😂ржунимагу

Sep 19, 2018 15:38


Як я быу перэкупам (история рэальная, взята из группы Агратрэш)

На усех мнагачысленых чатырох аутамабильных сайтах нашай радной БССР я размисцил саабщэние рыкламнава харакцера а прадажэ сваей любимай ластачки.


Учытывая минталицет сваих вусатых саацечественникав, я, як и усе нашы хитражопые перакупы, быу вынуждзен слягка завысиць цану у паутара разы, каб патом палучыць жалаямую сумму. А жэлау я запалучыць за гэтат рыгальник ни многа, ни мала, а 350 баксау. Патаму выставиу 500 с торгам. У нас жа ж як: выстав 350 - табе прадложат 200, а то и 100. А то и 50 у рассрочку па халве. И ни факт, что прыедуць. А если и прыедуць, то увесь мозг выябуць, выискивая касяки, каб ящо цэнник сбиць. И будуць збиваць да цех пор, пака ищо ты им должэн не астанешся. А патом съябуць, так и ни купиушы. У нас так.

Карочы, тут жа посьле публикацыи маёй абъявы началися званки. Як и прэдпалагалась, званили, у аснауном, из ближнява и дальнява закалхозья. Некаторые дажа прыяжжали - дзелавита абсматрывали, задавали валнующые вапросы пра тое, скольки раноха жарэ бензина на 100 киламетрау и пра другие ни меняе важные вещы. Напрымер, какие нюансы па кузаву и какая пасьледняя цына. Аднака, разачарованые цем, што 28-гадовае францускае уёбищэ за 350 доларау аказалась нихуя ни новай брычкай из салона, эци пидарасы зливались, ципа там «хуё-маё…» и паабищаушы "падумаць" или "перызваниць патом". Хто-та прэдлагау у абмен кампъютер и мапед дажа.

Звонила нейкая пенсианерка Каця, (быушая вадзительница тралейбуса) и папрасила мяне прыгнаць дзевятнаху к ей дамой у Серабранку на сматрыны. Учытывая очэнь хуёвые шансы быстра прадаць сваю гнилую ластачку, я сагласиуся. Па итогу хуй гэта ёбаная бабка у мяне што купила. Какой-та полухипстер-полупидар гадов трыццати нашеу на маей ранохе… дажа хуй ведае, як гэта написаць… ён абнаружыл цэлых ДВА ПАУКА на лакакрасачнам пакрыции! (Каторава там не была ужэ гадоу 15). Вот эта да, ахуець можна, цэлых два жука ён нашоу! Глянуу бы ён лучшэ пад низ, он бы ваабщэ ахуеу бы ат увидзинава. Хто бы мог падумаць! Шок! Мир уздрогнул и абасрауся! Несастаяушыйся хранцузавод-полухипстер-полупидар, нахадзясь у культурнам шоке и кагнициунам дзисанансе, уябау дамой. Патом ящо и ящо званили какия-то калхазаны и калхазанихи. Вот пачэму-та большэ званили бабы, хуй пайми, чыво так. Наверна, машина большэ жэнская, чэм мурская. Так прашла нядзеля. Прыехау я как-та вечырам на сваей перыкупскай дзевятнашке дамой. Сяжу-пяржу, думаю а чом-то сваем перакупскам. Заглушыу матор. Снова завадзиць, а тут хуй! Старцер маслае, - а хуй там, не заводзицца брычка. Снова крутануу - завялась. Снова крутануу - ни завялась. Ну ёбаны у рот!.. Ящо раз пакруцил старцерам, завёу, заглушыу, умелым дзвижэнием с первава раза з грохатам пиздануу гнилой дзверъю и пайшоу спаць.

Назаутра, у пол-дзевятава утра (ранни званок у этам дзеле - пиздаты прызнак) пазванила очэрэдная калхозница, на этат раз са Слуцка. Не, она дажэ не пазванила, а проста начыла хуярыць мне раз за разам. Ана выла мне у трубку, што машыну яна уже ТОЧНА забирае, если я падажду яе да васкрэсенья, штоб я ни у коим случае никаму яе ни прадавау. Я ей сказау, што хуй я буду яе столька ждаць, патаму што мяне пакупашки ужэ проста рвуць нахуй на часци, так хочут забраць мой аутамабиль. Ат услышанава бабища вабщэ ахуела и сказала што хочэт купиць машыну прама сичас, но я должэн прыгнаць ластачку к ей у этат ёбаны Слуцк. Пиздаваць у этат калхоз не ухадзила у мае планы и я инцилигентна паслау эту жэнщыну нахуй. Мадам аказалась вясьма настойчывай и цэлеустрамлённай калхозницай. Ана званила и званила мне раз за разам, настаивая на савяршэнии здзелки и штоб я прыгнау к ёй дамоу аутамабиль яе мичты.

