(no subject)
WE DONT TALK ABOUT LOVE
WE ONLY WANNA GET DRUNK
And we are not allowed to spend
As we are told that this is the end
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
A DESIGN FOR
BOOMTSJIKKIEBOOMTSJIKKIEBOOMTSJIKKIEBOOM
het leven in de kleur roze gereflecteerd door een grijsblauw filter is vrij vies
als u dat nog niet weet dan weet u dat nu en anders verzoek ik u lieflijk uw dikke hoofd onder het ranzige badwater van uw incontinente persoonlijkheid te laten zakken WANT UITEINDELIJK IS DAT WAT HET LEVEN IS
verdund pis met geel schuim en een zandkasteel van korrelig smegma
en slagroom
heel veel goedkope slagroom
die uit zo'n spuitbus wordt gespoten
met van die plastic kartelrandjes
om de slagroom zo'n mooie vorm te geven
enfin, dat is het leven dus
En in dat leven liep ik door een hal... of eigenlijk een gang... een gang was het. Ik liep erdoor heen en ik zag plotseling... een kind. Een klein kind met een luier liep door dezelfde gang als ik en ik liep er op af en ik zei: "Kind, wat doe jij hier in deze desolate gang, op dit desolate uur en met zo'n desolaat gestelde luier op een al even desolaat gangpad?"
Desolaat sprak het kind: "Ik banjer, mijnheer. Ik banjer en ik heb mijn luier volgescheten uit angst en luiheid en allerlei factoren waar ik nog veel te jong voor ben ze te begrijpen. Ik banjer en ik zal eeuwig banjeren tot mijn moeder mij komt verschonen."
"Uitstekend!" gilde ik vrijelijk uit. "Uitstekend!"
Met mijn rechtervoet plette ik het kind en ik zweer het, tijdens het stampen leek het net of het dode kind... een pufje liet... Zo'n schattig babypufje! Ik werd er zo treurig van dat ik mij op mijn knieën liet vallen, terwijl ik de brokstukken van het dode kind in mijn armen wiegde. Een vrouw met een schort om kwam mij tegemoet lopen en slaakte een gil toen ze mij het dode kind zag wiegen.
"Wat is er gebeurd?!" schreeuwde ze uit. "Wat is er in godsnaam gebeurd met mijn Pietertje!" Waarna ze even bij zinnen kwam, stopte met rennen en schichtig om zich heen keek. "Waar ben ik eigenlijk?" vroeg ze zich opeens af. "Wat is dit een desolaat gangpad" sprak ze, terwijl ze de pirouette die ze stapsgewijs had ingezet rustig vervolmaakte en ze weer haar ogen op mij en Pietertje, of wat er van Pietertje over was, richtte.
Huilend, kermend en vanuit de bodem van mijn hart schreeuwde ik: "Hij liet een pufje! Pietertje liet een pufje!" En ze stortte zich op mij en Pietertje, wiens linkerhoofdhelft inmiddels tot op zijn navel gezakt was en er stukken hersen van zijn hoofd tot zijn navel hingen. Met mijn rechterhand wiegde ik zijn luier, maar door mijn ferme omklemming was mijn hand vrijwel geheel met stront bekleed. Ze zag het en zei "Pietertje is Pietertje niet meer!" Verschrikt deinsde ze achteruit. "Pietertje is dood! En bovendien heeft u poep aan uw hand." Ze pakte mijn hand, er klonk vioolmuziek als uit een radio die het kanaal niet geheel ontvangt en ik liet Pietertje los en langzaam, als een poesje, begon ze mijn hand schoon te likken.
WE ONLY WANNA GET DRUNK
And we are not allowed to spend
As we are told that this is the end
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
AAAAAA DESIGN FOHOR LIFE
A DESIGN FOR
BOOMTSJIKKIEBOOMTSJIKKIEBOOMTSJIKKIEBOOM
het leven in de kleur roze gereflecteerd door een grijsblauw filter is vrij vies
als u dat nog niet weet dan weet u dat nu en anders verzoek ik u lieflijk uw dikke hoofd onder het ranzige badwater van uw incontinente persoonlijkheid te laten zakken WANT UITEINDELIJK IS DAT WAT HET LEVEN IS
verdund pis met geel schuim en een zandkasteel van korrelig smegma
en slagroom
heel veel goedkope slagroom
die uit zo'n spuitbus wordt gespoten
met van die plastic kartelrandjes
om de slagroom zo'n mooie vorm te geven
enfin, dat is het leven dus
En in dat leven liep ik door een hal... of eigenlijk een gang... een gang was het. Ik liep erdoor heen en ik zag plotseling... een kind. Een klein kind met een luier liep door dezelfde gang als ik en ik liep er op af en ik zei: "Kind, wat doe jij hier in deze desolate gang, op dit desolate uur en met zo'n desolaat gestelde luier op een al even desolaat gangpad?"
Desolaat sprak het kind: "Ik banjer, mijnheer. Ik banjer en ik heb mijn luier volgescheten uit angst en luiheid en allerlei factoren waar ik nog veel te jong voor ben ze te begrijpen. Ik banjer en ik zal eeuwig banjeren tot mijn moeder mij komt verschonen."
"Uitstekend!" gilde ik vrijelijk uit. "Uitstekend!"
Met mijn rechtervoet plette ik het kind en ik zweer het, tijdens het stampen leek het net of het dode kind... een pufje liet... Zo'n schattig babypufje! Ik werd er zo treurig van dat ik mij op mijn knieën liet vallen, terwijl ik de brokstukken van het dode kind in mijn armen wiegde. Een vrouw met een schort om kwam mij tegemoet lopen en slaakte een gil toen ze mij het dode kind zag wiegen.
"Wat is er gebeurd?!" schreeuwde ze uit. "Wat is er in godsnaam gebeurd met mijn Pietertje!" Waarna ze even bij zinnen kwam, stopte met rennen en schichtig om zich heen keek. "Waar ben ik eigenlijk?" vroeg ze zich opeens af. "Wat is dit een desolaat gangpad" sprak ze, terwijl ze de pirouette die ze stapsgewijs had ingezet rustig vervolmaakte en ze weer haar ogen op mij en Pietertje, of wat er van Pietertje over was, richtte.
Huilend, kermend en vanuit de bodem van mijn hart schreeuwde ik: "Hij liet een pufje! Pietertje liet een pufje!" En ze stortte zich op mij en Pietertje, wiens linkerhoofdhelft inmiddels tot op zijn navel gezakt was en er stukken hersen van zijn hoofd tot zijn navel hingen. Met mijn rechterhand wiegde ik zijn luier, maar door mijn ferme omklemming was mijn hand vrijwel geheel met stront bekleed. Ze zag het en zei "Pietertje is Pietertje niet meer!" Verschrikt deinsde ze achteruit. "Pietertje is dood! En bovendien heeft u poep aan uw hand." Ze pakte mijn hand, er klonk vioolmuziek als uit een radio die het kanaal niet geheel ontvangt en ik liet Pietertje los en langzaam, als een poesje, begon ze mijn hand schoon te likken.