te bellen en de weg te vragen bij een van de schaarse boerderijen onder de rook van de lustig paffende afvalverbrandingsinstallatie. Ook daar trad de gemeente Coevorden burgerbelangen al met voeten: 90 % van de bewoners aan de Duitse zijde van de grens was tegen de komst van dit gifdampgevaarte, toch staat hij er nu. Alles draait alleen maar om geld, verzuchten de buren.
Op de oprit staat een Duitse auto. Ongemerkt zijn we de grens gepasseerd. Behalve de nummerplaat is er echter weinig Duits aan de bewoners: hier wonen gewoon Nederlanders, profiterend van de ruimte aan de overzijde van de grens. We hebben geluk, zegt de kortharige vrouw van een jaar of vijftig die ons opendoet, de folder ligt nog in de papierbak. De folder, die de familie Beukeveld heeft verspreid onder de omwonenden, zodat ze inspraak konden hebben op de plannen. Ja, zoals dat hoort bij bestemmingsplannen. Een sneer aan het adres van de gemeente Coevorden. In de folder een afruk van kaarten van het kadaster. Geen twijfel mogelijk: Beukeveld staat erop: een strook land in de vorm van een vishaakje.
Die familie Beukeveld, wat zijn dat voor mensen? ‘Ze zijn aardig, hoor, ze pachten ook het aanpalende maïsland. Nooit problemen.’ De heer des huizes komt de tuin inlopen - hij kent de familie wel, hij woont hier al heel zijn leven. ‘Frans, die praat graag, die zal het wel vertellen. Tja, wat het is met Beukevelders: ze gaan het conflict niet uit de weg, maar zoeken het op.’ Zijn vuisten botsen op elkaar. ‘Nee, ze zullen niet snel inschikkelijk zijn, of de gemakkelijkste weg kiezen. Maar schrijf dat maar niet op, we willen ze graag te vriend houden. Ja, en verder… ze zijn erg op hun geld.’ Zoon Harold heeft dat ook al gezien: ’Die machines die ze hebben, ouwe troep is dat.’
‘Wat lag jij dubbel toen die folder door de bus kwam’. Ja, die folder heeft voor de nodige beroering gezorgd in de buurt. Mensen in het buurtschap Laar doen er een beetje lacherig over, onder elkaar. Maar nee, de familie Beukeveld is niet gek. Ze hebben gestudeerd, en vinden nu de mazen in de wet. Ze willen geld hebben voor hun stuk grond, maar de gemeente Coevorden en ook de gemeente Emlichheim willen dat er niet voor geven; die schuiven de verantwoordelijkheid voor de onteigening van de grond op elkaar af. Dus, geen andere conclusie mogelijk: het is van niemand, behalve van Beukeveld, zo redeneren die mensen. ‘De gemeente gaat niet altijd even eerlijk te werk. Ja, daar heeft Beukeveld best gelijk in. Sneu voor dat landje, tijd om een eigen staat in het leven te roepen, moet hij gedacht hebben. Dat biedt mogelijkheden.’ Verkoop van belastingvrije producten, en zelfs het boren naar gas en olie.
‘Ja, die Beukeveld, die had het land gekocht van Schippers, de boer hiernaast. Hij heeft ervoor betaald, de ouwe Beukeveld, Hendrik heet hij geloof ik, en nu wil hij eerlijk geld van de gemeente. God, die familie, het is me er wel eentje. Vader wordt op handen gedragen, of beter gezegd, rondgereden in zijn Mercedes door zoon Frans, die van discotheek Lord Nelson, jaren geleden gesloten vanwege vermeend drugsgebruik. Geen woord van waar, volgens de eigenaar. Nu is de grond van Gerard, en hij is meteen woordvoerder namens de familie.’ Maar ja, die woont in Hoorn. Dan maar even langs bij Frans.
Aanvankelijk heeft de gemeente het voorgenomen fietspad omgelegd om niet over het stuk land heen te hoeven. Nu kunnen de grensoverschrijdende werkzaamheden niet langer worden uitgesteld. De geplande weg gaat dwars door Beukvelds grondgebied heen. Frans Beukeveld ziet het wel zitten, twee mooie studentes over de vloer. Bereidwillig belt hij zijn broer. Hoewel hij een zware week voor de boeg heeft, met een rechtszaak, de familie niet vreemd, kan hij vrijdag tijd maken om ons te ontvangen. Hij neemt het interview serieus: willen we iets weten over de staat Beukeveld, of over de gerechtelijke procedure? Laat die juridische prut maar achterwege. Wij zijn hier voor het mooie, smakelijke verhaal.