Аднака узвесиушы усе не стольки «за», скольки «проциу», я рышыу пайци на уступки, но с адным «но» - я прыдлажыу этай пиздзе перавясци мне 100 рублей задатку на бянзин. Сперва пизда атказалась высылаць бабосы, но патом усё жэ сагласилась. После чыво атказалась снова, сказаушы, што я, вазможна, захачу наябаць и не прыеду у слауны горад-гярой Слуцк и дзеняг она мне кацегарычыски ня вышле, патаму што хуй мяне там знае. А патаму ана сичас прыедзе у Минск сама. Цем боляе, што и маршрутку ана ужэ заказала. Пиздзец. Вот ана, рыальная пакупацельница. А машына то заводзицца, то ни заводзицца, хоць ты галавой аб яе ёбнись. Я ей званю: «Вы пака не выяжжайце, я тут нимнога занят и усё такое… сам вас набиру, як буду свабодны».

Тут снова звОниць мне эта баба: «Усё бляць, я ужэ выехала са Слуцка!..» Заябись. На улицэ дубак, мароз пад -20, спина балиць, што пиздзец и ящэ эта ябаная памойка аканчацельна перыстала завадзицца. У меня усиво час-палтара, штобы рэанимираваць эта гнилое гауно. Из чэтырох варыантау выбрау «Званок другу». Тот прыехау, гаварыт: «Наверна, пизда датчыку каленвала». Упалне лагична - искра ёсь, бинзин з бака у моник цичот и при этам ни заводзицца. Паехали у Жданы за датчыкам. Паставиу датчык - хуй! Тут снова звОня гэта пизда са Слуцка: "Я ужо падъяжжаю у Минску, а вы скора будзеце?!" - «Я пака нимнога заняты, як асвабаджуся, так сразу вам пазваню» - «А кагда вы асвабадзицесь??» - «Ну хуй иво знае, скора, наверна» - «А скора - эта прымерна кагда?» - «Скора сам вас набяру» - «Ну хоць прымерна скажыце, кагда вы мяне набироце!!!» - прышлось выключыць нахуй целифон и для надзёжнасци вынуць с яво батарэйку.

Аставалась адно: неиспрауны монаупрыск. Вы видзяли кагда-нибудзь, як спасаюць умирающэва пры помашчы дзефибрылятара? Рыноха па-прэжняму ни завадзилась, урэмя стрымицельна ляцела, мы яё церали… у смысле, пакупацельницу. Мой таварышч узяу два провада для прыкурывания акумулятара и адными канцами прыткнуу их на клемы акума, а два других - на кантакты моника. Я снова павярнуу ключ и, о чуда - машина сударажна дзёрнулась, весяла пёрнула и завялась! Ябаць-калациць колам у сраку! Прауда, посьле этава прапали халастые, но што-та мне падсказывала, што эта ужэ мелачы. Я уключыу целифон. Як толька ён паймау сець, раздауся званок. Званила… ну вы понили… «Эта самае, я ужэ прыехала, вы гдзе вабщэ?»

Из-за таво, што не работау амывацель, я ехау па кальцавой да «Аутаваза» па памяци, куда прывязла эту бабу маршрутка. Талстажопая бабища, як будта толька сашэдшая с «аднакласникау» гдзе ана стаиць с красива аттапыранай назад свиной ножкай, тапталась кала ухода у курасоушчынскую «Карону». Разам з ней прыехала яе дочка, очэнь тощая чувиха гадоу пад трыдцаць. Я пачыму-та сразу пониу, што эта ани.

Сразу, сходу, ципичная гераиня «аднакласникау» рынулась у бой, очавидна, научэнная дома ейным вусатым супругам, як нада граматна збиваць цэнник пры пакупцы падзержанава аутамабиля.

- А што у яё с зазорами? Я сматру, машына ужо у ДТП недауна пабывала! Не, ну вот жэж, я па капоту вижу!

- Что вы по капоту видзите?

Ябальник случчанки няуверэнна прыкрыуся. Што канкрэтна ана видзила па капоту, ана ня знала. Инструктаж мужыка быу яуна недапиленым.

