het leven zoals het is: OCMW...
Eerste dag stage. Met een bang hartje en buikpijn van de zenuwen ging ik er naartoe. Tot mijn grote verbazing blijkt mijn stageleider er toch te zijn, en vertrek hij pas volgende week op vakantie.
Het ging er allemaal heel los en leuk aan toe. Het was dan ook de eerste dag dat ze terug in het hoofdgebouw van het OCMW ondergebracht werden, dus was het vooral dozen uitpakken en formulieren en dossieren in de kasten onderbrengen. Ook kreeg ik een heleboel informatie rond wetgeving en rapportage van de cliënten mee. Een beetje te veel in eens vond ik, maar je moet eerst van alles iets weten voor dat je je kunt verdiepen in iets zeker? Ik heb ook geleerd de telefoon op te nemen, wat ik de eerste keer wel bibberend deed. Al bij al viel de voormiddag heel goed mee en ging ik met een blij hart eten.
Terug van het eten kregen we een telefoontje van een cliënt die in een bejaardenwoning woont met nog een aantal andere mensen, de voordeur blijkt ingeschopt en ook een venster schijnt beschadigd. Wij belden onmiddellijk de politie om vaststellingen te doen en gingen daarna naar beneden om zelf ter plaatse te gaan kijken. Maar dat was buiten een andere cliënt gerekend, die in datzelfde gebouw woont en de vermoedelijke dader is. Hij begon te schelden en te roepen tegen Herman en een andere maatschappelijk assistent. De man was duidelijk dronken en eiste zijn geld terug. Het leek me zo surrealistisch tafereel, ik heb dit enkel nog maar gezien op tv, maar ergens boezemde het me wel angst in.
Het ging er allemaal heel los en leuk aan toe. Het was dan ook de eerste dag dat ze terug in het hoofdgebouw van het OCMW ondergebracht werden, dus was het vooral dozen uitpakken en formulieren en dossieren in de kasten onderbrengen. Ook kreeg ik een heleboel informatie rond wetgeving en rapportage van de cliënten mee. Een beetje te veel in eens vond ik, maar je moet eerst van alles iets weten voor dat je je kunt verdiepen in iets zeker? Ik heb ook geleerd de telefoon op te nemen, wat ik de eerste keer wel bibberend deed. Al bij al viel de voormiddag heel goed mee en ging ik met een blij hart eten.
Terug van het eten kregen we een telefoontje van een cliënt die in een bejaardenwoning woont met nog een aantal andere mensen, de voordeur blijkt ingeschopt en ook een venster schijnt beschadigd. Wij belden onmiddellijk de politie om vaststellingen te doen en gingen daarna naar beneden om zelf ter plaatse te gaan kijken. Maar dat was buiten een andere cliënt gerekend, die in datzelfde gebouw woont en de vermoedelijke dader is. Hij begon te schelden en te roepen tegen Herman en een andere maatschappelijk assistent. De man was duidelijk dronken en eiste zijn geld terug. Het leek me zo surrealistisch tafereel, ik heb dit enkel nog maar gezien op tv, maar ergens boezemde het me wel angst in.