(no subject)
ik heb dit al een keer ergens gepost. maar ik las het net nog eens, en ik krijg er nog de tranen van in mijn ogen.
ik heb het al heel lang uitgesteld, om de dingen die door mijn hoofd spoken
op te schrijven. ik stel wel vaker dingen uit, van uitstel komt inderdaad
afstel, helaas kan ik nooit eens gedachtes afstellen in mijn hoofd. of is dat
uitstellen? och. hierbij zal ik het proberen te verwoorden.
in mijn bed,
ja, altijd als ik ga slapen, zie ik beelden terug uit mijn verleden. fijne
herinneringen, vaak vervolgd door minder fijne... en beelden die ik voor me zie
van situaties die zich zullen gaan afspelen in de toekomst... is dat een nabije
toekomst, of nog ver weg? ik hoop ver weg, want zoals het er nu naar uitziet,
weet ik mijn reactie niet te overzien. ik zal overspoeld worden door watervallen
aan tranen. zal ik in mijn verdriet verloren gaan? ik hoop het niet.
verwijten zullen verwelken als de lijken in hun kisten liggen. ik zal me
niet verbijten op de begrafenis, ik zal ze eren en meer, maar niet voor al die
mensen, die ik het liefste zou verwensen. dit is de tijd dat ze niks terug
zullen zeggen, zeg dan iets, oh dat kan niet, ik mis het nu al... beter iets dan
niets, niets kan ik niet mee omgaan, de gedachte dat jullie er straks niet meer
zullen zijn & onder de grond vermomd door kisten zullen liggen jullie
lichamen. mijn adem stokt, mijn verleden, mijn toekomst, mijn ouders worden
opgeslokt door de aarde. ik lees niet voor, nadat jullie er zijn, maar nu;
.
ik ben nog te jong om jullie in te schatten op jullie waarde,
7 jaren hadden voor mij veel waarde, voor jullie betekende het niets,
een
groot gemis voor mij, ik slik mijn tranen in, heimwee komt niet met de
jaren,
maar bij mij wel. verlang naar je verhalen mama, ook al zeg je tien
keer hetzelfde,
papa, ik herinner me die foto van mij als baby op je arm,
wat was ik daar nog belangrijk,
de tijd is nu om eens een stap te durven
wagen,
wist je dat mooie momenten mindere jaren kunnen vervagen?
snap dan
toch, op jullie grafrede luisteren jullie toch niet,
ik mis jullie zoveel,
dit moet gewoon gezegd, want opeens zijn jullie weg,
dan kunnen we niet
meer negeren, zoals we nu doen
de tijd inhalen zal nooit gaan, ik zal moeten
doorgaan,
ik zie jullie bijna nooit, en jullie zijn in 4 jaar pas één keer
gekomen naar weert,
dus veel zal er niet veranderen als jullie er niet meer
zijn,
jawel, nu kan het nog, dan kan niks meer,... voorbij.
ik heb het al heel lang uitgesteld, om de dingen die door mijn hoofd spoken
op te schrijven. ik stel wel vaker dingen uit, van uitstel komt inderdaad
afstel, helaas kan ik nooit eens gedachtes afstellen in mijn hoofd. of is dat
uitstellen? och. hierbij zal ik het proberen te verwoorden.
in mijn bed,
ja, altijd als ik ga slapen, zie ik beelden terug uit mijn verleden. fijne
herinneringen, vaak vervolgd door minder fijne... en beelden die ik voor me zie
van situaties die zich zullen gaan afspelen in de toekomst... is dat een nabije
toekomst, of nog ver weg? ik hoop ver weg, want zoals het er nu naar uitziet,
weet ik mijn reactie niet te overzien. ik zal overspoeld worden door watervallen
aan tranen. zal ik in mijn verdriet verloren gaan? ik hoop het niet.
verwijten zullen verwelken als de lijken in hun kisten liggen. ik zal me
niet verbijten op de begrafenis, ik zal ze eren en meer, maar niet voor al die
mensen, die ik het liefste zou verwensen. dit is de tijd dat ze niks terug
zullen zeggen, zeg dan iets, oh dat kan niet, ik mis het nu al... beter iets dan
niets, niets kan ik niet mee omgaan, de gedachte dat jullie er straks niet meer
zullen zijn & onder de grond vermomd door kisten zullen liggen jullie
lichamen. mijn adem stokt, mijn verleden, mijn toekomst, mijn ouders worden
opgeslokt door de aarde. ik lees niet voor, nadat jullie er zijn, maar nu;
.
ik ben nog te jong om jullie in te schatten op jullie waarde,
7 jaren hadden voor mij veel waarde, voor jullie betekende het niets,
een
groot gemis voor mij, ik slik mijn tranen in, heimwee komt niet met de
jaren,
maar bij mij wel. verlang naar je verhalen mama, ook al zeg je tien
keer hetzelfde,
papa, ik herinner me die foto van mij als baby op je arm,
wat was ik daar nog belangrijk,
de tijd is nu om eens een stap te durven
wagen,
wist je dat mooie momenten mindere jaren kunnen vervagen?
snap dan
toch, op jullie grafrede luisteren jullie toch niet,
ik mis jullie zoveel,
dit moet gewoon gezegd, want opeens zijn jullie weg,
dan kunnen we niet
meer negeren, zoals we nu doen
de tijd inhalen zal nooit gaan, ik zal moeten
doorgaan,
ik zie jullie bijna nooit, en jullie zijn in 4 jaar pas één keer
gekomen naar weert,
dus veel zal er niet veranderen als jullie er niet meer
zijn,
jawel, nu kan het nog, dan kan niks meer,... voorbij.