- А падымице капот!

Я падняу капот. Усе было пакрыта тоустым слоем векавых гоун. Наутанаускае масла из-пад залиуной крышки хуярыла ва усе стораны, не щадзя ничыво на сваим пуци. Кагда матор харашо прагрэвауся, дзишовая миниралка начынала падгараць и сизая канцэрагенная вонь праникала у абосцаны салон дзевятнашки чэрыз как ни странна работающую печку, вызывая рэзь у глазах и горле. Чтобы этава ни праисхадзила, я павесиу дзве ванючки - ципа стадоларавую купюру и «New Car», каторые баутались прама перад носам жэртвы. Баба сунула свае ябала пад капот.

- А чыво увесь матор у масле? Ооой… Чыво так гразна тут?

- Так даже лучшэ - мотор никада ни заржавее. Ну или памяняйце проста пробку.

Худая целка, прыехаушая с мамай, у эта урэмя тожа, як магла, абсматрывала ужэ пачци свой новы аутамабиль. Дажэ яким-та хуем умудрылась, ни станавясь ракам и ни атрывая подошвы ат зямли, заглянуць и светануць мабилай пад днищэ. Но, у атличыи ат мамки, брычку маю ана ни хуясосила, а наадварот, хвалила.

- Мама, глидзи, салон каки чысциньки! Мама, папа усё пачынит, эта мелачы усё! Мама, глауна, што дно и пароги целые!

Спасиба табе за помащ, худая цёлка. Дажа ни знаю, как цибе завуць… Можа, Люда якая или Сняжана. Ну да похуй.

У эта урэмя мама худой дзевушки шэвяльнула сваей рукой уплатницельную рызинку на лабавом сцекле и рызинка пачци уся атвалилась по пирыметру, держучысь тольки увярху. Баба нимнога прыхуела:

- А сцякло можэт выпасць, а ано ни вывалицца па дароге?

- Чыво эта ано вывалицца?

- Не, ну я дажа не знаааю…

Начала званиць снова свайму казлу вусатаму. Расказала яму пра хуярэщэе масла из-пад пробки, спратала целефон у карман и гаворыт мне такая:

- В общэм, муж сказал, что вашая машына, скарэй всиво, пирывёртыш и я дажа не знаю.

Я проста прыхуеу ат такова урауня эскперцизы. Эта ж как нада шарыць у машынах, штобы па целефону апрэдзелиць састаяние кузава. И эта пры том, што пра кузау ана мужыку ничыво не гаварыла вабщэ. Разьве што пра аблезлую краску.

- А на шакаладку нам скинеце дзесяць баксау? А то вон рызинка ад сцекла атвалилась! А касеты к магнитоле ёсць?!

- Нихуя сабе у вас там шакаладки прадаюцца!

Кароч, старгавала анна у мине 10 баксау. На шакаладки, на пракладосы (если непрэдвидзеные месячные начнуцца), на прыют для бяздомных слуцких варон и на прочые важные вещы.

- А можна это самае? Ну, в смысле, праехаць?

- Без праблем!

Сели у машыну, паварачываю ключ и… хуяксь, снова цишына.

Мадамы са Слуцку как-та напраглись, но большэ усех напрагся пачыму-та я.

- А шо эта такое значыт?

Я с максимальна пазициуным яблишчам им гавару:

- Да ничыво страаашного, сичас завядзёцца! А сам: "божэнька-божэнька-божэнька, я им еще 10 баксау ськину, (есьли попросюць) - пусць яна тольки завядзецца, ну пажалуста!"

Тут машина завялась и мы трохи атъехали са стаянки.

- Станьце вон там на астаноуке! - скамандовала ни то ящо пакупацельница, не то ужэ новая хазяйка раскошнава сядана Рано-19 199_лахматава года выпуска. Я пониу, што сичас хто-та з бабосами выйдзе из машыны и папиздуе дамоу на маршрутке. Вот толька хто, на чом и куды? Настала кульминацыя.

- Карочы эта самае. Давайце за трыста и мы яё забиром!

Тадамм! У итоге дагаворылись на 330 доларах (я усё жэ сдзержау мыслянае абищание скинуть ящэ $10) и ахуеушы ад щасцья вылез из-за руля.

…я шоу па рыхламу снегу на маршрутку пад удаляющыйся грохат низакрывающыхся пирэдних дзвярэй сваей быушай шамады…
Previous post Next post
Up